Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

--Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, εκ γάρ θανάτου πρός ζωήν, καί εκ γής πρός ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν, επινίκιον άδοντας.--

Που εφτομάδας Κύπρον, ξώπασχα δηλαδή. Κάτω καρτερούν με με δκυό σιείλη καμένα. Νάρτει ο κανακάρης μας, το καμάριν μας, ο υιός ο αγαπητός ο λαλείσας δια των προφητών, το αποκούμπιν στα γηραθκιά μας. Ευτυχώς εννά μεν έρτει το πρόσωπο διότι εν σχέση με το τί με περιμένει το τελευταίο που θέλω είναι να πάθει όπως τον Στίλερ στο Μίτ δε Ππέρεντς. Τζιαι να τιν έχω τζιαι πας τα φκιά μου πως φάε τζιαι να φάεις επάσιηνεν τζιαι δεν'νεν όμορφη πλέον. Αυτό είναι από τα σίγουρα. Το καλόν του Πάσχα του Κυπριακού είναι οι βεβαιότητές του.

Καταρχάς μόλις φτάσω Κύπρον είμαι υπόχρεως να γεμόσω το τάνγκιν του αυτοκινήτου τζιαι να αρχίσω να φακκώ γυρούς όπως το ντελίβερι γιαγιάδες, θείες, θείους, παππούδες, γιαγιάδες, σχετικούς και άσχετους, τζιαι γενικά το σόϊν του Παπίλλαρου ολάκερο γιατί με επεθυμήσαν ούλλοι μα ούλλοι ως τον ένα τζιαι ρωτούν που εν ο Φιρφιρής τζιαι που εν το Φιρφιρούδιν μας. Με εξαίρεσιν τις γιαγιάδες, που παρ' όλην την γεροντικήν άνοια της μιάς ξέρει τζιαι ποιός είμαι τζιαι τί γινεται στην ζωή μου. Το ίδιον τζιαι οι συγγενείς. Οι υπόλοιποι εν ικανοί να με ρωτήσουν πόσο χρονόν είμαι τζιαι τί σπουδάζω. For fucks sake ας πούμεν. Τόσα χρόνια που με ρωτάτε τζιαι απαντώ σας πρέπει να είμαι πολλά βλάκας αλλά τέλος πάντων. Φέτος θα τους πώ πως σπουδάζω κομμωτής, πως είμαι γκέϊ τζιαι πώς μετακομίζω στο Σόχο με τον φίλο μου τον Μγκουτάμπα που το Μαλάουι όπου και θα ανοίξω κομμωτήριο γιούνισεξ. Αν δείξουν παραξενεμένοι θα τους πως θυμωμένα πως δεν θα τους λαλώ τα ίδια κάθε χρόνο.

Μετά τις επισκέψεις θα έχουμεν τα οικογενιακά τραπέζια όπου και τζιαι θα φάμεν το ούτσιαλιν μας διαταράσσωντας την ίδια ώρα τουλάχιστον 3 οικοσυστήματα με αρνιά, πιθανών στην Ρουμανίαν ή στην Βουλγαρίαν. Το μενού θα περιλαμβάνει εκτός της σούβλας τζιαι των λοιπών ειδών σχάρας (πλήν του παστουρμά γιατί ο τζύρης μου δεν αντέχει την μυρωδκιάν του σκόρτου) την κάθε σπεσιαλιτέ της κάθε θείας μου τζιαι της μάνας μου. Δηλαδή τταβάν που την νούννα μου, ππιλάφιν με το ρύζιν που την θκειάν μου την Κ., κουπέπια που την θκειάν μου την Λ. (εισαγώμενα από την Λεμεσό) κανελλόνια που την θκειάν μου την Μ. τζιαι δάκτυλα τζιαι ππακλαβάδες τζιαι γαλατοπούρεκκα που την μάνα μου. Η ανιψιά μου η Σ. κάμνει σπουδαία μακαρόνια τρικολόρε αλλά η τζοιλιά της εν ώς τον λαιμόν της ένεκα εγκυμοσύνης οπόταν δεν νομίζω να μας αφήσει να κοντέψουμεν της πιατέλλας. Καππάρκα, κουρβούλες με λεμόνι, ελιές τσακκιστές τζιαι κουνιαστές, σαλάτες, συκωτάκια τζιαι βλανγκούθκια, πιπέρκα αψά τζιαι λοιπά ορεκτικά εννοούνται.

Οι μπύρες τζιαι τα βεσιοπέ θα παέννουν τζιαι θά 'ρκουνται, η στάθμη που τα στραγάλια τζιαι τα κουδαμέ θα κατεβαίνει αργά και σταθερά μες το κουππούδιν, τα αποτσίγαρα θα στοιβάζονται στα τασάκια με εξαίρεση τον πούρο της λίρας κάποιου καλεσμένου με μουσούδι που θέλει να δεικτεί πως φκάλλει λίρες. Οι γεναίτζιες θα αποτραβηκτούν στην κουζίνα να κουτσομπολέψουν τζιαι να κάμουν τα πιάτα με πρώτην τζιαι καλλύτερην την στετέ μου που δεν δέχεται να κάθετε να παρακολουθεί. Οι αρσενιτζοί θα κάθουνται στο σαλόνι να πίννουν τον άμπακα τζιαι να αναψοκοτζιηνίζουν μαλλώνοντας για τόν Τάσσο τζιαι για το χρηματηστήριο. Ο τζύρης μου θα είναι έξω στην αυλή να χουμίζει κάποιου συγγενή που το χωρκό τα μπόλια του κλήματος που επιάσαν τζιαι τα κουτσιά του. Οι έφηβοι θα είναι στην πίσω αυλή να καπνίζουν τζιαι οι προέφηβοι θα θωρούν τηλεόραση ή θα παίζουν βίτεοκέϊμς τζιαι θα σπάζουν τα σπυράκια τους. Τα μωρά θα είναι μες την κάμαρη μου τζιαι θα πάιζουν με τα παιχνίδκια μου (τζιαι σπάζωντάς τα γιατί έτσι κακομαθημένα ένει) που τα φυλάω γιατί μου θυμίζουν πως κάποτε τζι εγιώ ήμουν μωρό. Μετά θα σμίξουν ούλλοι για τον καφέ τζιαι θα αρκέψει παναϋριν πάλε. Ο θείος Γ. θα γύρει μεθυσμένος πας τον καναπέ τζιαι μες το κκέφι θα μας τραγουδήσει, κάποιον ανήψι θα τραβήσει το μπουζούκι τζιαι θα αρχίσουμεν ούλλοι μαζί.

Κάθε χρόνο μα κάθε χρόνο το ίδιο, τζιαι για να πω τζιαι του στραβού το δίκαιον, επεθύμησα τους.