Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Μόλις ετέλειωσα το 'Embers' του Σάντρο Μαράϊ. Έβρετε το που το Άμαζον τζιαι γοράστε το. Εν έχω να σας πώ τίποτε άλλο. Μιλά για δύο άντρες στο τέλος της ζωής τους, φίλοι παιδικοί τζιαι αδελφικοί που έχουν να ειδωθούν τζιαι να μιλήσουν 41 χρόνια τζιαι μιαν νύχταν βρέθουνται τζιαι κάθουνται τζιαι μιλούν γιατί έχουν έναν μυστικόν μεταξύ τους.

Τούτον το βιβλίο έκαμεν με να σκεφτώ τί είναι τούτον που κάμνει τες φιλίες, τζιαι συγκέκριμένα τις αντρικές φιλίες, τόσον έντονες τζιαι δυνατές τζιαι την ίδιαν ώρα να συνειδητοποιήσω πως πραγματική φιλία μπορεί να υπάρξει μόνον μεταξύ αντρών, ή αν προτιμάτε, η φιλία μεταξύ αντρών είναι η ποιό δυνατή απ όλων των ειδών φιλίες που ξέρω.

Έχω φίλες γεναίτζες, φίλες παιδικές που έχουμεν τζιαι επαφήν συχνή, τζιαι κουβέντες βαθυστόχαστες, τζιαι διασκεδάζουμεν μαζίν, τζιαι πίννουμεν τζιαι κλαίμεν μαζί, τζιαι εξομολογούμαστε ο ένας του άλλου τζιαι συμπαραστεκούμαστεν. Κάποτε μάλιστα λέμεν ο ένας στον άλλον πράματα που δεν θα ετολμούσαμεν να πούμεν σε ανθρώπους του ιδίου φύλου μαζί μας. Το τί σημαίνει "φίλος" έσιει διαφορετικήν έννοια για τον καθέναν μας.

Ο αντρικός δεσμός εν πολλά πρωτόγονος τζιαι ακατέργαστος εν σχέση με τους υπόλοιπους. Σίγουρα, τζιαι γεναίτζες μπορούν ναν φίλες μεταξύ τους, φίλες αδελφικές, καρδιακές, για πολλά χρόνια αλλά δεν θα επικοινωνήσουν πιστεύκω όπως τους αρσενικούς. Τζιαι εξηγούμαι.

Με τον Σ. ή τον Κ. μπορεί να πάμεν ψάρεμα τζιαι να κάτσουμεν με τες ώρες πας την παραλία. Να μεν αννοίξουμε το στόμαν μας να μιλήσουμε εκτός που τα βασικά "Φέρμου μισίνα τζι εκόπηκεν η δική μου", ή "ποτάβρισμου μιαν κκάσπερκ". Τζιαι καθούμαστεν που λαλείτε τζιαμαί με τες ώρες κάτω που τ'άστρα όπως τους πρώτους αθρώπους που επαρπατήσαν πας την γή τζιαι δίχαν να μιλούμεν τζιαι να συντηχάννουμεν ανταλλάσσουμεν κοσμοθεωρείες, αισθήματα, απόψεις, προσδοκίες, απογοητεύσεις τζιαι συνάμα δεννούμαστεν παραπάνω. Η σχέση γίνεται σχεδόν ερωτική, μεν με παρεξηγείτε, που την πολλή οικειότητα. Έν μπορώ να φανταστώ δκυο γεναίτζες να κάθουνται με τες ώρες δίχα να μιλούν. Μπορεί να κάμουν τζι έκρηξη αν δεν αννοίξουν το στόμα τους (αστείο!)

Η φίλη μου η Μ. μπορεί να με δεί να μεν είμαι καλά, την στιγμή που προσπαθώ να το κρύψω, διότι αν τζιαι την εμπιστεύομαι με την ζωή μου, που την αγάπην την πολλήν τζιαι την αδυναμίαν που της έχω έν θέλω να την φορτώνω τζιαι να την μαραζώνω με τα δικά μου. "Τί έσιεις; Τζιαι μεν μου πείς έν έσιεις τίποτε. Πάω να κάμω ένα φραπέ τζιαι να μου πείς τί σε βασανίζει.." Τζιαι θα κάτσουμεν να μιλούμεν με της ώρες τζιαι εγώ θα παραπονιούμε όπως τον π***** τον κλαμένο τζιαι τζίνη να με ακούει υπομονετικά τζιαι να σούζει την κκελέ της πριν να μου πεί την καλοθέλητη της γνώμη. Ενώ με τον Σ. τα πράματα εν αλλιώτικα.

Σαν καθούμαστε τζιαι λαλεί μου μαλακίες μόνο με τον τρόπο που θα φκάλω τον αέρα για τον καπνό που τα ρουθούνια μου θα μου πει "Με την τάδε τί γίνετε;". Λαλεί το με τρόπο που υποδηλώνει πως ξέρει πως κάτι πάει κάτω λάθος, πως ξέρει ΤΙ ακριβώς πάει λάθος αλλά κατανοώντας την ίδια στιγμή τον αντρικόν εγωισμόν τζιαι περηφάνια μου. "Άσε ρε φίλε. Να μεν αρκέψω" τζιαι βάλλει το σιέριν του στον ώμο μου τζιαι σφίγγει τον ώσάν να μου ελάλεν ότι ήθελεν να μου πει τζιαι να με καθησυχάζει πως τα πράματα θα πάν καλλύτερα.

Με τον κουμπάρω μου στην Αυστραλία πέντε λεπτά να μιλήσουμεν για αόριστα πράματα που το τηλέφωνο καταλάβω τα πάντα που γίνουνται στην ζωή του. Νιώθω τον παντές τζι εν δίπλα μου, παντές τζιαι είδα τον εχτές. Που τον τόνο της φωνής, την ανάσαν του, σχεδόν που τον τρόπο που κρατά το τηλέφωνο σαν δεν τον θωρώ.

Η άντρες, εν σχέση με τες γεναίτζες, όπως έγραψα τζιαι πριν, εν πρωτόγονοι, ακατέργαστοι, χωρίς φινέτσα, άστιλπνοι, αδροί τζιαι χοντροκομμένοι. Βρίσκω όμως πως εν τζιαι πολλά ποιό παθιασμένοι, αντιδραστικοί, ντόμπροι (γενικά μιλώντας πάντοτε, έτσι;) τζιαι αφελείς. Αν ήμασταν χημικά στοιχεία οι ανθρώποι, οι γεναίτζες θα ήταν ευγενή μέταλλα όπως το χρυσάφι τζιαι το ασήμιν, τζιαι οι άντρες που τα αντιδραστικά όπως το νάτριο τζιαι το ποτάσσιο. Όσοι εκάμαν χημεία θα χέρουν πως τούτα τα μέταλλα αντιδρούν βίαια μεταξύν τους τζιαι σχηματίζουν ισχυρότατες ενώσεις. Κάπως έτσι.

Ίσως γιαυτόν τζιαι οι άντες μπορεί να αποκαλούν ο ένας τον άλλον "αδέρφιν", ενώ δεν μπορώ να σκεφτώ το ανάλογο για τις γεναίτζες. Το "φιλενάδα" που το "φίλε" το γνήσιον το αντρικόν τζιαι το "αδέρφιν" βρίσκω τα να διαφέρουν πολλά.


"Και νά αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε,
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα,
δεν χρειάζονται περισσότερα" Νίκος Ξυλούρης