Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Η σκηνή διαδραματίζεται στον Χάμστεντ του Λονδίνου ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό πέρυσι, όπου κυριολεκτικά τα πουλάκια κελαηδούσαν κάτω από ένα ευγενικότατο ήλιο.
Εγώ και ο Μίρμιλλος ξυπνήσαμε πρωί και τσακωθήκαμε για το φαϊ της προηγούμενης νύχτας διότι ντελίβερι Κινέζικα για τρία άτομα ήρτεν μας είκοσι λίρες την κκελλέ. Είπαμε να είμαστε χουβαρτάδες αλλά οι Κινέζοι εκόψαν μας την σhοιρινά.
-Ρε πελλέ γιατί επαράγγείλαμε που τζίνο; ρωτώ εγώ όλο παράπονο ενώ πίντονα τα ψηλά μου για ένα πακέτο τσιγάρα.
-Ρε μαλάκα, εν εσύ που εφαήθηκες ότι εννά πεθάνεις της πείνας.
-Ναί ρε μαλάκα αλλά είκοσι λίρες την κκελλέ ρε μαλάκα; Βούκκος τζιαι λίρα.
-Εεεε, εσσιέκ ιξι, εφάμεν τζιαι εσιωπήσαμεν.
-Ήταν καλό το φαϊ όμως.
-Όντως ήταν καλό.
-Άλλα είκοσι λίρες για ντελίβερι ρε μαλάκα; Γιατί εν ερώτησες το ττόταλ πριν να κλείσεις το τηλέφωνο;
-Άλλαξε κουβέντα. Ππίσση!
-Ππίση να σε δω! Είσαι ο γιός του Τσιτσίνια τίποτε; Όξα έτρωεν τζι η μάνα μας 20 λιρών Κινέζικα;....

Κατηφορίζουμε στην πλατεία του Χάμστεντ. Στο μικρό βαγονάκι με τις κρέπες ο κόσμος κάμνει ήδη ουρά. Αναρωτιόμαστε τί να κάμουμε μια τόσο όμορφη μέρα. Κοιτάζω τον Μίρμιλλο ο οποίος διαβάζει την σκέψη μου. “SUNDAY EDITIONS!!!” αναφωνούμε κι οι δύο συντονισμένα και με ενθουσιασμό μωρού που πάει για πρώτη φορά στο Τζάμπο.
Αγοράζουμε τους Times, Observer (Independent on Sunday), Financial Times, Daily Mirror και ότι σοβαρή και ημι-σοβαρή εφημερίδα βρίσκουμε και καθόμαστε σε ένα μικρό cafe να απολάυσουμε τα έντυπά μας. Παραγγέλουμε και από ένα smoothie και ένα σάντουιτς σε ψωμί foccacia για την καύλα. Σκέφτουμε να μουρμουρήσω πάλαι του Μίρμιλλού γιατί εξύπνησα αδιάθετος όπως την γεναίκα.
-Όϊ εν καλλύτερα που το Covent Garden δαμαί! Εν έσιει να πάμε πούποτε... με προλαμβαίνει ο φίλος.
-Καλά ρε κουμπάρε! Εν τζιαι είπα τίποτε!
-Εν για να μεν πεις! Κάμε τα Sudoku τζιαι σιώπα. Μουρμούρη!
-Παστόρεγγα!
-Εν που την αζούλα σου που το λαλείς!
Κάμνουμεν και τα Σουντόκου μας και αρχίζουμε την ανάγνωση. Τα σμούθις διαδέχονται το ένα το άλλο και συνάμα συζητάμε για τα κύρια θέματα: συντάξεις, μεσανατολικό, τες μαλακίες του Μπλέρ, τί μπορούμε να αντιγράψουμε από τους Εγγλέζους στην Κύπρο, την ανεργία που μας περιμένει, το ότι δεν έχουμε υπόθεση, το πόσο άσχετος εν ο Παπαδόπουλος (ΜΕΝ ΜΟΥ ΑΡΚΕΨΕΤΕ!!!! ΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΚΕΙ; ΕΣΙΕΙ ΑΛΛΑ ΜΠΛΟΓΚ!), το ότι οι Εγγλέζες γαμιούνται (και ως συνεπακόλουθο το αχ-βαχ με τις Κυπραίες) και λοιπά θέματα επικαιρότητας. Περνά κανένα δεκαπεντάλεπτο ποιοτικής σιωπής και τότε γίνεται το μπαμ.
-Ρε Μιρμιλλε, δκιάβαστο τούτον το άρθρο..
-Τί λαλεί;
-Έσιει ππερφόρμανς μοντέρνου χορού στο Royal Albert Hall με είσοδο από 120 στερλίνες τζιαι πάνω.
-Πάρακατω. Λαλεί μου ο παρέας σαφέστατα πιο εγκληματισμένος στο Λονδίνο όπου και τελείωνε το μάστερ του.
Ενώ παίρνει την εφημερίδα από τα χέρια μου διαπιστώνει πως η όλη παράσταση είναι μια κοπέλα που κυλιέται τιτσιροβίζα πάνω σε ένα αγιωμένο αυτοκίνητο στην σκηνή και μάλιστα με τη χορηγία της κυβέρνησης.
-What’s your problem? λαλεί μου.
-Ρε πελλέ! 120 λίρες να πάω να δω μιαν που χορεύκει παντές τζιαι έφαεν τταβά τζιαι πείραξεν την, που τζιλιέται χαμαί παντές τζιαι θέλει να σιέσει (με το μπαρδόν) τζι εν ημπόρει, τζιαι μάλιστα με την χορηγία της κυβέρνησης;
Σε αυτό το σημείο σταματάμε για ανεξήγητο λόγω να μιλάμε ελληνικά κι αρχίζουμε να φωνάζουμε στα εγγλέζικα.
-It’s interpretive dancing mate and 120 quid for the Royal Albert Hall is a pretty good deal if you ask me.
-ARE YOU FUCKING OUT OF YOUR MIND? 120 quid for somebody fresh out of art school, and don’t get me started about rolling around considered an art, and with governmental support? Is that where tax money go?
-Man, it’s modern art, you wouldn’t know.
-I wouldn’t, would I?
-Man, this is what they consider art, this is the price they set, you choose whether you wanna go or not!
-ROLLING ON THE FLOOR AND ON TOP OF A CAR IS AN ART? GIVE ME A FUCKING BREAK!
-Man you don’t like it don’t go.
-THE GOVERNMENT IS PAYING FOR IT! FOR CHRIST’S SAKE! IS EVERYONE OUT OF THEIR MIND? AND SHE HAS TO DANCE HALF NAKED? SHE MIGHT AS WELL BE DOING POLE DANCING!
-You wouldn't know art even if it hit you in the eyes!
Σε αυτό το σημείο τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω ενώ η φλέβες στον κροταφό μου έγιναν ανάγλυφες όπως τον Σογκόκου πριν κάμει το Κύμα Κάμε-Χάμε. Αυτό που δεν γνώριζα είναι πως όλα τα τραπεζάκια πίσω και γύρω μας ήταν το πιό πιθανών φοιτητές τέχνης του Κίνγκστον. Η παουρκές μας με τον Μίρμιλλο για το τί είναι τέχνη ή όχι, κατά πόσο μπορεί να υπάρχει αισθητική στην υποκειμενικότητα, το ρόλο της τέχνης στη σύγχρονη ζωή, το ρόλο της κυβέρνησης κτλ κτλ ακούγωνταν σε ακτίνα αρκετών μέτρων.
Κάποιοι δεν άντεξαν και έφυγαν. Εδείξαμεν και πάλιν τον νούν μας οι Κυπραίοι.
-Είσαι άσχετος! τσιριλλά ο Μίρμιλλος (στις ξιτιμασιές ξαναπιάσαμε τα ελληνικά).
-Αδαή!
-Πρίχτη!
-Άνθρωπος που παραγγέλει εξήντα λιρών κινέζικα να μεν μιλά για τέχνη...
-Τούτον που κολλά;
-Πιέ το σμούθι σου τζιαι κανέι...