Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Απόψε παρακολούθησα τη σειρά Singles του MEGA. Πρόκειται για μια ανάλαφρη θα έλεγα σειρά γεμάτη χιούμορ, αληθοφανείς καταστάσεις και μπόλικες αλλαξοκωλιές. Πρωταγωνιστούν μια κερατωμένη, μια παρανοϊκή, ένας εκ πεποιθήσεως εργένης και ξέρω γω κουβέντες.
Η Ράνια (η παρανοϊκή) έχει κάποιες ενδιαφέρουσες θεωρείες για τις σχέσεις. Υποστηρίζει ότι το ττάβλι είναι ένας ύπουλος τρόπος με τον οποίο η δυτική κοινωνία κάνει πλύση εγκεφάλου στους αδέσμευτους να μπουν σε σχέση. Σκοπός του ταβλιού, όπως και της ζωής είναι να ξεκινήσεις από το ένα σημείο και να φτάσεις στον προορισμό σου. Οι μόνες ευνοούμενες πέτρες είναι τα ζευγάρια. Αν η πέτρα είναι ελεύθερη τότε είναι εκτεθιμένη σε κίνδυνο. Αν είναι ζευγάρι αποτελεί πόρτα και δεν πα να βρέχει ζαριές, δεν παθαίνουν τίποτε. Η δε μόνες ζαριές που ευνοούν τις πόρτες εντελώς συμπτωματικά είναι οι διπλές που επιτρέπουν στις πόρτες να ταξιδεύουν μαζί. Ενδιαφέρων θεωρία αλλά το υποσυνείδητο μήνυμα δεν πέρασε σε εμένα διότι αν και αυτοεπικαλούμενος μάστρος στο ττάβλι, εντούτις στις σχέσεις είμαι αμνός στην σφαγή.

Η Ράνια το λοιπόν κουρτίζει την φίλη της, που μόλις της έχει γίνει πρόταση γάμου, να πάει να κάμει παρακολούθηση του χαρωμένου της στο γραφείο του γιατί δεν απαντά τα τηλέφωνα. Τζίνει πλέη σε πελάγη ευτυχίας τζιαι πάει για να μεν της μουρμουρά η Ράνια. Η Ράνια όμως έχει δίκαιο τζιαι κόφκει τον λεγάμενο καβαλλούρι με μιαν άλλη. Εδώ τελειώνει και η εκπομπή κι αρχίζουν οι σκέψεις.

Μπας και πέρασε ο καιρός των σχέσεων; Μπας και παραμυθιαζόμαστε πως υπάρχει κάπου κάποιος για μας; Μήπως έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή της αφοσίωσης και του παντοτινού έρωτα, αν υπήρξε ποτέ; Εγώ προς το παρών απολαμβάνω την ζωούλα μου γνωρίζοντας πως όπως όλοι έφα τα μούτρα μου και ίσως και να πλήγωσα και κάποτε. Έτσι είναι η ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της. Εντούτις όπου γυρίσω βλέπω μια γενική αποκαρδίωση, απαξίωση και απογοήτευση στον τομέα “ΣΧΕΣΕΙΣ”. Οι παρέες μουρμουρούν ότι έν έχουν υπόθεση και εμπιστοσύνη οι Κυπραίεες. Οι φίλες κλαίσιν πως εχαθήκαν οι άντρες που την Κύπρο όπως το Ντόντο που την Αυστραλία, ενώ όσοι μείναν ππουστοδείχνουν. Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ. Στην εξάλειψη του αντρικού είδους και στην ανυποθετικότητα τον Κυπραίων γεναικών (που είσαι Μπαμπινιώτη να με βάλεις μες το λέξικό σου) δηλώνω άγνοια μιας και ήμουν Καναδά τέσσερα χρόνια. Φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο να είμαι μέρος της εξαφάνισης αν και δεν πιστεύω οι υπόλοιποι ναν Καναδά. Το σίγουρο είναι πως το θέμα πουλάει.

Το Κοσμοπόλιταν με τες σίνγκλετον που γράφουν δίνει συμβουλές για σχέσεις. Κάτι σαν να ζητάς που τον Δαλάϊ Λάμα να σου μάθει στάσεις του σέξ. Και όταν δίνουν συμβουλές του σεξ ο Θεός να βάλει το χέρει του. Πρέπει να είσαι Ολυμπιακός αθλητής για να κάμεις τες μισές στάσεις ενώ για τις άλλες μισές πρέπει να έχεις έξτρα δίσκο για τον σπόνδυλο σου. Ολάν τες μισές στάσεις να εδοκιμάζαν οι Κυπραίεες εμείς θα έπρεπε να κάμνουμεν κωλότουμπες που την χαρά μας τζιαι να λαμπυρίζουν τα μμάθκια μας που την χαρά. Τα αντρικά περιοδικά δίνουν συμβουλές πως να πακκετάρεις την γεναίκα, πως να την κάμεις να σου καϊλήσει, πως να της στήννεις φτιν τζιαι πως να την κάμεις γενικά να νομίζει πως φακκάς πέννα, τόσο όσο να σου κάτσει. Τίτλοι όπως “Γίνε τίγρης” (γρρρ ας πουμε), “101 Τρόποι να την τρελάνεις με την γλώσσα σου”, “Κάντει να σε παρακαλάει” σημαίνει πως θα έπρεπε να βλέπουμε όλο και περισσότερες Κύπριες να περπατούν σαν συγκαμμένες αλλά χαμογελαστές. Δυστυχώς έννεν έτσι τα πράματα.

Οι σχέσεις υπολειτουργούν. Ακούς ζευγάρια που τα χαλάνε μετά από 7 χρόνια και η δικαιολογία είναι πως “θέλω να κάμω την ζωή μου” που στην ουσία σημαίνει ένας βίλλος/πούττος δεν με κανεί τζιαι θέλω τζιάλλον. Μετά από 7 χρόνια ούτε η βασική ειλικρίνια δεν υπάρχει να το παραδεχτούν. Αμέσως δημιουργείται τζιαι η άποψη πως σχέση και το να έχεις δική σου ζωή είναι έννοιες ασυμβίβαστες πράμα για το οποίο διαφωνώ. Κρίμα πάντως. Ευτυχώς ως αρσενικό η αξία της μετοχής μου πάει πάνω με την ηλικία σε αντίθεση με της γυναίκας. Έτσι για να τριανταρίσω, να είμαι πρόσχαρος, μορφωμένος, με το χιούμορ μου, με τα καλά μου, με τα κακά μου, με το γινάτι μου, με τισ ιδιοτροπίες μου, με τα χωραφούθκια μου, με την δουλεία μου τζίαι όποια με θωρεί να λαλεί “να κάτι αξιόλογο, αλλά για ναν τριαντάρης τζιαι ελεύθερος κάτι πρόβλημα θα έσιει.” Όντως πολύ αποκαρδιωτικά τα πράματα.

Όμως μια ανάγνωση του Μαγιακόφσκι, του Νερούδα, των σοννέτων του Σαίξπηρ, του Λουί Θερνούδα, ή του Χαβιέρ Σολογκούρεν με κάνει να πιστεύω το αντίθετο. Αν ένας άντρας μπόρει να γράψει έτσι για μια γυναίκα που αγαπά, ή ακόμη καλύτερα για μια που τον πλήγωσε (το ίδιο μπορεί να κάμει και μια γυναίκα φυσικά) δεν είναι λίγο. Πως ένοιωθε ο Σαίξπηρ όταν έγραφε τα σονέτα; Σίγουρα δεν ήταν μόνο έμπνευση και ταλέντο με τις λέξεις αλλά μια εξωκοσμική εμπειρία. Πόσο τυχερή, πράγματι, είναι η γυναίκα που τις αφιέρωσε αυτές τις λέξεις “εσύ που είσαι μουσική, γιατί σαν μουσική είσαι θλιμμένη;” ή πως νιώθει η γυναίκα του Νερούδα που “το στήθος της είναι αρκετό”; Ποιός μπορεί να χαρακτηρίσει τον Μαγιακόφσκι δειλό που αυτοκτόνησε ενώ ξεδίπλωσε την καρδιά του για να ποδοπατηθεί;

Τελικά ξεκίνησα αφορμή με μια εκπομπή αλλά πλέον καταλαμβαίνω πως σκέφτομαι μια αγαπημένη φίλη που χώρισε πρόσφατα. Αν διαβάσατε ως εδώ τότε πράγματι είσαστεν πολλά αδκιασεροί τζιαι τρώτε τα ριάλια του μάστρου σας! Σας αφήνω με ένα απόσπασμα από το “Στων Σπονδύλων το Φλάουτο” του Μαγιακόβσκι και με ένα σύνδεσμο για να το διαβάσετε στα αγγλικά. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το πρώτο μέρος φωναχτά (και το αγγλικό και το ελληνικό αν το βρείτε πουθενά).

-Αν στ’ αλήθεια υπάρχεις,
Κύριε και Θεέ μου,
Και των άστρων το χαλί, σύ το ‘χεις υφάνει,
Αν του πόνου ετούτου,
Κάθε μέρα αβγατισμένου,
Το μαρτύριο σύ μου το έστειλες εδώ χάμου,
Φόρεσε του Κριτή την καδένα,
Και καρτέρα την βίζιτά μου.
Είμαι ταχτικός, δεν γελάω κανένα.
Άκουσε με,
Υπέρτατε Ιεροεξεταστή!
Θα σφραγίσω το στόμα μου.
Κραυγή καμιά δε θ’αφήσω από τα χείλια μου τα σφιχτοδαγκωμένα.
Στους κομήτες δέσε με, καθώς σε αλογοούρά,
Ξεσκώντας τη σάρκα μου στων άστρων τα δόντια.
Μαστίγωσέ με!
Είτε ακόμα, να:
Σαν θα πάει η ψυχή μου εξορία
Και φτάσει στην κρίση σου,
Χαζά μουτρωμένη,
Πέρνα μου στον λαιμό τη θηλιά του Γαλαξία
Και γδάρε με τον κακούργο εμένα.
Κάνε με ότι θελήσεις.
Διαμέλησέ με, αν αυτό σου αρέσει πολύ.
Ό ίδιος Πανάγαθε, τα χέρια σου θα σφουγγίσω.
Μόνο-
Ακούς;!-
Κάνε απ’ τα μάτια μου να σβήσει, να χαθεί
Η κατάρατη που βουλήθεις ν’ αγαπήσω!

Των δρόμων τα βέρστια τσαλακώνω αχάραγα,
Μα πως να ξεφύγω απ’ την κόλαση εντός μου;
Ποιός Χόφμαν ουράνιος, άραγε,
Κατάρατη, σε έπλασε στο φώς του κόσμου;


Το λινκ εδώ