Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Λίγα πράματα χαρακτηρίζουν καλύτερα μια δημοκρατία από την ελευθερία του τύπου. Το να μπόρεις απερίσπαστα και χωρίς φόβο να λές τη γνώμη σου, ακόμη κι αν κάποιοι διαφωνούν μαζί σου, είναι ίσως η πεμπτουσία της ατομικής ελευθερίας. Γι'αυτό ακριβώς το λόγο παρακολουθώ με δέος τις εξελίξεις στον Μουσουλμανικό κόσμο σε σχέση με τη δημοσίευση σκίτσων σε Δανέζικη εφημερίδα που απεικονίζουν τον προφήτη Μωάμεθ.

Πολλά έχουν λεχθεί για αυτό το θέμα, ποιά είναι τα όρια της ελευθερίας του λόγου, τί αποτελεί ύβρη και τί όχι, για τις Μουσουλμανικές ευαισθησίες κτλ. Σκοπός μου δέν είναι να κρίνω πότε η ελευθερία γίνεται ασυδωσία, ούτε να κατηγορήσω ή να καταδικάσω. Εντούτις, θα ήθελα να επισημάνω κάποιες παρατηρήσεις και κάποια σχόλια επί σχολίων.

Πρώτα απ'όλα είναι λάθος να κρίνουμε τις Μουσουλμανικές αντιδράσεις στον δυτικό φιλελεύθερο κόσμο διότι οι Μουσουλμάνοι βιώνουν τη θρησκεία τους (και μπράβο τους) ενώ εμείς όχι. Το Ισλάμ είναι γι'αυτούς θρησκεία και τρόπος ζωής ενώ ο Χριστιανισμός για μας είναι ένας πασατέμπος και αφορμή για να ανάβουμε σούβλες την Κυριακή του Πάσχα. Εκεί που ο ευσεβής Μουσουλμάνος προσεύχεται ευλαβικά προς την κατεύθυνση της Μέκκας πέντε φορές την ημέρα και νηστεύει μέχρι λιποθυμίας για το Ραμαζάνι, εμείς φεύγουμε από την εκκλησία μετά τον Καλό Λόγο γιατί νυστάξαμε και θέλουμε να φάμε σούπα αυγολέμονη (αντί να μείνουμε μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας και τον Εσπερινό της Αγάπης). Η δέ μόνη μας σχέση με την νηστεία είναι το χλαπάτσιασμα της Καθαρής Δευτέρας με σπρινγκ ρόλς στα Μακντόναλντς. Χωρίς να κατανοούμε λοιπόν τι σημαίνει να βιώνεις την πίστη σου χωρίς εκπτώσεις δεν έχουμε το ηθικό έρεισμα να καταδικάζουμε.

Ως σκεπτόμενοι άνθρωποι όμως ωφείλουμε να προβληματιστούμε για τις ρίζες του προβλήματος, αλλά κυριώς για τις συνέπειες και τις προεκτάσεις που μπορεί να λάβει. Εμένα προσωπικά δύο πράματα με τρομάζουν: Η Μουσουλμανική ασυμβίβαστη μισαλλοδοξία και η παντελής έλλειψη αντιπολίτευσης.

Κάποιος μπορεί να είναι μισός Κύπριος και μισός Άγγλος, ή μισός Τούρκος και μισός Έλληνας. Η εθνικότητα επιδέχεται συμβιβασμού και παραχώρησης, η δε θρησκεία όχι. Δεν μπορείς να είσαι μισός Χριστιανός και μισός Μουσουλμάνος, ούτε μισός Ινδουιστής και μισός Μαοϊστής. Κάθε θρησκεία είναι για τον πιστό όχι μόνο ανώτερη των υπολοίπων, αλλά η μόνη αληθινή θρησκεία. Η Μουσουλμάνοι, ως κάποιοι που βιώνουν την θρησκεία τους, έχουν κάθε λόγο να προσβάλλονται ενώ εμείς για μόνη μας δικαιολογία έχουμε την “ελευθερία του λόγου¨. Δεν μπορούμε να μιλούμε ελέυθερα για κάτι το οποίο όχι μόνο δεν καταλάβουμε, όχι μόνο δεν βιώνουμε, αλλά και κάτι το οποίο δεν θέλουμε κάν να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε. Η ελευθερία του λόγου λοιπόν, όπως βλέπουμε στη Δανία, μπορεί να καταντήσει γλωσσική και οπτική αηδία.

Το δεύτερο θέμα έχει να κάμει με την έλλειψη αποτελεσματική αντιπολίτευσης στον Μουσουλμανικό κόσμο. Όταν λέω αντιπολίτευση εννόω τον έλεγχο τον κυβερνήσεων ώστε να μην ασκούν πολιτικές δύο μέτρων και δύο σταθμών. Σίγουρα η Δύτικές κοινωνίες είναι οι πλέον υποκριτικές (αφού τα κόμματα λίγο πολύ λένε τα ίδια πράματα) αλλά και οι Ισλαμικές δεν πάνε πίσω. Γιατί δεν βλέπουμε διαδηλώσεις όταν αποκεφαλίζουν Αμερικανούς; Γιατί δεν βλέπαμε διαδηλώσεις να καταδικάζουν τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Μπιν Λάντεν; Γιατί δεν βλέπουμε διαδηλώσεις υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών; Ή μήπως θέλουν τον σκύλο χορτάτο και το πιάτο γεμάτο, κάτι από Όργουελ όπου όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά κάποια είναι πιο ίσα από άλλα…