Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Βαρκούμαι να σας γράψω για τα τραίνα που δεν ήρταν ποττέ τζιαι έμεινα στο Μάντσιεστερ, την χειρότερη πόλη της Αγγλίας μετά το Νόττινγκχαμ τζιαι το Κκόβεντρι. Αντ' αυτού θα σας γράψω για κάτι ποιό σοβαρόν, την τεκνογονίαν.

Στην Κύπρο έχουμεν σοβαρό πρόβλημα υπογεννητικότητας. Το λυπηρόν της υπόθεσης είναι όϊ πως κάμνουμεν λλία κοπελλούθκια αλλά πόσον άνισα κατανεμημένα εν τα μωρά. Τζιαι εξηγούμαι. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ζευγάρια, τζιαι που την οικογένεια μου τζιαι που τον φιλικό μου κύκλο, παντρεμένα, οικονομικά ευκατάστατα, εξαίρετα πλάσματα που θέλουν να κάμουν κοπελλούδιν τζιαι δεν μπορούν. Δαμαί μιλούμεν για αθρώπους που συνειδητά θέλουν αν κάμουν οικογένεια, προγραμματισμένα τζιαι υπεύθηνα τζιαι δεν τους βοηθά η βιολογία τους.

Τζιαι αναγκάζονται να περνούν έναν κυκεώνα βάσανα, τεχνητές γονιμοποιήσεις, βιταμίνες, θερμόμετρα, απογοητεύσεις πας τις απογοητεύσεις τζιαι μαράζι πας το μαράζι. Να τους πιάνει η κατάθληψη, να αποξενόνωνται καμιάν φορά, άλλη φορά να έρκουνται πιο κοντά αλλά η ψυσιή τους ναν χίλια κομμάθκια. Αθρώποι επιστήμονες τζιαι μορφωμένοι κάποτε να καταντούν να βουρούν να κάμνουν τάματα όπως τους ειδωλολάτρες διότι ότι εμπορούσαν άλλον να κάμουν εκάμαν το. Τζι το μαράζι να πολλυνίσκει μόλις γεννά κάποιος άλλος, να μαραζώνουν οι γεναίτζες άμαν θωρούν άλλη γεναίκα με το μωρό τζι οι αντράδες τους να κάθουνται περίλυποι τζιαι να μεν μιλούν.

Που την άλλην άκρη του φάσματος υπάρχουν οι άλλοι που φαίνεται να κάμνουν κοπελλούθκια ανάλογα με τις εποχές ή κατά λάθος να καθουνταί ούλλη μέρα σπίτι τζιαι να πιάννουν το τσιέκκιν που την κυβέρνηση (δεν αναφέρομαι στους πολύτεκνους). Κάμνουν κοπελλούθκια γιατί έτσι έτυχε, γιατί δεν ξέρουν τί είναι η αντισύλληψη ή γιατί εν αμόρφωτοι ή γιατί εγέλασεν τους. Γίνεται να σου γελάσει κοπελλούδι που να μείνουν μάυρα; Ροκόλες πάν κάθε λλιον τζιαι ρίφκουν τα μωρά γιατί εννά πα να σπουδάσουν τζιαι τζίνοι που τους τα εκάμασιν άλλοι αχάπαροι τζι ανεύθηνοι. Παντές τζιαι το να κάμνεις μωρά εν κάτι που σε φέρνει πίσω στη ζωή σου. Εν αντροπή τζι εμπόδιο έναν πράμα. Παντές τζιαι δεν υπάρχει τιμή στην μητρότητα. Τέλος πάντων.

Δεν θέλω να καταφερθώ ενάντια στις μονογονεϊκές οικογένειες (πράμα στο οποίο είμαι ενάντια γιατί το μωρό θέλει δκυό γονιούς διαφορετικού φύλου, με κάποιες επιφυλάξεις διότι δεν είναι ούλλα άσπρα ή μαύρα) ή σε γενικά οποιοδήποτε που η οικονομική του κατάσταση δεν του επιτρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά του όπως θέλει...στο κάτω κάτω ο καθένας κουβαλά το σταυρό του. Αλλά δεν παύω να νιώθω μιαν τεράστια αδικία άμα βλέπω κόσμο που θέλει να κάμει κοπελλούθκια τζιαι να μεν μπόρει, τζιαι κόσμο που δέν θέλει τζιαι να κάμνει. Δαμαί στην Αγγλία θωρείς τες ροκόλες με την παρπατούσα, τσιάρο στο στόμα, τζιαι παν περίπατο γιατί η κυβέρνηση "υποστηρίζει τες". Πελλάρες τούτα ούλλα. Εγώ γιατί βάλλω καπούττο; Είμαι μαλάκας να πληρώνω φόρους για να κάθεσαι εσύ σπίτι με το μωρό; Τζιαι φυσικά θα μου πείτε, άτε τζίνη (τζιαι τζίνος που την εγκάστρωσε φυσικά, διότι τα μωρά εννεν με τον κρίνον που γίνουνται) τζιαι τζίνος εφταίξασιν, το μωρόν τί φταίει; Να το δώσεις για υιοθεσία άμαν δεν μπόρεις. Έτσι γίνεσαι έναν υπεύθηνον άτομο, δίνοντας στο μωρό σου μια καλύτερη ευκαιρία στη ζωή, φέφκεις έναν βάρος που τους ώμους σου τζιαι δεν γίνεσαι βάρος και στην κοινωνία γενικότερα. Άρθρο του Economist αυτής της βδομάδας για την οικογένεια στην Αμερική καταλήγει πέραν πάσις αμφιβολίας "πως τα παιδιά με τις καλύτερες προοπτικές στη ζωή είναι όσα γεννιούνται σε παντρεμένα ζευγάρια" Μονογονεϊκές οικογένειες, ζευγάρια που συγκατοικούν κλπ κάμνουν τα σιόνι (μιλούμε πάντοτε εν σχέση με τα παντρεμένα ζευγάρια και όχι απόλυτα έτσι; Δεν θέλω να παρεξηγηθώ).

Πού θέλω να καταλήξω. Δεν πιστεύω πως κάποιος πρέπει να κάμει μωρό γιατί θέλει να ικανοποιήσει τις ανασφάλειές του ή γιατί φακκούν τα ρολόγια του αλλά για΄τι πραγματικά θέλει να μεγαλώσει ένα μωρό (όπως τον Κάρλος στο Desperate Housewifes ένα πράμα). Η παραδοσιακή, αν θέλετε πατριαρχική οικογένεια, με όλες της τις διακρίσεις και τις ανισότητες, εξακολουθεί να είναι ο πυρήνας της κοινωνίας από κοινωνική πλευρά αλλά και οικονομική. Εν κρίμα πραγματικά να είναι η τεχνιτή γονιμοποίηση τόσο ψυχολογικά ψυχοφθόρα και πολυέξοδη και οι υιοθεσίες τόσο δύσκολες και μακροχρόνιες ενώ υπάρχουν τόσα μωρά που ξεκινούν τη ζωή με λιγότερα εφόδια. Δεν λέω τα μωρά πως πρέπει να προγραμματίζονται βάση της πούγκας μας και μόνο, αλλά θα έχουν πολλές δυσκολίες αν μεγαλώσου έξω από την οικογένεια, δυσκολίες όχι μόνο που θα επωμίζεται το μωρό, αλλά και ο γονιός του και η κοινωνία στο σύνολο της. Δεν λέω ότι μου πέφτει λόγος πως πρέπει ο καθένας να κάμνει κοπελλούθκια, πόσα ή πότε αλλά είμαι σίγουρος ότι πρώτα πρεέι να βάλλουμε το συμφέρον του μωρού μπροστά. Θέλουμε να στηρίξουμε τα μωρά; Ας ευκολύνουμε τις υιοθεσίες. Θέλουμε να βοηθήσουμε τα μωρά; Ας διδάξουμε σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Θέλουμε να βοηθήσουμε τα μωρά; Ας σταματήσουμε να θωρούμεν τους εαυτούς μας.