Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Όπως οι καραόλοι, έτσι τζιαι οι Καναδοί, μετά που θα βρέξει τζιαι κάμει ήλιο φκαίνουν έξω να λιαστούσιν. Σήμερα μας έκαμε ένα ωραίο ηλιούδι τζια έπιασα το καφεδάκι μου, σιγαρέττον στο άλλο χέρι, τζι έκατσα να απολαύσω την μέρα. Χαρά Θεού! Άλλο να σας το λαλώ τζιαι άλλο να απλώνεις πίσω, τα μάτια κλειστά και να απολαμβάνεις τις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου. Ανοίγω τα μάτια να δω αν δεν μου εκλέψαν τίποτε τζιαι παθαίνω συγκοπή σε σημείο που εσιώνωσα τον καφέ πάνω μου (Φιρφίριον Θεώρημα Υπ' Αριθμόν 1 - Όσο πιό καλά περνάς τόσο πιο πιθανών είναι να ξημαρήσεις). Τριγύρω μου στέκονταν 5-6 κινεζόφατσες και με κοίταζαν.

Εκ πρώτης όψεως φαίνονταν να θέλουν να με τραμπάρουν τσιγάρα, αλλά τελικά θέλαν αναπτήρα. Πιάσαμε την κουβεντούλα μιας και είμαστε όλοι παρά το σίγαρον αδερφοί, και τα παιδιά με προσκάλεσαν σε τουρνουά Capcom vs Streetfighter. Αυτό είναι ένα βιντεοπαιχνίδι όπως το Streetfighter (από τον καιρό του WonderBoy όσοι θυμούνται), αλλά πιο εξελιγμένο. Αυτή η παρέα Ιαπώνων (δεν ήταν Κινέζοι τελικά) χρειάζονταν όγδοο για να συμπληρωθούν τέσσερεις ομάδες των δύο και μου έκαναν την τιμή να με προσκαλέσουν. Άν και αρνήθηκα αρχικά, εντούτις με έπεισαν διότι το τουρνουά ήταν ήδη προπληρωμένο. Λαλώ του νού μου "What the fuck και γιατί όχι!" και πάμε στο σφαιριστήριο του πανεπιστημίου. Από κει και πέρα όλα γίναν μπάχαλο...

Μάθημα πρώτο: Οι Γιαπωνέζοι έχουν πρόβλημα. Όσοι έχετε δει το Lost in Translation θα καταλάβετε τί εννοώ. Διαόλου κάλτσα οι Γιαπωνέζοι, σκαρφίζονται τις πιό περίεργες παιγνιδομηχανές. Από τη μια να βλέπεις κάποιο να κρατά μια ψεύτικη κιθάρα χωρίς χορδές και να οδύρεται σαν τον Τζίμη Χεντρίξ με overdose LSD, από την άλλη δυο Γιαπωνεζούλες να χορεύουν λες τζι εφάσιν κάτι τζιαι επείραξε τες πάνω σε ένα μουσικό χαλί τζιαι να τσιριλλούν σαν κάμνουν σβούρες. Στην μια γωνιά κάποιος να παίζει ψεύτικα ντραμς τζιαι να σούζει τζιαι το κκελούδιν του ρυθμικά, ενώ από ένα θάλαμο να ακούς χάχανα και σισσινίσματα γιατί ένα ζευγαράκι βγάζει αστείες φωτογραφίες. Τελικά φτάσαμε στον τόπο του "πρωταθλήματος" όπου ήταν δύο σειρές με τέσσερες μηχανούες η κάθε μια, κολλημένες πλάτη πλάτη. Πάνω σε κάθε μηχανούα είχε λαμπάκι που έγραφε Winner και Loser.

Μάθημα δεύτερο: Οι Γιαπωνέζοι είναι ψυχωτικοί. Ο Soturo, ο σύντροφός μου, μου ζήτησε να κάμνω ότι μου λαλεί τζιαι άμα θέλει βοήθεια να του κάμνω Σούπερ Κκόμπο Ασσίστ, ότι διάολο κι αν είναι αυτό. Επειδή με τους πελλούς δεν φκάλλεις άκρη, έσουσα την κκελέ μου καταφατικά. Με το που ξεκινά το παιγνίδι ο Σοτούρο παθαίνει κρίση επιληψίας και σύνδρομο Τουρέτ ταυτοχρόνως. Ούτε που πρόλαβα να δω τα δακτύλια του διότι εκινούνταν με ταχύτητα φωτός. Στην οθόνη μου έβλεπα τον Σοτούρο να κάμνει τον κόσμο όλο άχρηστο με Σούπερ Κκόμπο, Ππάουρε Ρέϊτζ, 36 Χίτ Κκόμπο, κλπ. Η δε μηχανούα κάθε λλίγο φώναζε στα αγγλικά με ιαπωνέζικη προφορά "Excellent", "You Are Great!", "Good job partner". Εγώ ούτε τζιαι έπαιξα, ενώ ο Σοτούρο όποτε τέλειωνε το παιγνίδι πήγαινε απέναντι και κορόϊδευε τους αντιπάλους μας που αναβόσβηναν τα λαμπάκια τους (αυτά που έλεγαν Loser). Ξαφνικά χωρίς να κάμω τίποτε έγινα διασημότητα, εξ αγχιστείας, καθώς γύρω μας τότε στεκόντουσαν καμιά 30 Ασιάτες, οι φάτσες τους Copy Paste όλες οι ίδιες. Καμιά φορά αν κάμω κοπελλούδιν με ασιάτισσα δεν θα το ξεχωρίζω στο νηπιαγωγίο εκτός τζι αν εν φκιακουρέτικο. Ένιγουέϊ, επροκριθήκαμε.

Μάθημα τρίτο: Οι Γιαπωνέζοι δεν ξέρουν να χάνουν. Στον δεύτερο και τελικό γύρο (3 ματς) οι αντιπάλοι μας ήταν σαφέστατα δυσκολότεροι. Ο Σοτούρο τα χρειάστηκε και πήγε Σόττο (που τα βρίσκω ο άτιμος, εννα πελλάνω). Ξαφνικά έρχεται η σειρά μου να παίξω. Μέχρι να καταλάβω τί έγινε με κάμαν άχρηστο τζι ησύχασα. Ανάψαν τα λαμπάκια μας τζιαι ο σύντροφος άρχισε να με θωρεί με το μισό του. Λαλώ του στα αγγλικά "έννεν τίποτε σιορ. εν ώστε να συνηθίσει το σιέρι μου". Δεύτερο μάτς πάλε τις έφαεν ο Σοτούρο κι έπαιξα εγώ. Όλα κι όλα εκατάφερα να δώσω μια ππουνιά του αντιπάλου. Πάλι χάσαμε. Ο Σοτούρο ήταν στα γόνατα τζιαι κουτουλλούσε τζιαι βλαστημούσε στη γλώσσα του. Ο αντίπαλος ήρθε απέναντι και για να μας κοροϊδέψει μου έκαμε παρατήρηση γιατί να του δώσω τη ππουνιά και να χάσει το Flawless Victory. Ο Σοτούρο του έβαλε της φωνές και τον διαολόστειλε. Άρχισα κι εγώ να του φωνάζω να κάτσει στην πλευρά του και να μην μας αποσπά την προσοχή μας!!!! Ο σύντροφος μου έβαλε της φωνές και άρχισε να μου δείχνει τους συνδυασμούς κινήσεων. Τζιαι καλά ρε κουμπάρε να πούμε, έπρεπε να ξέρω ότι 3/4 του κύκλου πίσω και τα κουμπιά Β+Β+Ε+ΑD κάμνουν Σούππερ Φάϊαρ Αττάκκ (εγώ ένα φάϊαρσιόου ξέρω ο γέρημος, ΠΑΜΕΝ ΠΑΜΕΝ η Νάντια από το Κίεβο) ; Προσπαθώ να διασκεδάσω τις ανησυχίες του συμπαίκτη αλλά για να είμαι ειλικρινής άρχισα να βράζω ...

Μάθημα τέταρτο: Οι Γιαπωνέζοι εν πούττοι. Στο τρίτο ματς κατάφερα να καρπαζώσω τον αντίπαλο, αλλά ο σύντροφος του με έκανε σιμιδκιά. Ανάβουν για τρίτη φορά τα λαμπάκια μας και ο Σοτούρο έβγαζε καπνούς από τα αυτιά. Συγχάρηκα τους αντιπάλους και όταν έδωσα το χέρι μου στο σύντροφο για ττόκκα (τα μάτια του έτοιμα να πλαντάξουν στο κλάμα) μου το μπάτσισε μακριά!!!!! Άρχισε να μου φωνάζει ότι είμαι άχρηστος τζιαι ξέρω γιω κούβέντες. Τζιαμαί εφόρεσα τα (btw, άμα νευριάζω έχω το σύστημα να πετάσσουντε οι νεύρες μου όπως τον Σογκόκου) τζιαι έβαλα του την παουρκά. Ενάμιση μέτρο με τα χέρια ανάταση τζιαι εννά μου φκάλει τζιαι γλώσσα γμτ! Σσοινίν τζι εκόπη. Είπε μου τζιαι συγνώμη. Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση να ξέρει καράτε ή τίποτε άλλο και να με δέσει σταυρόκομπο αλλά ευτυχώς δεν. Μετά που φύγαν όλοι έπιασα τον Σοτούρο και τον πήρα δίπλα στο Little Tea Shop και τον κέρασα ένα smoothie να παν οι πίκρες κάτω. Βλέπετε, ήταν απαρηγόρητος...


Disclaimer: No Japanese were harmed during the production of this post. Inspired by a true story (the rest being lafazanies).