Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Ένα από τα καλά του να είσαι άντρας είναι πως μπόρεις να επισκευάζεις πράματα που δεν μπορούν να σάσουν οι γεναίτζιες τζιαι μετά να φακκάς το στήθος σου όπως τον γορίλλα που περηφάνια. Δυστυχώς εγώ δεν έχω υπόθεση γιατί πάντα, μα πάντα, όποτε σπαζεί κάτι τζιαι είμαι εγώ τζίνος που θα το σάσει είτε (στην καλλύτερη περίπτωση) θα μείνει όπως ήταν ή θα διαλυθεί τέλεια ακριβώς την στιγμή που θα το προσέξει ο άλλος, συνήθως γεναίκα ή μωρό.

Περίπτωση πρώτη:
------------------


Πρίν να μου ταϊσει τα μούτρα μου η πρώην, έσπασεν το ντί βι ντί ντράϊβ του κκομπιούτερ της. "Μεν μαραζώνεις άγγελε μου, μεν κλαίεις πουλλίν μου. Θα σου το σάσω εγώ!". "Έννεν καλλύτερα να πούμεν του πρώην μου που έσιει τζιαι πτυχίον πας τα κκομπιούτερ;" "Ίντα πράμαν; Εγώ τζι αν είμαι τεχνικός πας τα κκομπιούτερ! Άφηστο πάνω μου!!!Τί να τον ενοχλούμεν (τζιαι να τον θωρούμε) τον άθρωπο;"
Έρκεται το λοιπόν το ντράϊβ που το ίμπεϊ (μεν ξοδκιαζούμαστεν τζιόλας, Πίτσιλλοι τυγχάνουμεν είπαμεν). Πάω κορτωτός κορτωτός έσσω της την ώρα που εσχόλασεν. "Σίουρα μπορείς να το σάσεις; Αν ένει κάμνω το εγώ που θα ξυπνήσω." "Πάεννε ππέσε άγγελε μου τζι άφηστο πάνω μου είπαμεν. Έσιεις τον Μπόμπ δε μπίλντερ δαμαί..."
Μετά που δεκαπέντε λεπτά άκαρπων προσπαθειών πάω τζιαι ξυπνώ την γιατί δεν εμπορούσα να ξιβιδώσω την κάσια του κκομπιούτερ. Νευριάζει που την εξύπνησα, τζιαι κάπου τζίζει με το κατσιαβίδι τζιαι η κάσια πετάσσεται. Φαίνεται εν που τα τζιαινούρκα τα μοντέλα...
Η επόμενη ώρα περνά τζιαι εγώ δκιαβάζοντας της οδηγίες στα κινέζικα τζιαι βλέποντας τες εικονούδες βκάλω τζιαι βάλλω συρματούθκια, βιδώνω τζιαι ξιβιδώνω βιδούες. Όταν ετέλειωσα εμείναν μου δκυο τρείς που αππάρεντλι ήταν παραπάνω τζιαι επέταξα τες. Ξυπνά τζιαι η κοκώνα τζιαι έρκεται στο γραφείο.
"Εσάστηκεν;" "Εσάστηκεν" απαντώ τζιαι αν είχα μουστάτζι θα το έκλωννα που το καμάρι. Ξεκινά το μηχάνημαν τζιαι αρχίζει να φκάλλει έρρορ μέσεϊτζ.
Άρχισεν τζιαι άλλασσεν το χρώμαν της. "Μεν μαραζώνεις άγγελε μου. Εν πλάγκ εντ πλέϊ!"
Τα έρρορ μηνύματα αρχίσαν τζιαι επολλινίσκαν. Μπλέ οθόνες, κότσινες οθόνες, τζίτρινες, ούλλα τα χρώματα. Άρκεψεν τζιαι εφώναζεν πως θα διαλυθεί εξ ών συνετέθη. Τσιλλώ κουμπιά αλλά με έκαμνεν με ελάωννεν το πληκτρολόγιο.
"αμαν αμαν αμαν αμαν, γιατί εν δουλεύκει το κομπιούτερ μου Φιρφιρή;" λαλεί μου τζιαι γυρεύκει κάτι βαρετό να μου σύρει.
"Εεεεεε...φαίνεται εν ελαττωματικό το κκομπιούτερ σου.." (τζιαι ππέφτω κάτω πρινηδών. Τζιαι νάσου τα κλάματα, τζιαι νάσου τα δάκρυα. Εγώ να τσιλλώ κουμπιά εν το μεταξύ...
"Θα πιάσω τηλέφωνο τον πρώην να το σάσει..."
"Α;"
"ΦΥΕ...Φ-Υ-Ε να μεν σε θωρώ, εδιάλυσες μου το!"
"Ναι αλλά επιάμεν το μηχάνημα μούχτι. Κάμνω σου το δώρο...."
"ΑΚΟΜΑ ΕΙΣΑΙ ΔΑΜΑΙ;"

Περίπτωση δεύτερη.
----------

Πάω στην ανηψιούδαν μου την Φιρφιρούδα, την αρφή του Ψαροτουφεκκά να μου κάμουν καφέ. Η μητσιά τυρρανιέται με το finding nemo στο ολοκαίνουριο Κέϊμποϊ της.
"Φιρφιρή είμαι στο τελευταίο στάδιο τζιαι δεν μπορώ να το περάσω. Έσιει μιαν εφτομάδα που προσπαθώ τζιαι δεν τα καταφέρνω".
"Μεν μαραζώνεις κούκλα μου. Κάμε του Φιρφιρή σου έναν μέτριο τζιαι θα σου το περάσω εγώ που είμαι ειδικός..."
Ώστε να βάλει το μπρίκκιν πάνω στο γκάζι το παιχνίδι άρχισε τζιαι έφκαλλεν μου μηνύματα "γιες ορ νόου". Επειδή οι οδηγίες εν για αρχάριους επάτησα τα ούλλα γιές τζιαι για κάποιο λόγο μόλις μου έφκαλεν το στάδιο επέρασα το με πολύ μεγάλη ευκολία. Έρκεται τζιαι ο καφές...
"Επέρασες μου το;"
"Καλώ μάνα μου. Εν σου είπα;"
"Γιατί έπαιξες το πρώτο στάδιο;"
"Σλουρπ (δακτυλούιν στον αέρα)..Τί;"
"Εν το πρώτο στάδιο που επέρασες, Όϊ το τελευταίο..."
"Έ, τώρα να πιο τον καφέ μου τζιαι να σου το περάσω..."
"Γιατί δεν βρίσκω το φυλαγμένο μου παιγνίδι;"
"Τί έννοεις; Σλουρπ..."
Ξεκινά να κλαίει όπως την σειρήνα που ξεκινά χαμηλά τζιαι δυναμώνει...
"ιιιιιιιΙΙΙΙΙΙΙΙΙ...έσβησες μου το παιγνίδι μου....ααααααΑΑΑΑΑΑ"
"Εεεεε. εν κατα λάθος"
Τζίνην την ώρα μπαίνει η θεία μου. "Γιατί κλαιει η Φιρφιρούδα"
"Έσβησεν το παιγνίδι της κατά λάθος θεία τζιαι κλαίει θεία...(εδώ γίνουμε ολοκότσινος.."
"Ιιιιιιιιιι, εν ο Φιρφιρής που μου το έσβησε..."
"Σόρρυ μάνα μου"
"Φύε, έν σε αγαπώ....."


Περίπτωση 3.
----------------

Μάχουμε πριν μισή ώρα να τρυπήσω τις σημειώσεις μου τζιαι μαγκώνει το τρυπητήρι τζιαι να μεν μπόρω να φκάλω τες κόλλες.
Ρε τραβώ το, ρε αντινάσσω του την, τίποτε. Ε, μα εννα το έχω το εβλοημένον να μου κάμνει την ζωή δύσκολη; Πισκαλιώ του μιαν πουπάνω άννοιξεν ο κώλος του που κάτω τζιαι εγέμωσεν το καθιστικόν μας κολλούδες στροτζυλούδες όπως τον χαρτοπόλεμο. Εδώ λέω να φύω που το κομπιούτερ μόνος μου πριν να έρτουν οι γεναίτζες έσσω τζιαι να έβρουν το καθιστικό όπως τα καρναβάλια...Τζιαι ποιός με γλυτώννει...