Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Σκηνή Πρώτη - Μια κοπέλα τυλιγμένη ένα μακρύ μαύρο παλτό, το ποιό πιθανό αγορασμένο δεύτερο χέρι, κουβαλάει μαζί της κακής ποιότητας καφέ που αγόρασε από συγκεκριμένη αλυσίδα καφεποτείων. Κάθεται στο παγκάκι, στην άκρη, και τινάζει τα μαλλιά της πίσω. Είναι κατσαρά, μάυρα, και ακτινοβολούν με ένα λούστρο που βλέπει κανείς μόνο σ'ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Καθώς είναι προσηλωμένη στο περιοδικό που τράβηξε από τη τσάντα της, τα χείλη της ανοίγουν σιγά κι αγγίζουν το πλαστικό πώμα του ποτηριού με την νωχελικότητα γατιού που τεντώνεται καθώς λιάζεται στη βεράντα.

Σκηνή Δεύτερη - Νεαρός Άγγλος περπατάει με το μπουλντόγκ του και σταματάνε στη μέση του γρασιδιού. Βγάζει από τη τσέπη του ένα ελαστικό μπαλάκι κίτρινου χρώματος και το πετάει. Το σκυλί τρέχει κωμικά και άχαρα με την τεράστια γλώσσα του να κυματίζει στη μιά πλευρά του κεφαλιού και το φέρνει πίσω. Ο αφέντης του την ξαναπετά στην ίδια κατεύθυνση και η σκηνή επαναλαμβάνεται πανομοιότυπα αρκετές φορές μέχρι που το σκυλί κουράζεται και ξαπλώνει χάμω. Ξεκουράζεται για λίγα λεπτά και αναχωρούν μαζί με τον νεαρό του αφέντη που έχει ήδη στρίψει τσιγάρο και ψάχνει για τον αναπτήρα του στην πίσω τσέπη.

Σκηνή Τρίτη - Ένα ζευγάρι εραστές κάθονται κάτω από ένα άγαλμα. Τα ρούχα τους μαρτυράνε πως είναι φοιτητές. Τα πρόσωπα τους το ίδιο. Έχουν την ανεμελιά κάποιου που δεν έχει το σπίτι του υποθηκευμένο. Εκείνη σκύβει μπροστά για να ρίξει ψίχουλα στα περιστέρια. Εκείνος την τραβάει πίσω για να την φιλήσει αν και στην προκειμένη περίπτωση προτιμά να μυρίζει τα μαλλιά της που έχουν άρωμα τροπικών φρούτων από το σαμπουάν που χρησιμοποιεί. Όταν τελειώνουν τα ψίχουλα γέρνει πίσω ευχαριστημένη. Τις ψιθυρίζει στο αυτί ένα πρόστυχο αστείο κι εκείνη προσπαθεί να συγκρατήσει το γέλιο της. Φέρνει το δεξί του χέρι γύρω της και την αγγαλιάζει και με τον αντίχειρά του χαϊδεύει το πλάϊ του στήθους της.

Σκηνή Τέταρτη - Έγγυος κυρία περπατάει σπρώχνοντας ένα άδειο παιδικό αμαξάκι. Το κοριτσάκι της που φοράει ένα χαριτωμένο φορεματάκι με κεντητά λουλουδάκια την ακολουθεί κρατώντας την άκρη του φουστανιού της. Κάθονται κάπου και αρχίζουν να μιλάνε μεταξύ τους. Το κοριτσάκι κάνει αστείους μορφασμούς και προσπαθεί να μιλήσει για κάτι πολύ σημαντικό με την σοβαροφάνεια ενός ενήλικα. Η μητέρα ακούει με όλη της την προσοχή και μετά αφήνει το κοριτσάκι να ακουμπήσει το κεφάλι του στην κοιλιά της.

Το σύμπαν σήμερα ευρίσκεται σε απόλυτη αρμονία.

Επειδή δεν είχα ιδέαν τη να γράψω νά κάτι παλιόν.

-------------------------------------
Όλα τελείωσαν με την παραγγελιά "Πρέπει να μιλήσουμε" πάνω σ'άνεμο τζιαι που το πουθενά που σαν ψυκτικό αέριο παγώνει το δωμάτιο στο οποίον εβρίσκομουν. Οι δε κουβέντες της ήταν όπως την κάτταν που παίζει με τον ποντικόν που τον καλαϊζει πλαγίως, διαγωνίως τζιαι πουπίσω αλλά ποφεύφκοντας να τον μουντάρει που μπροστά τζιαι να τον ποσπάσει.

Μετά άρχισεν έναν κατεβατό κουβέντες που επροσπαθούσαν να ακουστούν ειλικρινείς τζιαι γεμάτες συμπόνια τζιαι γνήσιον ενδιαφέρον για την ευημερίαν μου αλλά δυστυχώς δεν τις εσυγκράτησα. Αν' αυτού θθυμούμαι το στόμαν της να αννεί τζιαι να κλείει όπως την πεταλούδαν που ξεδιπλώνει τα φτερά τις μες τον ήλιον ενώ παντού να επικρατεί μια απόλυτη ησυχία. Παντές τζιαι μόνον η όραση μου εδούλευκεν αλλά ένιωθα τζιαι την καρδία μου που εχτυπούσεν όπως του κουνελιού που θωρεί το μασhιαίρι το κονισμένον νάρκεται πάνω του

"Προσέχεις με που σου μιλώ;" ψηλώνει την ένταση της φωνής της.
"Ναί μάνα μου".

Αρχίζουν οι κατηγορίες τζιαι η βρισιές τζιαι τα φταισίματα. Εγιώ τζιαιμαί μαρκωμένος να την θωρώ να σσίζει κάρτες τζιαι φωτογραφίες παντές τζι ήτουν τα όνειρα τζιαι η επιθυμίες μου. Μια φωτογραφία που το κκάμπινγκ στον Ακάμα...πάει τζιαι η κόρη με τα κοτσούθκια τα χαριτωμένα που ήταν να κάμουμεν...
Άλλη φωτογραφία που τον Καναδά...παεί τζιαι το σπίτιν μας πας την μούττην του βουνού με το παραθύριν που όποτε θα το άννοιεν μετά που την βροσhιήν θα εμύριζεν κοτσινόχωμα νετακωμένο με λεμονανθούς.
Σσhίζει τζιαι έναν ποίημαν ερωτικόν που της έγραψα πας τ'αεροπλάνον. Πάει τζι η νύχτα που θα έχουμεν το μωρόν μες την μέσην του κρεβαθκιού τζιαι να του παίζουμεν τζιαι να το καρκαλιούμεν τζιαι τζίνον να γελά ξιδόντικον.
Κάμνει κομμάθκια μιαν κάρτα που το Μεξικό που της έστειλα κάποτε.. Πάει τζιαι ούλλα τα πρωινά που θα μου ίσιωνεν την γραβάταν μου πριν να πάω δουλειάν. Έτα ούλλα τζιαμαί. Τζιαμαί που άμαν εχαμογέλαν εγίνουμουν γίγαντας τζιαι με μιαν παθκιάν εράϊζα την γήν, ήμουν τωρά το τελευταίον μικρόβιον. Τζιαμαί που άμαν την εθώρουν να φκαίνει τα σκαλιά επετάριζεν η καρκιά μου όπως το στρούθον μες το κατακαλότζιαιρο.

Η φωνή της ξαναδυναμώνει τζιαι έρκεται όπως τον λεγεωνάριο να δώσει την χαριστικήν βολή, ήρεμα τζιαι πολιτισμένα διότι, αν και ταπεινός της γεωσκώληκας, που λέν τζιαι στην Κίνα, υπήρξα πάντοτε πιστός τζιαι τρυφερός μαζίν της, παρόλα τα αϊπια μου.

"Χωρίζουμεν, δεν θέλω να σε ξαναδώ, δεν θέλω να μου ξανατηλεφωνήσεις, δεν θέλω να με ενοχλήσεις ποττέ στον αιώνα τον άπαντα".
Ότι θέλεις άγγελε μου, αγάπη μου, τριανταφυλλένη μου, χρυσαφένη μου. φώς των μμαθκιών μου. Χαλώ σου εγώ χαττήριν; Αφού έτσι θέλει τί να κάμω εγώ. Με αξιοπρέπεια έμεινεν με ανάστημαν με τίποτε. Τίποτε να θυμίζει πως ήμουν άντρας.

"Τζιαι κάτι άλλον....." τζιαι συναφέρνει μου κάτι που τρέμει τζιαι το σιέριν μου να το γράψω που την αντροπήν. Ετσάκρισεν το στήθος μου όπως τα παγάκια που τους λούνεις το νερόν πουπάνω. Τζιαι εξέβην της πόρτας, τζί ήμουν όπως την σσύλλον που τον ξαπολά ο μάστρος του στο χωράφι τζιαι θωρεί τον να φέφκει χωρίς να πολλοκαταλάβει πως δεν θα ξαναστραφεί.

Τελευταία φορά που φκάλλω τον πρόεδρον μας πάνω στην μούττην του σσιπέττου. Είπαμεν, δεν τον χωνεύκω, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να μπόρει να καταπίνει κάποτε τον εγωισμό του και να αναγνωρίζει τα πλεονεκτήματα του άλλου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος λοιπόν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο πιό συνεπής πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι υπόλοιποι προέδροι που είχαμεν ήταν μια τσουλήθρα, έναν ανεβοκατέβασμα καλών και κακών πρακτικών. Ο Μακάριος για παράδειγμα έκαμεν δωρεάν παιδείαν για ούλλον τον κόσμο αλλά στο Κυπριακό τζιαι εσωτερική διακυβέρνηση έκαμεν τα μπίλιες. Ο Κυπριανού έκαμεν τον υπεραστικό Λευκωσίας-Λεμεσού αλλά εφόρτωσεν το κρατικό μισθολόγιο με όποιον εθκιάβαζεν Ελευθεροτυπία τζιαι είσιεν κάρταν μέλους του ΔΗΚΟ. Ο Βασιλείου έκαμεν μας την αίτησην στην Ευρώπην τζιαι προσπάθησεν απεγνωσμένα τζίνοι που τον εφκάλασιν να μεν βολέψουν πάρα πολλούς τζιαι να τυποποιήσει τις διαδικασίες προσλήψεων, αλλά έκαμεν την οικονομίαν μας τόσον εύρωστην που δεν επιάσαμεν γρόσιν που την Ευρωπαϊκήν Ένωσην. Ο Κληρίδης έβαλεν μας στην Ευρώπη τζιαι έφερεν την Ελλάδα ποιό κοντά αλλά επί προεδρίας του έγινεν το παναϋρκότικον με τους ΕΣ-300 τζιαι το σκάνδαλο του ΧΑΚ όπου όλοι αναφωνήσαμεν "ΦΑΚ!" Δεν λέω ότι άλλοι προέδροι θα τα εκάμναν καλλύτερα τα πράματα αν ήταν στην θέση άλλων προέδρων (πχ αν είχαμεν τον Κληρίδη τον τζιαιρόν του Κυπριανού και τούμπαλιν) αλλά παρατηρώ έτσι ππάσα ππάσα το τί έγινεν. Και φτάνουμεν στον Τάσσο.

Όντως το άτομο διακατέχεται από μια σταθερότητα σπάνια για Κύπριο πρόεδρο. Λίγοι προέδροι διαθέτουν την απο-φασιστικότητά του, σε όλους τους τομείς της διακυβέρνησης. Και φέρνω παραδείγματα.

-Διαχείρηση Κρίσεων-
Η προεδρία του Τάσσου χαρακτηρίζεται μέχρι στιγμής από τέσσερεις-πέντε κρίσεις που συντάραξαν την κοινωνία μας. Ο Τάσσος και οι Υπουργοί του (ας μην ξεχνάμε πως αρχή της διοίκησης είναι ο έλεγχος) ήταν σταθερά και αμετάκλητα αχαπαρίζοντες.
Η μοιραία πτήση της Ήλιος έγινεν πριν σχεδόν 2 χρόνια. Το μαχαίριν θα έμπαινεν στο κόκκαλο τζιαι ξέρω γιω κουβέντες. Είπαμεν, έγινεν έρευνα αλλά δεν άκουσα να έκατσεν κανένας μέσα ακόμα. Βιάζουμαι να μάθω τί έγινε γιατί θέλω να ζήσω να δώ κάποιους στην φυλακή, έτσι που το άισθημαν δικαιοσύνης μου τζιαι το τατσιλλίκκιν μου.
Η εις διπλούν κρίση με τους φορτηγατζήδες επίσης διαχειρίστηκε το ίδιον ατσούμπαλα. Εγώ προσωπικά που τα λλία που κατέχω βρίσκω άδικο στους οδηγούς, τζιαι δίκαιον της κυβέρνησης. Είμαι καπιταλιστής τζιαι δεν δέχομαι κανέναν μονοπώλιο ομάδας ατόμων, ειδικά σε ζωτικό τομέα της οικονομίας. Δυστυχώς εκλείσαν μας τους δρόμους τζιαι εκάμναν ότι εκάμναν με την κυβέρνηση να είναι στην ουσία θεατής. Α ρε Τάσσο, έπρεπεν ναν ο Αβέρωφ τζιαι ελάλουν σου εγιώ. Τζίνος έβαλεν κοτζάμ πιλόττους στην θέση τους, όϊ εσύ...
Τα ΧΥΤΥ στα Λύμπια. Δεν εψαξα την υπόθεση αλλά είναι απαράδεκτο να γίνεται το χάϊγούεϊ Παλαιστίνη τζιαι Λίβανος.

-Ευθιξία-

Πάλι η ίδια σταθερή αντιμετώπιση χωρίς εκπλήξεις.

Τάσσος- Φκαίνω πρόεδρος να διαπραγματευτώ το Κυπριακό. Κάμνω τα μπίλιες, υπογράφω της Τουρκίας ότι έκαμεν ότι εμπορούσεν για να βρεθεί λύση, τζιαι τωρά φταίω την Τουρκία για ότι γίνει (που φταίει σε πολλά, η αλήθεια να λέγεται). Φακκούν μου οι ξένοι αλλά εν με χαλά να πιάννω στερλίνες τζιαι ντάλαρς για την προεκλογική μου. Οι Αμερικανοί τζιαι οι Εγγλέζοι θέλουν να μας κάψουν αλλά βουρώ τους τζιαι παρακαλώ τους. Ο Συναγερμός θέλει το κακόν της ύπρου, Αγαπούν μας τζιαι οι Ευρωπαίοι όπως αγαπούν οι εραστές τον έρπη.
Ντίνα Ακκελίδου - Κρούζουν απόρρητα έγγραφα του Υπουργείου Υγείας στο Ακάτζι, τα οποία μεταφέρουν με μαυροσάκκουλλα αλλά σπάζει κάμηλον ώστε να παραιτηθεί. "Έννεν εμείς, εν οι προηγούμενοι" ελέγχθην.
Ήλιος και φορτηγατζήδες, ο υπουργός τζιαμαί. Ττοππουζιάζει η ΜΜΑΔ τον κόσμο, ο Υπουργός τζιαμαί. Ενώ ο Κεραυνός, παραιτείται που Υπουργός Οικονομικών της Δημοκρατίας τζιαι ώστε να γυρίσει η μέρα εν μες την Ελληνική Τράπεζα. Ουδέν μεμτόν! Τζιαι ήταν τζιαι που τους καλούς τζίνος 'κόμα.

Τάσσος είπαμεν σημαίνει συνέπεια!

--Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.--

Που εφτομάδας Κύπρον, ξώπασχα δηλαδή. Κάτω καρτερούν με με δκυό σιείλη καμένα. Νάρτει ο κανακάρης μας, το καμάριν μας, ο υιός ο αγαπητός ο λαλείσας δια των προφητών, το αποκούμπιν στα γηραθκιά μας. Ευτυχώς εννά μεν έρτει το πρόσωπο διότι εν σχέση με το τί με περιμένει το τελευταίο που θέλω είναι να πάθει όπως τον Στίλερ στο Μίτ δε Ππέρεντς. Τζιαι να τιν έχω τζιαι πας τα φκιά μου πως φάε τζιαι να φάεις επάσιηνεν τζιαι δεν'νεν όμορφη πλέον. Αυτό είναι από τα σίγουρα. Το καλόν του Πάσχα του Κυπριακού είναι οι βεβαιότητές του.

Καταρχάς μόλις φτάσω Κύπρον είμαι υπόχρεως να γεμόσω το τάνγκιν του αυτοκινήτου τζιαι να αρχίσω να φακκώ γυρούς όπως το ντελίβερι γιαγιάδες, θείες, θείους, παππούδες, γιαγιάδες, σχετικούς και άσχετους, τζιαι γενικά το σόϊν του Παπίλλαρου ολάκερο γιατί με επεθυμήσαν ούλλοι μα ούλλοι ως τον ένα τζιαι ρωτούν που εν ο Φιρφιρής τζιαι που εν το Φιρφιρούδιν μας. Με εξαίρεσιν τις γιαγιάδες, που παρ' όλην την γεροντικήν άνοια της μιάς ξέρει τζιαι ποιός είμαι τζιαι τί γινεται στην ζωή μου. Το ίδιον τζιαι οι συγγενείς. Οι υπόλοιποι εν ικανοί να με ρωτήσουν πόσο χρονόν είμαι τζιαι τί σπουδάζω. For fucks sake ας πούμεν. Τόσα χρόνια που με ρωτάτε τζιαι απαντώ σας πρέπει να είμαι πολλά βλάκας αλλά τέλος πάντων. Φέτος θα τους πώ πως σπουδάζω κομμωτής, πως είμαι γκέϊ τζιαι πώς μετακομίζω στο Σόχο με τον φίλο μου τον Μγκουτάμπα που το Μαλάουι όπου και θα ανοίξω κομμωτήριο γιούνισεξ. Αν δείξουν παραξενεμένοι θα τους πως θυμωμένα πως δεν θα τους λαλώ τα ίδια κάθε χρόνο.

Μετά τις επισκέψεις θα έχουμεν τα οικογενιακά τραπέζια όπου και τζιαι θα φάμεν το ούτσιαλιν μας διαταράσσωντας την ίδια ώρα τουλάχιστον 3 οικοσυστήματα με αρνιά, πιθανών στην Ρουμανίαν ή στην Βουλγαρίαν. Το μενού θα περιλαμβάνει εκτός της σούβλας τζιαι των λοιπών ειδών σχάρας (πλήν του παστουρμά γιατί ο τζύρης μου δεν αντέχει την μυρωδκιάν του σκόρτου) την κάθε σπεσιαλιτέ της κάθε θείας μου τζιαι της μάνας μου. Δηλαδή τταβάν που την νούννα μου, ππιλάφιν με το ρύζιν που την θκειάν μου την Κ., κουπέπια που την θκειάν μου την Λ. (εισαγώμενα από την Λεμεσό) κανελλόνια που την θκειάν μου την Μ. τζιαι δάκτυλα τζιαι ππακλαβάδες τζιαι γαλατοπούρεκκα που την μάνα μου. Η ανιψιά μου η Σ. κάμνει σπουδαία μακαρόνια τρικολόρε αλλά η τζοιλιά της εν ώς τον λαιμόν της ένεκα εγκυμοσύνης οπόταν δεν νομίζω να μας αφήσει να κοντέψουμεν της πιατέλλας. Καππάρκα, κουρβούλες με λεμόνι, ελιές τσακκιστές τζιαι κουνιαστές, σαλάτες, συκωτάκια τζιαι βλανγκούθκια, πιπέρκα αψά τζιαι λοιπά ορεκτικά εννοούνται.

Οι μπύρες τζιαι τα βεσιοπέ θα παέννουν τζιαι θά 'ρκουνται, η στάθμη που τα στραγάλια τζιαι τα κουδαμέ θα κατεβαίνει αργά και σταθερά μες το κουππούδιν, τα αποτσίγαρα θα στοιβάζονται στα τασάκια με εξαίρεση τον πούρο της λίρας κάποιου καλεσμένου με μουσούδι που θέλει να δεικτεί πως φκάλλει λίρες. Οι γεναίτζιες θα αποτραβηκτούν στην κουζίνα να κουτσομπολέψουν τζιαι να κάμουν τα πιάτα με πρώτην τζιαι καλλύτερην την στετέ μου που δεν δέχεται να κάθετε να παρακολουθεί. Οι αρσενιτζοί θα κάθουνται στο σαλόνι να πίννουν τον άμπακα τζιαι να αναψοκοτζιηνίζουν μαλλώνοντας για τόν Τάσσο τζιαι για το χρηματηστήριο. Ο τζύρης μου θα είναι έξω στην αυλή να χουμίζει κάποιου συγγενή που το χωρκό τα μπόλια του κλήματος που επιάσαν τζιαι τα κουτσιά του. Οι έφηβοι θα είναι στην πίσω αυλή να καπνίζουν τζιαι οι προέφηβοι θα θωρούν τηλεόραση ή θα παίζουν βίτεοκέϊμς τζιαι θα σπάζουν τα σπυράκια τους. Τα μωρά θα είναι μες την κάμαρη μου τζιαι θα πάιζουν με τα παιχνίδκια μου (τζιαι σπάζωντάς τα γιατί έτσι κακομαθημένα ένει) που τα φυλάω γιατί μου θυμίζουν πως κάποτε τζι εγιώ ήμουν μωρό. Μετά θα σμίξουν ούλλοι για τον καφέ τζιαι θα αρκέψει παναϋριν πάλε. Ο θείος Γ. θα γύρει μεθυσμένος πας τον καναπέ τζιαι μες το κκέφι θα μας τραγουδήσει, κάποιον ανήψι θα τραβήσει το μπουζούκι τζιαι θα αρχίσουμεν ούλλοι μαζί.

Κάθε χρόνο μα κάθε χρόνο το ίδιο, τζιαι για να πω τζιαι του στραβού το δίκαιον, επεθύμησα τους.

Έισαι άτακτος, ηλίθιος, παλαβός, κερατάς, άπιστος, βλάκας, ψεύτης, ανίδεος, άχρηστος, ανίκανος, αχάπαρος, τεμπέλης, αντιδραστικός, πεισματάρης, ξεροκέφαλος, ασταθής, ανεπαρκής, ανειλικρινής, λίγος, υπερβολικός, ζηλιάρης, μαλάκας, τσιγκούνης, απρογραμμάτιστος, ασυνεπής, εγωιστής, νεραϊδοπαρμένος και παλιοχαρακτήρας. Κάποια από αυτά τα επίθετα τα ακούσαμε, κάποια θα τα ακούσουμε σίγουρα στο μέλλον. Κάποια από αυτά θα τα πάρουμε με βαριά καρδιά και κάποια όχι. Το σίγουρο είναι πως θα τα ξεπεράσουμε αργά ή γρήγορα, ίσως γιατί αυτός που μας το είπε να έχει δίιο. Δύο είναι όμως οι λέξεις που δεν αντέχει κανείς μας να ακούσει. Δύο είναι οι λέξεις που τρέμουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.

Με απογοήτευσες...Ή με απογοητεύεις. Λέξεις τρομακτικότατες που απευχόμαστε να τις ακούσουμε. Γιατί όμως; Ποιός ο λόγος που ο ανθρώπινος χαρακτήρας μπορεί να αντέξει οποιαδήποτε βρισιά, κριτική ή κατάκριση χωρίς να τον πάρει από κάτω, αλλά μπροστά στην λέξη "απογοήτευση" τα γόνατα μας τρέμουν; Η απογοήτευση μας τρομάζει γιατί είναι μια λέξη ανεδαφική, ειλικρινής και βαρύτατη.

Ανεδαφική διότι τίποτα δεν οδηγεί σε μια απογοήτευση από μόνο του και τίποτα δεν μπορεί να μας προϊδεάσει. Ο φοιτητής που νυχτοξημερώνεται στη μελέτη για μια επικείμενη εξέταση (όχι εγώ) περιμένει ένα βαθμό που να ανταποκρίνεται στην προσπάθειά του. Αν περιμένει 18 και πάρει 11 τότε δεν μπορεί φταίξει τίποτα και αυτό προκαλεί απογοήτευση. Αν ήταν τεμπέλης θα φταίξει την τεμπελιά του, αν ήταν βιαστικός την βιασύνη του. Ανεδαφικά όμως, η προσπάθεια καρπώνεται με απογοήτευση.

Ελάχιστοι θα μας πουν πως του απογοητεύσαμε χωρίς να νοιάζονται για μας. Κάποιος τρίτος δεν νομίζω να ντραπεί να μας αποκαλέσει οποιοδήποτε από τους χαρακτηρισμούς που ανάφερα στην εισαγωγή. Η κερατωμένη θα σε αποκαλέσει κερατά, ο εργοδότης θα σε αποκαλέσει τεμπέλη ή αναποτελεσματικό κι ο τύπος που τράκαρες θα σε αποκαλέσει ηλίθιο. Μόνο όμως οι γονείς σου θα σου πούν πως τους απογοήτευσες, ένας αληθινός φίλος ή κάποιος που σ'αγαπά κι έτρεφε ελπίδες και προσδοκίες για σένα.

Κι εδώ μπαίνει και ο παράγοντας "βαρύτητα". Η απογοήτευση κρύβει μέσα τις πολλά νοήματα: το ανεκπλήρωτο, τον πόθο, την προσδοκία, την ελπίδα, τον κόπο, την υπομονή, την καλοσύνη, την αγανάκτηση. Αυτός που απογοητεύουμε έχει πάντα ψηλές προσδοκίες για μάς, μεγάλα όνειρα, αγνούς πόθους. Μας βλέπει για αυτό που μπορούμε να γίνουμε κι όχι πάντα γι'αυτό που είμαστε και εδώ κρύβεται το μεγάλο αχ. Η βρισιά ανταποκρίνεται σε μία και μόνο ποιότητα μας (ελάττωμα στις περισσότερες περιπτώσεις). Η απογοήτευση τα αγκαλίαζει όλα μαζί. Μας κτυπά στον εγωισμό ταϊσμένη από προσδοκία. Κί όταν απογοητεύουμε κάποιον το αξίζουμε. Το παιδί που ξεκινά με τις καλύτερες προσδοκίες και παρασύρεται στο βούρκο (κάτι σαν την Κύπρο από το 60 και μετά δηλαδή), η σχέση που δεν πάει άλλο, η τελματωμένη ζωή. Σίγουρα κάτι φταίει αλλά δεν μπορούμε να δακτυλοδείξουμε τί ακριβώς.

Εφόσον η ανθρώπινη φύση είναι συνυφασμένη με την την ατέλεια κάπου θα σκοντάψουμε, κάποιο θα πληγώσουμε. Ας φροντίσουμε να είναι από τα λάθη μας που επιδέχονται βελτίωση, αλλιώς ας προετοιμαστούμε για κάποιες μεγάλες απογοητεύσεις.