Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Επειδή δεν είχα ιδέαν τη να γράψω νά κάτι παλιόν.

-------------------------------------
Όλα τελείωσαν με την παραγγελιά "Πρέπει να μιλήσουμε" πάνω σ'άνεμο τζιαι που το πουθενά που σαν ψυκτικό αέριο παγώνει το δωμάτιο στο οποίον εβρίσκομουν. Οι δε κουβέντες της ήταν όπως την κάτταν που παίζει με τον ποντικόν που τον καλαϊζει πλαγίως, διαγωνίως τζιαι πουπίσω αλλά ποφεύφκοντας να τον μουντάρει που μπροστά τζιαι να τον ποσπάσει.

Μετά άρχισεν έναν κατεβατό κουβέντες που επροσπαθούσαν να ακουστούν ειλικρινείς τζιαι γεμάτες συμπόνια τζιαι γνήσιον ενδιαφέρον για την ευημερίαν μου αλλά δυστυχώς δεν τις εσυγκράτησα. Αν' αυτού θθυμούμαι το στόμαν της να αννεί τζιαι να κλείει όπως την πεταλούδαν που ξεδιπλώνει τα φτερά τις μες τον ήλιον ενώ παντού να επικρατεί μια απόλυτη ησυχία. Παντές τζιαι μόνον η όραση μου εδούλευκεν αλλά ένιωθα τζιαι την καρδία μου που εχτυπούσεν όπως του κουνελιού που θωρεί το μασhιαίρι το κονισμένον νάρκεται πάνω του

"Προσέχεις με που σου μιλώ;" ψηλώνει την ένταση της φωνής της.
"Ναί μάνα μου".

Αρχίζουν οι κατηγορίες τζιαι η βρισιές τζιαι τα φταισίματα. Εγιώ τζιαιμαί μαρκωμένος να την θωρώ να σσίζει κάρτες τζιαι φωτογραφίες παντές τζι ήτουν τα όνειρα τζιαι η επιθυμίες μου. Μια φωτογραφία που το κκάμπινγκ στον Ακάμα...πάει τζιαι η κόρη με τα κοτσούθκια τα χαριτωμένα που ήταν να κάμουμεν...
Άλλη φωτογραφία που τον Καναδά...παεί τζιαι το σπίτιν μας πας την μούττην του βουνού με το παραθύριν που όποτε θα το άννοιεν μετά που την βροσhιήν θα εμύριζεν κοτσινόχωμα νετακωμένο με λεμονανθούς.
Σσhίζει τζιαι έναν ποίημαν ερωτικόν που της έγραψα πας τ'αεροπλάνον. Πάει τζι η νύχτα που θα έχουμεν το μωρόν μες την μέσην του κρεβαθκιού τζιαι να του παίζουμεν τζιαι να το καρκαλιούμεν τζιαι τζίνον να γελά ξιδόντικον.
Κάμνει κομμάθκια μιαν κάρτα που το Μεξικό που της έστειλα κάποτε.. Πάει τζιαι ούλλα τα πρωινά που θα μου ίσιωνεν την γραβάταν μου πριν να πάω δουλειάν. Έτα ούλλα τζιαμαί. Τζιαμαί που άμαν εχαμογέλαν εγίνουμουν γίγαντας τζιαι με μιαν παθκιάν εράϊζα την γήν, ήμουν τωρά το τελευταίον μικρόβιον. Τζιαμαί που άμαν την εθώρουν να φκαίνει τα σκαλιά επετάριζεν η καρκιά μου όπως το στρούθον μες το κατακαλότζιαιρο.

Η φωνή της ξαναδυναμώνει τζιαι έρκεται όπως τον λεγεωνάριο να δώσει την χαριστικήν βολή, ήρεμα τζιαι πολιτισμένα διότι, αν και ταπεινός της γεωσκώληκας, που λέν τζιαι στην Κίνα, υπήρξα πάντοτε πιστός τζιαι τρυφερός μαζίν της, παρόλα τα αϊπια μου.

"Χωρίζουμεν, δεν θέλω να σε ξαναδώ, δεν θέλω να μου ξανατηλεφωνήσεις, δεν θέλω να με ενοχλήσεις ποττέ στον αιώνα τον άπαντα".
Ότι θέλεις άγγελε μου, αγάπη μου, τριανταφυλλένη μου, χρυσαφένη μου. φώς των μμαθκιών μου. Χαλώ σου εγώ χαττήριν; Αφού έτσι θέλει τί να κάμω εγώ. Με αξιοπρέπεια έμεινεν με ανάστημαν με τίποτε. Τίποτε να θυμίζει πως ήμουν άντρας.

"Τζιαι κάτι άλλον....." τζιαι συναφέρνει μου κάτι που τρέμει τζιαι το σιέριν μου να το γράψω που την αντροπήν. Ετσάκρισεν το στήθος μου όπως τα παγάκια που τους λούνεις το νερόν πουπάνω. Τζιαι εξέβην της πόρτας, τζί ήμουν όπως την σσύλλον που τον ξαπολά ο μάστρος του στο χωράφι τζιαι θωρεί τον να φέφκει χωρίς να πολλοκαταλάβει πως δεν θα ξαναστραφεί.