Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Επειδή ως νέοι και μορφωμένοι άνθρωποι θέλουμε να περνούμε για "μοναδικοί" και "ξεχωριστοί", μια ανάγκη που οι υπεύθυνοι του μάρκετινγκ κατανοούν καλύτερα από εμάς, αποφάσισα να γράψω μια γενική βιογραφία του Κυπραίου για να αποδείξω ότι δέν είμαστε και τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε τζιαι πως τούτα ούλλα που ακούμεν κάθε μέρα, πως μόνον εμείς είμαστε,μ εν ππουστλίκκια. Σας παρακαλώ μεν αρκέψετε μουρμουρκόν τζιαι ιδιοτροπίες γιατί ξέρω το πως γενικέυω τζι' εν για το χάζι που το κάμνω. Ορθογραφικά λάθη δικαιούμαι γιατί είμαι γριππομένος τζιαι λύπει η μάνα μου να μου κάμει τραχανά με χαλλούμι να γιάνω.

Το λοιπόν, έχουμεν και λέμε. Από την ημέρα που εφκήκαμεν που την τζοιλιά της μάνας μας, οι γονιοί μας αρχίσαν να μας ασκούν ψυχολογική βία. Δεν είμασταν για λόγου τους κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η απλή συνέχειά των, η οποία μεγαλώνοντας θα εκπλήρωνε όλους τους ανεκπλήρωτους τους πόθους. Παράδειγμα ψυχολογικού εξαναγκασμού; Άμαν εκάμνετε αταξία η μάμμα σας ελάλε "Αν το κάμνεις τούτο η μάμμα εν θα σε αγαπά..." και έπαιρνε ύφος γυναίκας λυπημένης και απογοητευμένης. Εμείς εσιεζούμασταν πάνω μας που τον φόον μας τζιαι εθωρούσαμεν δεξιά τζι αριστερά πασκίζοντας να καταλάβουμε τι μας γίνεται. Αμέσως μετά η μάνα μας χαμογελούσε και άνοιγε της αγκάλες της και τρέχαμε πάνω της, ταυτίζοντας την φούστα της με μια κουβέρτα ασφαλείας, μ'ένα λιμάνι που ότι κι αν γίνει θα είναι πάντα απάνεμο για μας. Τούτη η ταύτιση θα μας ακολουθήσει μέχρι τον τάφο μας.
Βουρούμεν τζιαι παίζουμεν μέσα στες χωράφες ππιριλιά, παίχτες, κρυφτό, γερμανικό, μάππαν, μωρά τζιαι μάμμες, κουμέρες, χωστό, σκατούλλικα, πόλεμο και λοιπά παιγνίδια, αγόρια κορίτσια μαζί με μόνη μας έγνοια την φωνή της μάνας μας την ώρα που θα δειλινώσει.
Κάμνουμεν πέρτεϊ ππάρτυ που καλιούμεν όλον μας το σόι και την τάξη μας, όπου όλα τα μωρά θα σβύσουν τα κεράκια, θα παίξουν μουσικές καρέκλες τζιαι μετά θα πιάσουν τα δωράκια τους τζιαι να πάσιν σπίτι. Η μανάδες κουβεντιάζουν τζιαι χουμίζουν τα σπλάχνα τους, οι πατεράδες εν έξω τζιαι καπνίζουν τζιαι λαλούν για την μάππαν τζιαι την κυβέρνηση, ενώ παρακαλούμεν τον παπά μας σαν κάμνει σούβλα να μας κόψει κομματούδι να δοκιμάσουμε.
Αν είσαι αγόρι ο παπάς θα σε στείλει καράτε ή τάε κβον ντο, ενώ αν είναι κυνηγός θα αρχίσει να σου εξηγά την λειτουργία του σσιπέττου. Τα κορίτσια παν χωρό τζιαι μπαλέττο, μπορεί τζιαι κανένα πιάνο.
Φυσικά υπάρχουν τζιαι τα μωρά που αποβλακώνουνται στο σπίτι γιατί οι γονιοί τους εν υπερπροστατευτικοί τζιαι παίζουν ούλλην την ημέρα Αττάρι τζιαι Νιττέντο (φαντάζουμε σήμερα η αναλογία θα είναι πλέιστέισιον τζιαι Εξ Ποξ). Αγαπημένα παιχνίδια για τα αγόρια είναι τα Κάστρα και Πολιορκητές, Μαϊκρο Μασιινς, Τζι Αϊ Τζιο, Τερατομάχοι, Χι-Μαν (με τον Χι Μαν, τον Σκέλετορ και την λοιπή παρέα) και Πλαστοζυμαράκια. Ειδικά για τα κοπελλούθκια τον κυνηγών υπάρχει το σσιπεττούδιν Μόντε Κάρλο με ψέυτικες χαρτούτσιες.
Τα κοριτσάκια παίζουν με το Μικρό μου Πόνυ, τες Παταπούφες τους, την Σίντι, την Μπάρπι κλπ χαζοχαρούμενα.
Στο δημοτικό γράψαμε πάνω σε μικρά πρασινοκίτρινα τετράδια, με εξώφυλλο το Πέλαπαϊς ή το κάστρον της Τζιερύνιας και το "Δεν Ξεχνώ" από κάτω, εκθέσεις του τύπου "Ταξιδεύω με τα φτερά της φαντασίας μου στα σκλαβωμένα μας μέρη" και σήμερα που πάμε σάν τουρίστες και τα βλέπουμε δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε.
Κοντά στα δώδεκα αρχίσαμε να δείχνουμε ενδιαφέρον για το αντίθετο φύλο, τζιαι τζιαμαί να δείτε γέλια. Αρκέψαν οι κορούες να φκάλλουν βυζιά τζιαι εμείς οι ανώριμοι τζι αχάπαροι επεριπαίζαμεν τες, μόνο για να τες παρακαλούμε μερικά χρόνια μετά να φκούν μαζί μας. Το πρωί να νεκατσιούμεν να πιούμε νερό που τες φουντάνες των κοριτσίων τζιαι την νύχτα, σε πάρτυ σε σπίτι, να τους ζητούμεν να χωρεψούμε σλόου, δηλαδή να φακκούμεν γυρούς πάνω στον άξονα μας όπως τον δίσκο του ππικάπ. Ακούγαμε Ρακιντζή, Καλλίρη, Μπίγαλη, Τουρνά, Χαριτοδιπλωμένο και τέτοια σαχλά.
Όμως τότε, κακά τα ψέματα, τα ζώα στον ζωολογικό κήπο της Λεμεσού ήταν όντως εντυπωσιακά, ο κόσμος περίμενε να τον ανακαλύψουμε, και κάθε βράδυ κοιμόμασταν εύκολα με την συνείδηση μας καθαρή σαν το πουκάμισο που θα φορούσαμε την επόμενη μέρα στο σχολείο.

Έπεται συνέχεια...