Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Το παρών ππόστ γράφετε κατόπιν παρακλήσεως.
----------------------------------------------



Έχουμεν και λέμεν. Ο πατέρας μου ενυμφεύθηκεν την μητέραν μου το 1973 κατόπιν γνωριμίας μέσω προξενητού. Το ίδιον τζιαι ούλλοι οι θείοι τζιαι θείες μου πλην του θκειού μου του Αντρίκκου που επαντρεύτηκεν από έρωταν. Όλοι ανεξαιρέτως είναι ακόμη παντρεμένοι, κύριοι στην κοινωνία, χαίρουν τιμής, καταξίωσης τζιαι έχουν άριστην υπόλειψην.

Με τα σημέρινά δεδομένα δεν νομίζω πως κάποιος να επαντρεύκετουν με προξενιό. Αν σας έφερνεν κάποιος προξένια σπίτι σας αν ήταν άντρας να δούμεν τί θα εσκεύτεστουν οι γεναίτζιες (κανένας μαμμόθρεφτος με εμφανή κκόμπλεξ και έλλειψην αυτοπεποιθήσης). Οι δέ άντρες θα εσσίζαμεν τα ιμάτια μας ότι είμαστεν μιτσιοί ακόμα, τζιαι δεν θέλουμε να πάρουμεν καμίαν που έμεινεν στο ράφι τζι ενδεχομένως ναν κουτσή ή να παίζει το μμάτιν της με ττικ.

Κοιτάζω κατόπιν γνωστούς που επαντρευτήκαν που έρωταν. Αρκετοί είναι χωρισμένοι, στο τσάκ να χωρίσουν ή δυστυχισμένοι που φοούνται να χωρίσουν γιατί έχουν μωρά ή ντρέπουνται τί θα πεί ο κόσμος.

Μου είναι ξεκάθαρο ότι έχουμεν πρόβλημα σαν γενιά. Εμεγαλώσαμεν μέσα στα αναλώσιμα. Εχάλασεν η τηλεόραση; Τζινούρκαν. Εχάλασεν το αυτοκίνητον; Τζινούρκον. Έσπασεν κάτι; Ποιάννουμεν άλλον, ριάλια βαστούμεν. Εμάθαμεν γενικά άμαν έσιει πρόβλημα να παίζουμεν πελλόν τζιαι να προχωρούμεν όμως στην πραγματικότητα μένουμε στάσιμοι τζιαι ανάξιοι να ρυθμίσουμεν, να βελτιώσουμεν ή να διορθώσουμεν τη ζωή μας.

Το διαζύγιο εν εύκολο (δικαστικά μιλώντας). Δεν έχουμεν ανάγκην οικονομικήν ο ένας τον άλλον. Αλλάσουμεν τους συντρόφους όπως τα σώβρακα τα λερωμένα τζιαι πιάνουμεν τζινούρκα που το μαρκς εντ σπενσερς. Είμαστεν επιπόλαιοι τζιαι σκεφτούμαστεν μόνον τον εαυτούλην και την π**** μας.

Άντρες τζιαι γεναίτζιες εμάθαν με σε μια σχέση να λαλούν "Θέλω θέλω θέλω" άντι να κάτσουν μαζί να δουν αν έχουν κοινούς στόχους, προσδοκίες τζιαι αξίες.
Οι γεναίτζες δεν ξέρουν να μαεϊρέψουν ή να ράψουν έναν ρούχο. Οι άντρες εμάθαν τα καπαρέ τζιαι η έννοια τους είναι να δειχτούν τζιαι να στοιβάσουν στην τράπεζα. Θεός δεν υπάρχει, τζιαι όσοι έχουμεν αμφιβολία ήυραμεν την Εκκλησία για να φκάλλουμεν το άχτι μας τζιαι να τους περιπαίζουμεν ότι εν τραούλλοι τζιαι ξέρω γω παραμελώντας τις ευχές που μας διαβάζουν στο μυστήριον "ο άντρας είναι η κεφαλή του σπιτιού με αγάπην και ταπείνωσην προς την γυναίκα" και πως οφείλει να την αγαπά "όπως ηγάπησεν ο Χριστός την Εκκλησία". Η δε γυνή να φοβάται τον άντρα σημαίνει να τον σέβεται και το ίδιον ισχύει τζιαι για τον άντρα. Δεν έσιει χώρον το χριστιανικόν σπίτι για δυνάστες τζιαι ξαπόλυτους. Η οικογένεια οφείλει να είναι αδιάλυτη.

Κοπελλούθκια κάμνουμεν στα σαράντα μας, part time φάση, τζιαι αν μας γελάσει κανέναν ποιο πριν ρίφκουμεν το, μισή ώρα δουλειά ένει. Να κάμνουμεν την δουλειάν αρσενιτζοί θυλητζιοί ξέρουμεν, τα άλλα εν τα ξέρουμεν. Το φεμινιστικό κίνημα στον αγώνα του για την ισότητα δυστυχώς μας επίβαλε μιαν εξίσωσην ισοπεδωτική καταρρακώνοντας θεσμούς και αξίες που εξυπηρέτησαν το αθρώπινο γένος για χιλιάδες χρόνια. Υπήρχαν ανισότητες και αδικίες έναντι των γυναίκών; Ναι. Όμως τα πράματα είναι καλύτερα τώρα ή φαινεται κανενού που σας αισιόδοξο το μέλλον; Παρεξηγούμεν τζιαι παρερμηνεύκουμεν ότι μας συμφέρει μόνον. Τα άλλα κάμνουμεν τα στην πάντα

Παλιά ο γιός ετανούσεν του πατέρα στο ζευκάριν, στο αμπέλι, στα χωράφκια τζιαι το εργαστήριον. Εκτιμούσεν τη δουλειά, την τιμιότητα τζιαι έξερεν να λαλεί "Δόξα Σοι ο Θεός". Η δε γεναίκα ήταν έσσω να βοηθά της μάνας της τζιαι ήταν νοικοτζυρά τζιαι έξερεν να λαλεί "ευχαριστώ". Δεν λέω να επιστρέψουμεν στην Κύπρο του μεσοπολέμου, ούτε να μας πιάσει το ζίλικουρτιν τζιαι να θέλουμεν τον άλλον παρθένο. Όμως χρειαζόμαστεν άμεσα κάποιες αξίες και ιδανικά που δυστυχώς σχεδόν εκκλείψαν. Εφκάτε πόξω τζιαι δέτε τις μιτσιές που ντύνουνται όπως τις λεγάμενες τζιαι τους αρσενικού που εν ούλλοι αλητούθκια σχεδόν.

Να πάμεν πανεπιστήμιο, να φάμεν τον κόσμον ούλλο τζιαι να σκεφτούμαστεν με την πούγκα μας ή την π**** μας καταντήσαμεν. Η λέξη "οικοκυρά" κατάντησε βρισιά σαμπώς τζιαι υπάρχει μεγαλύτερη αξία και ηθική ικανοποίηση που το ν'αναγιώνεις τα μωρά σου. Φυσικά ένας μισθός δεν φτάνει αλλά πόσα θέλουμε; Δεν γίνεται να τα έχουμεν ούλλα. Ουδείς μπορεί να αρνηθεί μιας γυναίκας το δικαίωμα στην εργασίαν αλλά όποιος κάμνει πιστεύκω παπάς που λειτουργά δκυο εκκλησιές γελά της μιας. Προκαλώ οποιαδήποτε να ρωτήσει την μάνα της αν εμετάνιωσε που έκατσε στο σπίτι ν'αναγιώσει κοπελλούθκια. Προκαλώ επίσης οποιοδήποτε, αν θέλω να είμαι δίκαιος, να μου πεί αν είναι πρόθυμος να δουλεύκει όϊ για τον εαυτό του αλλά για να σάσει την οικογένια του τζιαι μόνο τζιαι να μεν ξιπορτίζει ποτζί τζιαι ποδά. Πόσοι που μας τρών με τους γονιούς τους κόμα ή σηκώνουνται να παν εκκλησιά γιατί τους αρέσκει τζιαι το νιώθουν τζιαι όι για να κάμουν παναϋριν στην λαμπρατζιά. Ο άνθρωπος επίεν στο φεγγάρι τζιαι την ψυσιήν του κόμα να την εύρει.

Όποιος τολμήσει πλέον να αρθρώσει λόγο ενάντια στην μεταπολεμική μεταμοντέρνα μας κοινωνία της υλικής αυθονίας και πνευματικής στερήσεως είναι αμέσως σωβινιστής, παλιά κκελέ ή χώρκατος.

Και φτάνω στο θέμα προξενιού. Ως γεγονός οι παραπάνω γάμοι χαλού ένεκα "ασυμφωνίας χαρακτήρων", με άλλα λόγια δεν ξέρουμεν με ποιόν δεσμευόμαστεν για το υπόλοιπον της ζωής μας. Ο προξενητής οφείλει να ξέρει τζιαι τον γαμπρόν τζιαι την νύφφιν καλά αλλά τζιαι το σόϊν τους. Ξέρωντας της ιδιοτροπίες της νύφης αλλά τζιαι τα χούγια του γαμπρού ο προξενητής κάμνει την πρόταση του. Τζιαι κοιτάξετε πως δουλεύκουν τζίνοι οι γάμοι. Ομολογουμένως ακόμα να το χωνέψει ο νούς πως δουλεύκει ο γάμος με προξενιό όμως δουλεύκει. Σίγουρα υπάρχουν και δυσάρεστες εξαιρέσεις αλλά κι αυτές με την σειρά τους επαληθεύουν τον κανόνα.

Έναν προξενητήν για μιαν προξενήτραν θέλουμεν να σώσει το γένος μας. Τα άλλα ούλλα εν πελλάρες.

Θα μπορούσα τζιαι θα ήθελα να γράψω πολλά παραπάνω γιατί έχω καύλες αλλά πόξω σιονίζει τζιαι λέω να πάω στο Waterloo Bridge να πιώ το τσιάϊν μου. Όσοι πιστοί προσέλθετε :)