Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Έισαι άτακτος, ηλίθιος, παλαβός, κερατάς, άπιστος, βλάκας, ψεύτης, ανίδεος, άχρηστος, ανίκανος, αχάπαρος, τεμπέλης, αντιδραστικός, πεισματάρης, ξεροκέφαλος, ασταθής, ανεπαρκής, ανειλικρινής, λίγος, υπερβολικός, ζηλιάρης, μαλάκας, τσιγκούνης, απρογραμμάτιστος, ασυνεπής, εγωιστής, νεραϊδοπαρμένος και παλιοχαρακτήρας. Κάποια από αυτά τα επίθετα τα ακούσαμε, κάποια θα τα ακούσουμε σίγουρα στο μέλλον. Κάποια από αυτά θα τα πάρουμε με βαριά καρδιά και κάποια όχι. Το σίγουρο είναι πως θα τα ξεπεράσουμε αργά ή γρήγορα, ίσως γιατί αυτός που μας το είπε να έχει δίιο. Δύο είναι όμως οι λέξεις που δεν αντέχει κανείς μας να ακούσει. Δύο είναι οι λέξεις που τρέμουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.

Με απογοήτευσες...Ή με απογοητεύεις. Λέξεις τρομακτικότατες που απευχόμαστε να τις ακούσουμε. Γιατί όμως; Ποιός ο λόγος που ο ανθρώπινος χαρακτήρας μπορεί να αντέξει οποιαδήποτε βρισιά, κριτική ή κατάκριση χωρίς να τον πάρει από κάτω, αλλά μπροστά στην λέξη "απογοήτευση" τα γόνατα μας τρέμουν; Η απογοήτευση μας τρομάζει γιατί είναι μια λέξη ανεδαφική, ειλικρινής και βαρύτατη.

Ανεδαφική διότι τίποτα δεν οδηγεί σε μια απογοήτευση από μόνο του και τίποτα δεν μπορεί να μας προϊδεάσει. Ο φοιτητής που νυχτοξημερώνεται στη μελέτη για μια επικείμενη εξέταση (όχι εγώ) περιμένει ένα βαθμό που να ανταποκρίνεται στην προσπάθειά του. Αν περιμένει 18 και πάρει 11 τότε δεν μπορεί φταίξει τίποτα και αυτό προκαλεί απογοήτευση. Αν ήταν τεμπέλης θα φταίξει την τεμπελιά του, αν ήταν βιαστικός την βιασύνη του. Ανεδαφικά όμως, η προσπάθεια καρπώνεται με απογοήτευση.

Ελάχιστοι θα μας πουν πως του απογοητεύσαμε χωρίς να νοιάζονται για μας. Κάποιος τρίτος δεν νομίζω να ντραπεί να μας αποκαλέσει οποιοδήποτε από τους χαρακτηρισμούς που ανάφερα στην εισαγωγή. Η κερατωμένη θα σε αποκαλέσει κερατά, ο εργοδότης θα σε αποκαλέσει τεμπέλη ή αναποτελεσματικό κι ο τύπος που τράκαρες θα σε αποκαλέσει ηλίθιο. Μόνο όμως οι γονείς σου θα σου πούν πως τους απογοήτευσες, ένας αληθινός φίλος ή κάποιος που σ'αγαπά κι έτρεφε ελπίδες και προσδοκίες για σένα.

Κι εδώ μπαίνει και ο παράγοντας "βαρύτητα". Η απογοήτευση κρύβει μέσα τις πολλά νοήματα: το ανεκπλήρωτο, τον πόθο, την προσδοκία, την ελπίδα, τον κόπο, την υπομονή, την καλοσύνη, την αγανάκτηση. Αυτός που απογοητεύουμε έχει πάντα ψηλές προσδοκίες για μάς, μεγάλα όνειρα, αγνούς πόθους. Μας βλέπει για αυτό που μπορούμε να γίνουμε κι όχι πάντα γι'αυτό που είμαστε και εδώ κρύβεται το μεγάλο αχ. Η βρισιά ανταποκρίνεται σε μία και μόνο ποιότητα μας (ελάττωμα στις περισσότερες περιπτώσεις). Η απογοήτευση τα αγκαλίαζει όλα μαζί. Μας κτυπά στον εγωισμό ταϊσμένη από προσδοκία. Κί όταν απογοητεύουμε κάποιον το αξίζουμε. Το παιδί που ξεκινά με τις καλύτερες προσδοκίες και παρασύρεται στο βούρκο (κάτι σαν την Κύπρο από το 60 και μετά δηλαδή), η σχέση που δεν πάει άλλο, η τελματωμένη ζωή. Σίγουρα κάτι φταίει αλλά δεν μπορούμε να δακτυλοδείξουμε τί ακριβώς.

Εφόσον η ανθρώπινη φύση είναι συνυφασμένη με την την ατέλεια κάπου θα σκοντάψουμε, κάποιο θα πληγώσουμε. Ας φροντίσουμε να είναι από τα λάθη μας που επιδέχονται βελτίωση, αλλιώς ας προετοιμαστούμε για κάποιες μεγάλες απογοητεύσεις.