Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Άμαν κάτσεις στο πάρκο με τον καφέ τζιαι το τσιγάρο στο σιέρι, μόνος σου, θωρείς τζιαι μαθαίνεις πολλά πράματα. Το ίδιο τζιαι στα αεροδρόμια, τζιαι ένας Θεός ηξέρει σε πόσα αεροδρόμια εβρέθηκα. Θωρεί κανένας μωρά, ροκόλους, εφήβους, κοπέλια τζιαι κοπέλλες, αδρώπους τζιαι γεναίτζιες τζιαι γέρους. Που την φάτσα του καθενιού καταλάβεις αμέσως τί του γίνεται στη ζωή. Μια κοπέλλα έγερνεν ττεμπέλικα πας τον τοίχο τζιαι εκράταν το τηλέφωνο παντές τζιαι εψιθύριζεν του φίλου της μες το φτίν. Εχαχχάνιζεν κάθε λλίον τζιαι έδειχνεν να με την νοιάζει αν ο κόσμος πάει κατα διαόλου.
Άλλος εκάθετουν με τα μμάθκια του ολοκότσιηνα, όϊ που την αυπνία, που το κλάμα. Αν ήταν που την αυπνία ήταν να γύρει κάπου να κουμπήσει. Τούτος έγερνεν μπροστά τζιαι εθώρεν τες μούττες των παπουτσιών του. Έθελα να πάω να κάτσω δίπλα του τζιαι να του πώ μιαν κουβέντα καλή, πως εν να περάσει τζιαι να τον τζεράσω ένα ποτό. Αλλά έτσι πράματα δεν γίνουνται.
Στα πάρκα το ίδιον, οικογενειάρχες με τα μωρά στης αμαξούδες τζιαι τα λαμπρατόρ τους, γερούθκια που βαστούν σιερκές, ζευκαρούθκια που τρώσειν παγωτόν για που γλύφουνται πίσω που τα δεντρά. Τελικά μπορεί να μεν είμαστεν τόσο ξεχωριστοί όσο νομίζουμεν, τίποτε αλλιώτικο που τους άλλους. Μπορεί να βαστούμεν παραπάνω ή λλιόττερα αλλά είμαστεν ένα και το αυτόν.
Άραγες θα καταλήξουμεν ούλλοι το ίδιο; Άραγες θα βιώσουμεν λλίον πολλά ούλλοι τα ίδια πράματα, Θεός φυλάξι που καμιάν καταστροφή τζιαι κανένα πόλεμο;
Εγώ για παράδειγμα, ότι τζι αν θέλω που τη ζωή μου τζι ο καθένας μας, μεγαλεία, αναγνώριση, λεφτά, οικογένια, οι παραπάνω θα καταλήξουμε το ίδιο.
Θα εύρουμεν δουλειά τζιαι πιθανότατα δεν θα τολμήσουμεν τίποτε. Τα όνειρα θα μπούν στο ράφι για να τα εύρουν τα κοπελλούθκια μας μετά τζιαι να βάλουν τα δικά τους τζιαμαί. Η γεναίκα μας θαν όμορφη τζιαι τρυφερή ώστε να βάλει βάρος τζιαι να κρεμμάσει το βυζίν της. Εμείς θα έχουμεν το στήθος σφιχτό τζιαι μυώδες ώστε που θα γινεί έναν με την τζοιλιά μας.

Θα πέψουμεν τα μωρά σχολεία, φροντιστήρια, θα πονοτζιεφαλιάζουμεν στες γιορτές του σχολίου τους, θα ξενυχτούμε με τες υπολογιστηκές να κάμουμεν τους φόρους για να τα καρτερούμεν νάρτουν που τες δισκοθήκες. Υπήρξαμεν μοντέρνοι κάποτε αλλά θα χάνουμεν τον ύπνο μας. "Έμπλεξεν πούποτε ο μιτσής; Με ποιόν γυρίζει η κόρη μας;" Άτε να φυλάξουμε τζιαι καμιάν λίρα στην τράπεζα γιατί δεν ξέρουμε καλλύτερα. Η γεναίκα μας θα βάφει τζιαι θα ξιβάφει τα μαλλιά της στην κομμώτρια τζιαι να κάμνει κουνουσhμάν με τες φιλενάδες της κάθε τόσον. Εμείς το τζυνήιν μας τζιαι τες μπύρες μας. Το μμάτι μας να παίζει όσο για να θυμούμασταν πως κάποτε ήμασταν ωραίοι με μαλλιά πας την κκελλέ μας. Μπορεί η γεναίκα μας να ττραπιθκιέται μ'άλλον, μπορεί που θα πάεις Ρουμανίαν για δουλειές για Κίναν να παραγγείλεις μιαν νάρτει στην κάμαρη σου. Ούτε ρωτάς μήτε θέλεις να ξέρεις. Αφήστα τζιαμαί ούλλα.

Θα πεθάνουν τζι οι γονειοί μας τζιαι δεν θα φυρτούμεν του κλαμάτου γιατί πλέον ξέρουμεν πως τζιαι ο θάνατος εν μες τη ζωή. Θα ψωφίσει ο σιύλλος μας τζιαι δεν θα χύσουμεν δάρκυ, θα φκάλουμεν τον λούκκο τζιαι θα τον σύρουμεν μέσα τζιαι θα φυσήσουμεν τες μύξες του μωρού μας τζιαι θα το βάλουμεν να ππέσει να τζοιμηθεί.
Θα έρκουνται οι ξένοι σπίτι μας τζιαι θα μας ρωτούν πόθεν εγοράσαμεν τα έπιπλα τζιαι πού θα πάμεν ταξίδι το καλοτζαίρι. Τα βιβλία στα ράφκια δεν θα λαλούν τίποτε για μας. Ποίος ξέρει πως κάποτε δκιαβάζαμεν Μαγιακόβσκι τζι Αχμάτοβα; Ποιός ξέρει πως κάποτε θα αλλάσαμεν τον κόσμο που μας εκατάπιε; Ο κολλητός μας, που χαίρει άκρας υγείας έπαθεν καρδιακόν. Εν το γυρίν μας.

Μπορεί να κάτσουμεν καμιάν νύχταν μόνοι μας, με την τηλεόραση ανοιχτή χωρίς να παρακολουθούμεν τίποτε τζιαι να σκεφτούμαστεν κάποια πρώην που αγαπήσαμεν ίσως παραπάνω που την γυναίκα μας. Μπορεί να μεν το κάμουμεν τούτο αλλά να σκεφτούμαστεν "άραγε τί κάμνει τωρά τζίνη;", "αν έκαμνα έτσι θα ήταν τα πράματα αλλιώτικα;", "αν έπιανα την δουλειά στον Καναδά πού θα ήμουν τωρά". Πάεις μετροφυλλάς τα βιβλία σου τζιαι τους δίσκους τους παλιούς τζιαι διερωτάσαι "Εδκιάβαζα έτσι πράματα;" "Άκουα έτσι μουσική". Σονέττα του Σαίξπηρ τζιαι Μάϊλς Ντέϊβις ... μαλακίες στο τετράγωνο. Βαρκέσαι να τσακκωθείς να πάεις με την γεναίκα σου πλέον, όϊ να πιάσεις πέννα να ξαναγράψεις τίποτε.

Τζιαι πάει ο κύκλος τζια φακκά γυρόν όπως το μπάκαρη. Λεφτά, σεξ, φαϊ, κοπελλούθκια τζιαι δώστου. Κκελιάζεις τζιαι δεν σε κόφτει. Άγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα που λαλεί τζιαι το τραούδιν. Τζιαι πρίν να πάμεν για ύπνο, θα ποσσιεπάζουμεν της πόρτας να θωρούμεν τα μωρά που τζοιμούνται, την γεναίκα μας που παρόλον που οι ρίζες του μαλλιού της εν άσπρες τα μμάθκια της εν το ίδιο χρώμα πάντα τζιαι το τταττού σου θυμίζει σου πως κάποτε ήσουν κατί άλλο που το έζησες ας εν τζιαι για ένα δευτερόλεπτο. Πριν να καμμίσουμεν τα μμάθκια μας το μόνο που θα έμεινεν να πούμεν είναι "Δόξα Σοι ο Θεός" που επέρασεν τζιαι τούτη η μέρα.