Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Την Παρασκευή μετά τις εξετάσεις (τζιαι ναι, έγραψα για όσους ενδιαφέρεστε) έφυα σκάϊν να πάω στον σιδηροδρομικό σταθμόν του Γιούστον για να πιάσω το τραίνον τζιαι να πάω στο Στόκπορτ όπου διαμένει ο μέντορας που επιβλέπει τη διπλωματική μου. Ο ίδιος δεν εμπορούσεν να έρτει διότι λείπει η γεναίκα του τζιαι πρέπει να προσέχει τους σιύλλους τους. Και όταν ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλια της εγκληματολογικής επιστήμης σου λέει να πάς στο Στόκπορτ, κόφκεις τζιαι πάεις όπως τον μ........ στο Στόκπορτ διότι δεν θέλεις να τσακωθείς μαζί του, ειδικά μιας τζιαι πρόκειται να τον πελλανίσκω λλίο τζιαι λιγάκι μες το καλοκαίρι.

Με το που φτάνω στο Στόκπορτ έρκεται στο σταθμό του τραίνου τζιαι πιάνει με. Φίλε μου φιλούδιν μου καλωσόρισες τζιαι ξέρω γιω. Πάμεν έσσω του τζιαι μόλις πορουμανίζει την πόρτα μουντάρουν με δκυό σιύλλοι 40 κίλα ο καθένας τζιαι σύρνουν με χαμαί τζι αρχίζουν να με γλύφουν. Ο ένας εν διαστάυρωση μπόξερ με κάτι άλλο τζιαι ο άλλος εν γκρέϊχαουντ (λαωνικός πουτζίνους τους παστούς που βουρούν στες κούρσες) αλλά έβαλεν τα τζιλούθκια του. Ενώ με γλύφουν ο Κεν, το όνομα του καθηγητή και επιμένει να τον φωνάζω με το μικρό του πράμαν που δεν συνηθίζω, χαριεντίζεται
-Μάνα μου τα μωρά μου, κάμνουν σου χαρούες.
-Ά τα χαριτωμένα! Όϊ πως έβρεξεν τζι εν βρεμένα χαμαί.
-Εν που σε αγαπούν τζιαι παίζουν σου.
-Μάνα μου τα. Αν θέλεις τραβάς τους πίσω να σηκωθώ;

Σηκώνουμαι, ξεσκονίζουμαι τζιαι καθούμαστε να πιούμεν μιαν μπιρούδαν στον πισινό του κήπο μιας τζιαι τα νερά εσταματήσαν τζιαι έφκηκεν ηλιούδιν.

-Δκυο σιύλλους έσιεις;
-Όϊ, έχω τρείς λαλεί μου αλλά ο άλλος εν μιτσής τζιαι δεν μπορεί να σε σύρει χαμαί. Μεν φοάσαι.
-Ποττέ εγώ να φοηθώ;
-Ξέρεις, στην καρέκλα που κάθεσαι εκάτσαν οι κώλοι των μεγαλύτερων εγκληματολογικών μυαλών του πλανήτη, εκτός που μένα. Ο Μπάρυ Γουέμπ έκατσεν τζιαμαί, οι Μπράντιγκχαμ και Μπράντινγκχαμ (και πάει η λίστα των readings μου).
-Μεγάλη μου τιμή να αγγίζει ο πισινός μου εκεί που αγγίξαν οι υπόλοιποι κώλοι που θαυμάζω και μελετώ.
-Αυτόν να λέγεται.. Πάω να φέρω κι άλλη μπύρα.

Περιμένοντας τυλίω τζι ένα τσιάρον να άψω οπόταν νιώθω κάτι να προσπαθεί να με δαγκώσει τζιαι να θέλει σημασία. Η σκηνή που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα πραγματική.

Ένα Τζακ Ράσσελ ττέριερ κατσαρότριχο με τρία πόδκια (το έναν το πισινό έλειπε) να προσπαθεί να με βατέψει. Η πλάκα ήταν που δεν μπορούσε να στηριχτεί πάνω στο πισινό του το πόδι αποκλειστικά οπόταν εδάκκανεν το παντελόνι μου για να μεν τιν φάει χαμαί. Προσπαθώ να τον τραβήσω πίσω αλλά δεν ξικολλά. Ακούω που μέσα τον καθηγητή να ανοίγει μπύρες.

-ΘΕΛΕΙΣ ΜΠΕΚΣ Η ΜΠΑΝΤΓΟΥΑΪΣΕΡ; Φωνάζει μου.
-Ότι θέλεις! φωνάζω πίσω τζιαι κλωτσώ το πόδι μου να ξεκολλήσει ο σσίύλος που πάνω μου. Χαράς το γινάτιν. Εκλώτσουν τίποτε, έπια τον με το καλό, τίποτε πάλε, εσηκώθηκα τζι επαρπάτουν τριάππιθκια, τίποτε πάλαι.
Μόλις τζι εκατάλαβα ότι έρκετουν ο καθηγητής έκατσα κάτω φρόνιμος.

-Βλέπω εγνωρίστηκες με τον Σέντρικ. Επιάσαμεν το που το καταφύγιο το φτωχό. Ήταν άρρωστος, χωρίς πόδι τζιαι πολλά εχθρικός με τα άλλα τα σκυλιά. Κάποιος θα του έκαμε κακό.
-Ίσως επειδή του εκόψαν το πόδι του.
-Εσκέφτηκα το Φ. Εν πολλά πιθανή εκδοχή να τον εκακοποιούσαν. (Μπράβο μυαλό ο εγκληματολόγος. Εν θα το εσκέφτουμουν που μόνος μου).
-Εεεε, Κκέν, ο Σέντρικ δεν ξηκολλά που πάνω μου...
-Εχάρηκε που σε είδεν.
-Εεεε, εν γεγονός, αλλά εν τζιαι 'εν ανάγκη να μας κάτσει πουκάτω.
-Μεν φοάσαι, εν στειρωμένος.
-Εν στειρομένος τζιαι μάσιεται να με γ********;
-Περίεργο. Πρέπει να μιλήσω με τον κτηνίατρο του. Έσιει δκυο χρόνια που τον εστειρώσαμε.
-Κκέν, ξηκόλλα τον να χαρείς να μεν φάει τον κλώτσο.
-Αλόπωε έσιεις γυναικεία οσμή.
-Θέκκιου Κκεν, τωρά έκαμες μου την καρκιάν μου φύλλα φύλλα (Note to self: Να αλλάξω μάρκαν αποσμητικού).
-Κκεν πιάστον να χαρείς.
-Έλα στον παπά αγάπη μου... (Ο Σέντρικ χωλαίνει προς το μέρος του τζιαι σούζει το νουρίν του. Μου θυμίζει το Τσιουάουα της πρώην που όποτε με εθώρεν σσιού τζιαι καλά να φκεί πάνω μου να με βατέψει.)

Εν καλά που λαλούν πάντως για τα χτηνά πως αν είχαν φωνή ήταν να μιλήσουν.
Εθώρουν τον Σέντρικ με ένα βλέμμα του τύπου "Μεν μου κοντέψεις γιατί έφας την να σου μείνει" τζιαι τζίνος με βλέμμα πλέϊμπόϋ (έπρεπε να το δείτε για να το πιστέψετε, πραγματικά) σαν να μου ελάλεν "Εν πον με ξέρεις καλά εμένα φίλε μου".

Εδοκίμασεν αλλό κανέναν δκυό φορές, δεν τον άφησα. Αυτά προς το παρόν. Στο επόμενο πόστ θα σας πώ την άποψη μου για τις σιδηροδρομικές υπήρεσίες της Αγγλίας τζιαι θα είναι έναν μουρμουρκόν που την αρχή ως το τέλος. Επροειδοποίησα σας.