Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Το ξυπνητήρι κτυπά. Μετά από ένα πεντάλεπτο ελεύθερης πάλης με τα σεντόνια ποσσιεπάζω τζιαι πιάννω το μόπαϊλ. 10:45. Τί δ***** με έπιασε τζιαι έβαλα το ξυπνητήρι έτσι νωρίς; Εν τζιαι είμαι κανένας που δουλεύκει. Είμαι φοιτητής ότι θέλω κάμνω. Ξανατρυπώννω κάτω που το κκουίλτ τζιαι προσπαθώ με το έναν μου πόδιν να ποτυλίξω το σεντόνιν που έφυεν που τον τόπο του τζιαι κρυώνουν τα δακτύλια μου.
Μόλις κουρρώνω μες τα βραστούλλικα τα σεντόνια μου, γυρίζω τζιαι το μαξιλάρι που την ανάποδη γιατί η μια η πλευρά επολλόβρασεν, καμμώ τα μμάθκια μου τζιαι πάει να με πάρει ο ύπνος. Τότε ξαφνικά αννοίουν τα μμάθκια μου όπως το σιάττερ της κκάμερας τζιαι μεινίσκουν γρυλλωμένα. Η ΩΡΑ ΔΩΔΕΚΑ ΕΧΩ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΝΟΤΙΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΝΑ ΦΚΑΛΩ ΑΡΙΘΜΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ!!!! Ασκήσεις πανικού κι ομίχλης εξελίσσονται στο Κκάβεντισh ρόουντ. Είναι η πρώτη μου μέρα στο Σταυροβούνι σα νεοσύλλεκτος υποψήφιος ξανά που την αρκή αλλά χωρίς να βρέσιει μεταλλικά αντικείμενα. Ξαναθωρώ το μόπαϊλ άμπα τζιαι έκαμα λάθος την ώρα. Τσου! Πετάσσουμαι όπως το ελατήριο στον αέρα τζιαι μεινίσκω αιωρούμενος 4-5 δευτερόλεπτα όπως τον Choco στην διαφήμιση των Choco Pops με την γλώσσα μου να κυμματίζει στον αέρα που τον πανικό, το μαλλίν που δεν έχω σπόντες τζιαι τα μμάθκια μου τα γαρυλλωμένα ναν όπως τες ππιρίλες χωρίς να εστιάζουν πούποτε. Μετά ο Κεντέρης τρέχει στον πρώτο διάδρομο.

Πετάσσουμε με το σώβρακο πόξω που το υπνοδωμάτιο να πάω τουαλέττα όπόταν συνειδητοποιώ πως η συγκάτοικος επέστρεψεν που την Αμερική τζιαι δεν κάμνει να με δει έτσι πρωίν ξημέρωμα γιατί θα θέλει αναρρωτική άδεια μετα. Βουρώ πίσω, μπήουμε τες φόρμες, χωροππηδώ με το ένα ποδί να μπέι η φόρμα τζιαι με το άλλο μάχουμε να φορήσω την φανέλλα. Μπαίνω στο ττόϊλετ, κάμνω την ανάγκη μου σαν κάμνω τα δόντια μου (ξεχωριστά χέρια εννοείται) τζιαι που την τύχη μου εν καθούμενη η παταρία της οδοντόβρουτσας. Νίφκουμαι στο άψε σβύσε τζιαι πάω τριάππιθκια στην κουζίνα ένεκα του ότι η φόρμα εν έμπηκε καλά.

Κάμνω τα κκόρφλεξ μου τζιαι σαν μασώ, κραντς κρουντς, γυρεύκω την αίτηση απόρριψης μου που μιαν δουλεια που έκαμα αίτηση μιας και το χρειάζονται για να δούν ότι όντως ψάχνω να έβρω δουλειάν. Τρώω τα κκόρφλεξ μου τζιαι βουρώ να πάω στην κάμαρη να σαστώ. Κλαππώνουμε πας τες παντόφλες (ποιός μαλάκας τις άφησε τζιαμαί; εγώ μάλλων) μου τζιαι τρώ την χαμαί, 15 πόντους που την γωνιά του τραπεζιού. Ευτυχώς η συγκάτοικος κοιμάται τον ύπνον των γενναίων τζιαι δεν θωρεί τα χάλια μου. Όπως σηκώνουμαι η φορμα είναι στα γόνατά μου (πως τα κατάφερα ούτε εγώ δεν ξέρω) τζιαι πιάννω την τζιαι πάω τραππηδητός στην κάμαρη μου παντές τζιαι κάμνω σακκουλοδρομίες στο δημοτικό.

Επιτέλους. Ξεκινούν η ανασκαφές να έυρω ρούχα να φορήσω. Κατόπιν εορτής είσιεν δίκαιον η μάνα μου που μου ελάλεν ότι η ακαταστασία εννεν καλό πράμα. Note to self, να είμαι πιο συγηρισμένος. Τα ρούχα πετάσσουνται δεξια τζιαι αριστερά όπως τα μίκι μάους τζιαι επιτέλους βρίσκω ρούχα. Ντύννουμαι κοκετταρίσκουμαι, λλίον αποσμητικόν πουτζίνον που πελλανίσκουν οι γεναίτζες. Ετοιμάζομαι να φκω της πόρτας τζιαι πάω στο κκομπιούτερ να ξαναδώ την διεύθυνση τζιαι να την γράψω, αν και αμφιβάλλω αν τηα προλάβω. Τελικά το interview εν αύριο...

----------
Η επόμενη ανταπόκριση μαζί με φωτογραφίες από την μαγευτική Βουδαπέστη όπου θα πάω για να δείξω τον νού μου.