Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Η ανάσα μου ήταν βαριά. Την ακολούθησα όλη την απόσταση από το γωνιακό μπακάλικο μέχρι το σπίτι. Ενώ αυτή βρισκόταν στην κουζίνα την κοίταζα με την γωνιά του ματιού μου. Λευκή σαν γάλα, έμοιαζε βασίλισσα θρονισμένη ανάμεσα σε κεχριμπαρένια και χρυσά χρώματα.

Οι ώρες μίκραναν και το κρασί κι η κούραση άρχισαν να με καταβάλλουν. Είναι τέτοιες στιγμές που ξυπνούν τα πρωτόγνωρα ένστικτα του άντρα. Το βλέμμα μου αγρίεψε απότομα. Η κοπελιά μου κατάλαβε αμέσως τις προθέσεις μου. "Ούτε να το σκέφτεσαι". "Μα γιατί;" ρώτησα παραπονιάρικα. "Δεν κάνει την νύχτα..." Σαμπώς κι όλος ο κόσμος περιμένει το πρωί για να κάνει κάτι που του αρέσει.
"Ξέρω πολλούς που το κάνουν τη νύχτα". "Απόψε δεν έχει για σένα όμως".

Έφυγε κι επέστρεψε σύντομα. Εκεί, στην κουζίνα ακόμη με κοίταζε όμως η σκρόφα. Κοροϊδευτικά σχεδόν που θα έπρεπε να περιμένω μέχρι το πρωί. Τα σάλια μου τρέχανε κι η καρδιά μου κτυπούσε ολοένα γρηγορότερα.

"Μην τολμήσεις" προειδοποίησε η κοπελιά βλέποντας την θέλησή μου να κάμπτεται. Ας πάει στο διάβολο σκέφτηκα. Απόψε θα γινεί, θέλει δεν θέλει. Δεν είμαι μαλάκας να περιμένω όποτε μου το επιτρέπει αυτή.
Πετάχτηκα απ τον καναπέ σαν αίλουρος και την άρπαξα. Δεν κατάλαβε ποτέ τί την βρήκε. Την ξέσκισα σε δευτερόλεπτα κι η μικρή βελουδένια κορδελλίτσα που είχε στη μέση έπεσε στο πάτωμα.

Η φίλη μου ούρλιαξε να σταματήσω. Δεν άκουγα τίποτα. Ήμουν πλέον ο πρωτόγονος κυνηγός, ο θηρευτής που τσακίζει το θύμα του.
"Φιρφιρή σταμάτα, σταμάτα..!" φώναξε και προσπάθησε να παλέψει μαζί μου αλλά του κάκου. Τα χέρια της ήταν αδύναμα μπροστά στα στιβαρά μου μπράτσα (cliche). Όσο αυτή πάλευε κι αντιστεκότανε τόσο ερεθιζόμουνα.

Η φίλη μου πλέον εκλιπαρούσε ενώ έμπηγα τα δόντια μου ηδονικά στην σάρκα της..
"Σταμάτα, έλεος.."
"...."
"Εννά πασιήνεις..."
"Δεν εγόρασα την τόπλερον για να την θωρώ..."
"Εννά γινείς βουβάλι"
"Εγώ τωρά θέλω να φάω σιοκολάτα..."