Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Έψες την νύχτα μετά τα μεσάνυχτα εδίπλωσα τα χαρτιά τζιαι τα βιβλία τζι έφκηκα έξω τζι ετύλιξα ένα τσιγάρο παχουλλό παχουλλό τζι άναψα το. Τζι όπως εσκέφτουμουν την σημερινή σφαγή εγύρισα πάνω τζι είδα έναν ουρανόν γεμάτον άστρα, πράμαν παράξενον για το Λονδίνο. Τζι έκατσα τζιαμαί σαν το χαζοπούλλιν τζιαι εθώρουν ίσια πάνω τζιαι επροσπαθούσα να θυμηθώ ονόματα τζι αστερισμούς που φαίνουνται έτσι τζιαιρόν τον χρόνον με την ίδια ακριβώς περιέργεια που είχα που ήμουν μωρό. Τζιαι ήντα κρίμα που σήμερα με πέντε πατήματα του κουμπιού μπορούμεν να δούμεν γαλαξίες ολόκληρους πας το κκομπιούτερ αλλά δεν ξυμουττούμεν πόξω που το σπίτι.

Αλλάσσουν οι τζαιροί φυσικά, η τεχνολογία, ο άνθρωπος, προχωρούν μπροστά. Όμως πραγματικά πιστεύκω πως εμείς είμαστεν οι τελευταία γενιά, η γενιά του 80, που έζησεν λλίον όπως έπρεπε κοντά στη φύση. Μπορεί ο άθρωπος να επήεν στην Σελήνη όμως είμαστε πλάσματα της σαββάνας τζιαι του βουνού. Σήμερα ευνουχίζουμεν τα κοπελλούθκια που γεννησιμιού τους. Αχχά με τζίσεις τζιαμαί, Όϊ μες τα χώματα, φύε που τζιαμαί εννά σ'ακκάσει κλπ κλπ κλπ. Γιαυτό τζιαι τα μωρά τζι οι μιτσιοί εγίναν τέτοια αλλεργικοί τζιαι μαλθακοί. Δεν εξασκούν πλέον οι μιτσίοι την φυσική τους περιέργεια τζιαι γίνουνται ξένοι με την φύση τους την ίδια. Πας τα γκέϊμπόϊ τζιαι πας τα πλέϊστέϊσιον εν τους πιάννει κανένας όμως

Εγώ θυμούμαι που είχαμεν πεζούνια ακόμα στην αυλή μας τζιαι ετάϊζα τα τζι εκάμναμεν τα σούπα τραχανά. Θυμούμαι που ακόμα ο Στρόβολος, ποτζί πουν τα καταστήματα, ήταν κόμα χωράφες τζιαι εβουρούσαμεν τζιαι επιάναμεν αλιζάυρες, τζι επαίζαμεν μάππα τζιαι δεν είχαμεν έννοια να μας τσιλλήσουν τα αυτοκίνητα.

Εκάμναμεν την Καθαρά Δευτέρα μες τον ποταμό της Περιστερώνας τζιαι ετραουδούσαμεν τζιαι ακούαμεν ιστορίες που τους γέρους για τον τζαιρό που ήταν στο χωρκό πριν τον πόλεμο, ή στο Παλαιχώρι που επαένναμεν στον Άϊ Νικόλα τζιαι έπαιζα με τον παππού μου τον άλλο που ήμουν ο αγαπημένος του.

Κάθε χρόνον ελουβούσαμεν τις ελιές τζι εκάμναμεν λάδι, κόμα κάμνουμεν το, τζιαι ήταν τρεις φορές γλυτζήν γιατί εγώ ελούβουν τις ελιές. Το ίδιο τζιαι το κρασί που το Παλαιχώρι, για τα κκεράζια που το χωράφιν της θκειάς μου στην Μουννίναν στον Πεδουλά.

Πάσχαν επαένναμεν στην μάντρα του θκειου του Γιώρκου να σφάξουμεν τον αρνίν τζιαι κάθε σαββατοκυριάκο τζιαι μιαν κάθε τόσο επαένναμεν με τον θκειόν μας τον Στυλλήν, με την βούρκα στην ράσιην, τον μακαρίτην να φκάλουμεν τον κουπάδιν στην βοσσhην. Ο παππούς μου έπερνεν με στο χωράφι τζιαι εκάθισκεν με πας το τράχτορ τζιαι έπαιζα την πουρού όποτε ήταν να πάει να ποτίσει. Του Αγίου Κυπριανού επηαίναμεν ούλλοι χωρκό για την γιορτή του, εκκλησία τη νύχτα τζιαι που εφκαίναμεν έξω εραντίζαν μας οι γιορτάρηδες κολώνιαν. Μετά σπίτι με τον παπά για τον αγιασμό τζιαι για να φάμεν. Έτα ούλλα τζιαμέ τωρά.

Σήμερα τή έμεινεν σε εμάς που τα εζήσαμεν τούτα; Ξέρουμεν καταρχάς πόθθεν φκαίνει το γάλα τζιαι πως τα καρρόττα δεν βλαστούν πας τα δεντρά. Εκαλλιεργήσαμεν την περιέργεια μας τζιαι είχαμεν επαφή με την φύση. Εμάθαμεν πως τζιαι ο θάνατος εν μες τη ζωή, πως ούλλη η πλάση πλάσματα, χτηνά τζιαι δεντρά εν ένα και το αυτό. Έμαθαμεν πως η δουλειά εν γλυτζιά τζιαι οι καρποί της το ίδιο, γιατί αγαπούσαμεν τί εκάμναμεν. Εμάθαμεν επίσης να εκτιμούμεν τους μεγαλύτερους μας γιατί εζήσαμεν τους τζιαι δεν ήταν αφηρημένες έννοιες. Έτσι αγάπη που είχαμεν δεν είδα αλλού.

Φυσικά ίσως σήμερα ναν τα ίδια τα πράματα αλλά αμφιβάλλω. Οι γέροι βάλλουν τους πλέον μες τα γηροκομεία όπως τα κτηνά, χωράφκια δεν εμείναν τζιαμαί που ζεί ο κόσμος τζιαι τα κοπελλούθκια αντί ρόζους τζιαι κακκάθκια που τα χταρσίματα έχουν σύρματα τζιαι πλαστικά πας τα σιέρκα τους. Αντί να ενθουσιάζουνται με την φύση κοντράρουν γκίκαπάϊτ τζιαι μαλακίες. Είναι να αηδιάζει κανένας πως αναγιώνουνται τα κοπελλούθκια ποιόν. Άτζιαπι σου να πάρω καμιάν που χωρκό να πνάσω τζιαι να μεν μουρμουρώ;