Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Η φωτογραφία που βλέπετε είναι γλυπτό του Daniel Edward's (πολυσυζητημένος καλλιτέχνης στις ΗΠΑ) και αποτελεί πιστή αναπαράσταση των πρώτων κακκουθκιών της Σούρι Κρούζ, κόρης του Τόμ Κρούζ και Κέϊτ Χόλμς. Η δεκαεννιάμηνη Σούρι αν και πολυφωτογραφημένη, για πρώτη φορά γίνεται πηγή έμπνευσης για τον Αμερικανικό καλλιτεχνικό κόσμο του Νέου Κόσμου.
Αυτό με φέρνει σε ένα προηγούμενο πόστ μου όπου αναφέρθηκα στο μοντέρνο χωρό. Ίσως να είμαι αστοιχείωτος και αδαής αλλά το να τζιλιέτε χάμαι ο άλλος όπως την κάττα τη γυρισμένη για μένα προσωπικά δεν αποτελεί τέχνη. Αφήνοντας το χωρό προχωρούμε στη ζωγραφική όπου πέντε πιτσιλιές όπως των μωρών του νηπιαγωγείου μπορεί να "υπερβαίνουν το σύγχρονο σουρρεαλισμό" και άλλες τέτοιες γλωσσικές αηδίες. Φυσικά μην ξεχνάμε πως οι κριτικοί τέχνης είναι αποτηχυμένοι καλλιτέχνες οι ίδιοι επομένως δεν περιμένουμε να ακούσουμε και πολλά. Η μόνη διαφορά της μοντέρνας τέχνης (γενικέυοντας πάντοτε) από τα σχέδια των μωρών του νηπιαγωγείου είναι το όνομα του καλλιτέχνη. Άμαν εν γνωστός γιατί ένας χεσολίρης που δεν ξέρει τι να κάνει τα λεφτά του αγοράζει πίνακες, οι υπόλοιποι πίνακες γίνονται αυτόματα αριστουργήματα.

Μουσική. Στα σκοτεινά βαδίζουμε στα σκοτεινά προχωρούμε. Μουσικές ακαδημίες δημιουργούν στη νεολαία την ψευδαίσθηση ότι η επιτυχία και η φήμη είναι δυνατή εν μια νυχτί (μόνο για τους λίγους φυσικά) και έτσι αναγκαζόμαστε να ζαπάρουμε τα κανάλια για να μην ακούμε τα ταλέντα που τραγουδάνε. Και δυστυχώς αν υπάρχει και κανένας αξιόλογος καίγεται μαζί με τους υπόλοιπους. Το ενοχλητικό με τις ακαδημίες, όπως μαρτυρούν τα φιλμάκια του σούτσος πόρταλ, δεν είναι που πάει ο κάθε καραγκίοζης να διαγωνιστεία αλλά γιατί πραγματικά, και βάζοντας το χέρι στην καρδιά, πιστεύουν πως είναι καλύτεροι απ' όλους. Η Βίσσυ από τραγουδίστρια έγινε καλλιτέχνιδα με τα νάϋλα. Τί ξεπεσμος... Ο Άλλος παουρίζει τζιαι παρακαλά να κάμει σχέση. Ο άλλος θέλει να μάθει τον γεναικών ττένις και πως χτυπάνε τα μπαλάκια. ΕΛΕΟΣ!!!!

Βιβλία! Βιβλία ένα σωρό και δεν ξέρω κι εγώ τί διαβάζεται και τί όχι. Εδώ κι η Λεβίνσκι έγραψε βιβλίο και ο Χάρυ Πότερ λογαριάζεται για λογοτεχνία. Λόγω γαμημένου μάρκετινγκ η Ρώουλινγκ (μια κατά τα άλλα αποτυχημένη συγγραφέας που φάνηκε τυχερή) είναι σήμερα πιο γνωστή από συγγραφείς όπως ο Τουαίην, ο Σαραμαγκό, ο Ντίκενς κλπ. Έλληνες συγγραφείς από το πουθενά γεμίζουν τα βιβλιοπωλεία με εκδόσεις για γυναίκες αλα φεμ φατάλ χωρίς να διαμαρτύρεται κανένας που τα νέα Άρλεκιν λογαριάζονται για λογοτεχνία. Ποιός διαβάζει Σκαρίμπα και Ψυχάρη σήμερα; Άλλα για τις "Τοξικές Ενώσεις του Αρσενικού" ούτε λόγος!

Κάποιος θα πεί, "καλάν ρε κουμπάρε, η τέχνη εν υποκειμενική, τί φωνάζεις; Εν σου αρέσκει, μεν δκιαβάζεις!". Ναι, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!!!! Θέλω να πιάσω κάπιους τζιαι να τους βουττήσω μες τες μάντρες της Ορμήδκειας για να καταλάβουν την αξία των εκδόσεών τους. Ένειγουαίη. Έφκαλα τ' άχτιν μου. Να καρτερούμεν να μπεί τζιαι το γλυπτό πάνω στο eBay δημοπρασία (για φιλανθρωπικούς σκοπούς) πέρκει το κερδίσουμε. Όπως βαδίζει η φιλελευθεροποιημένη κοινωνία μας χωρίς αίσθηση του μέτρου, τα σκατά της Σούρι μπορεί σύντομα να μπούν και στο Λούβρο, δίπλα από τη Μόνα Λίζα. Έτσι θα είναι ηλίου φαεινότερον γιατί χαμογελά λυπημένα.