Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Η θερμομονωτική ετικέτα του υπερτιμολογημένου μου καφέ έγραφε “Προσοχή! Το ρόφημα που πρόκειται να απολαύσετε είναι εξαιρετικά ζεστό!”. Τη διάβασα ξανά και ξανά συλλαβίζοντας άφωνα τις λέξεις και προσπαθώντας να εμπεδώσω καλύτερα το νόημα. Η κίνηση και η βαβούρα της πόλεως χάθηκαν δια μαγείας μπροστά σε αυτή την προειδοποίηση. Αποκομμένος από το περιβάλλον μου εστίασα το βλέμμα κι άλλο, χαϊδεύοντας με την άκρη των δακτύλων μου το ανακυκλημένο χαρτί χωρίς να ξέρω το γιατί. Άξαφνα ένοιωσα σαν τους δώδεκα Αποστόλους όταν έγινε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Άνοιξε ο νους μου διάπλατα απορροφώντας την κοσμική και παγκόσμια ηλιθιότητα που τόσο περιληπτικά αναγραφόταν στην ετικέτα. Ήθελα να φωνάξω, να ουρλιάξω με όλη μου τη δύναμη να με ακούσει η οικουμένη. Η ασύλληπτη μου ανακάλυψη, μια ανακάλυψη σόκ όπως θα έγραφαν η εφημερίδες, εξηγεί όλα τα στραβά αυτού αυτού του κόσμου. Πάσχουμε ως ανθρωπότητα από παντελή έλλειψη κοινής λογικής!

Κοινή λογική είναι το φυσικό ένστικτο αυτοσυντήρης που φέρουμε από γεννήσεως σε συνδυασμό με ελάχιστες μικρές εμπειρίες. Για παράδειγμα, ο πρώτος προϊστορικός άνθρωπος που αντίκρυσε αρκούδα έξυπνα θα σκέφτηκε “Αυτό το κτήνος μπορεί να με καταβροχθίσει με μια χαψιά. Ας γίνω λαγός!” και όχι “Αχ! Τί όμορφο χνουδωτό ζωακί! Ας παίξω λίγο μαζί του!”. Αν επέλεξε το δεύτερο, τότε θα ισοδυναμούσε με μια μικρή εμπειρία για τους υπόλοιπους και έτσι κανένας δεν θα ξαναπροσπαθούσε να παίξει με ένα χνουδωτό ζώο δύο μέτρα ύψος.

Επιστρέφοντας στην ετικέτα, θα παρατηρήσετε πως αναιρεί τα δύο πιο πάνω αξιώματα της κοινής λογικής και όχι μόνον. Πρώτον, ποιός άνθρωπος σε ηλικία που να μπόρει να μεταβεί από το σπίτι του σε καφετέρια δεν γνωρίζει πως ο καφές, που ο ίδιος παράγγειλε, είναι ζεστός; Δεύτερον, ποιός δε έχει καεί στο παρελθόν, ή κάποιος γνωστός του, από κάποιο υγρό; Αν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος τότε θα είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εγκεφαλικά νεκρός. Η ίδια λογική επικρατεί και στις υπεραγορές όπου ενώ βλέπουμε το πάτωμα να λαμποκοπά από το σαπούνι μας προειδοποιούν πως γλυστράει. Οι ξηροί καρποί που μας δίνουν στο αεροπλάνο από φιλοφρόνηση μας υπενθυμίζουν πως το ναύλον περιτύλιγμα δεν προσφέρεται για κατανάλωση (θα ήθελα να δω μια στατιστική για το ποσοστό των επιβατών που γλύτωσαν από βέβαιο θάνατο μετά που διάβασαν την προειδοποίηση).Τα μεγάφωνα στον υπόγειο σιδηρόδρομο του Λονδίνου φωνάζουν “Mind the gap!” όποτε ανοίγουν οι πόρτες για όσους δεν γνωρίζουν πως το να περνά τραίνο από πάνω σου μπορεί να είναι επικίνδυνο. Οι ξυλοκοπτικές μηχανές αναγράφουν με τεράστια γράμματα πως η ίδια αλυσίδα που μπόρει να κόψει τον κορμό του δέντρου μπορεί κάλλιστα να κόψει και την ανθρώπινη σάρκα. Έτσι...μπας και μπεί κανένας περίεργος στο πειρασμό.

Η ηλιθιότητα του ανθρώπινου γένους δεν περιγράφεται. Ας πούμε για χάρην της συζήτησης πως κάπου κάποιος ιθαγενής του Βόρνεο δεν έχει ματαδεί μπροστά του καφέ και μες τον τρελό ενθουσιασμό πέρνει το ποτήρι, βγάζει το καπάκι κι αρχίζει να χορεύει το Μακαρένα. Η ετικέτα, που κανείς ποτέ δεν την διαβάζει, τότε επιβάλλεται. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Αν νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας γιατί ξέρουμε τις επιπτώσεις του ζεστού καφέ, η ετικέτα έρχεται και μας δίνει την χαριστική βολή υποτιμώντας την λίγη νοημοσύνη που μας απέμεινε. Προσέξτε πως ενώ καλλιστά θα μπορούσε να έγραφε συνοπτικά “ΠΡΟΣΟΧΗ! ΚΑΙΕΙ!” ή “ΠΡΟΣΟΧΗ! ΖΕΣΤΟ!” μας γράφει για ροφήματα που πρόκειται απολαύσουμε και τέτοιες μπούρδες. Ένας καφές είναι ένας καφές και τίποτα άλλο. Καθόμαστε, ανάβουμε τσιγάρο, κουτσομπολεύουμε με τους φίλους και περνά η ώρα. Ποιός, μα το Θεό, κάθησε μπροστά σε ένα φλυτζάνι, έκανε γιόγκα να συγκεντρωθεί και κατόπιν άρχισε σιγά σιγά και ηδονικά να πίνει τον καθέ του νιώθοντας ένα γαργαλητό στο κορμί του από την ευχαρίστηση; Αν το ένιωσε, καλώς. Αν δεν το ένοιωσε, πάλι καλώς. Η ετικέτα δεν βελτιώνει στο ελάχιστο την γεύση του καφέ, ούτε μας προδιαθέτει ψυχολογικά για μια οργασμική εμπειρία που θα μας λιώσει στο κάθισμα μας. Ούτε και πρόκειται να πιάσουμε τους φίλους μας τηλέφωνο και να τους ανακοινώσουμε εκστασιασμένοι για τον καφέ μας. Το ίδιο και με τις διαφημίσεις αναψυκτικών. Πότε απολάυσατε για τελευταία φορά κόλα με μια παρέα καλλίγραμμων φίλων, στις φυλετικές αναλογίες του πλανήτη πάντοτε, κατά το ηλιοβασίλεμα τραγουδώντας και χοροπηδώντας αμέριμνα στην άμμο;

Γι’ αυτό σας λέω η λογική έχει πάει περίπατο και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Έχουμε κατορθώσει τα τελευταία χρόνια να αποβάλουμε από τον γενετικό μας κώδικα τα οιαδήποτε ψίγματα σωφροσύνης μπορεί να είχαμε. Κι επειδή δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι μόνο, αλλά θέλω να αναλαμβάνω και δράση, είπα να κάνω κάτι. Έτσι λοιπόν έκοψα τον καφέ. Τώρα για τις ξυλοκοπτικές μηχανές, δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα.

Ανασκοπόντας τους φόνους που έγιναν τα τελευταία λίγα χρόνια στην Κύπρο θα δούμε ότι όσοι άνδρες δεν δολοφονήθηκαν από φατρίες του υποκόσμου επεθάναν εξ υπαιτιότητας του πούττου.

Η Μάγδα, τη ελλείψι π**** μουσουλμανικών προδιαγραφών έβαλεν τζιε εκαθαρίσαν τον άντρα της με τον χειρότερο τρόπο. Πρόσφατα ο Χριστοφόρου Χαράλαμπος μαχαίρωσε μέχρι θανάτου τον Γιαννάκη Δημοσθένους γιατί ετραππηδούσεν την γυναίκα του, την βουλγάρα Άννα Βασίλεβα την οποίαν έκαμεν οφτόν κλέφτικον αφού την καθάρισε τζιαι τζίνη μέσα σε βαρέλλαν στο χωριόν Ασκάς. Νεαρός από το Ακάκι, ο Χρίστος Παπύρης, πέθανε αφού τον ετσιλλήσαν τέσσερεις εγγλέζοι διότι ένας παρέας του άτυχου Παπύρη ετραππήδαν μια 16χρονη φίλη τους τζιαι επήαν να κάμουν φασαρία πόξω που δισκοθήκη τζιαι εφάντες.

Ηθικόν δίδαγμα, Κυπράιαν γ***** , ξένη γ******* , άμαν εννεν δική σου υπάρχει υψηλός κίνδυνος θνησιμότητας, είτε για σένα είτε για τζίνον που σου κάμνει το τζιέρρατο. Εκαταντήσαμεν όπως το μαχαίριν του Καββαδία που σφάγγει ο ένας τον άλλο. Πολλονεκατόνουντε ξένοι όμως...Ποιος φταίει; Φταιν οι γυναίτζες, φταιν οι αδρώποι, φταιν οι ανασφάλιες, φταιν τα κκόμπλεξ αλλά φταιν τζιαι οι ορμόνες.
Εγώ αγαπώ την ζωή μου τζιαι δεν θέλω να πεθάνω αλλά ούτε να κρεμμαστώ (κι αυτό επίφοβο διότι η Βασίλεβα τζιαι η Μάγδα ήταν παντρεμένες). Μια στείρωση καλώ ή να το γυρίσω στο ππουστλίκκιν.

Κανεί τζιαι πάλαι...Είμαι Λονδίνον, βρέσιει, τζιαι δεν είχα τι να γράψω.

Οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι είναι διάσημοι ανά το παγκόσμιο όχι μόνο γιατί έχουν σκατέψει τον μισό πλανήτη αλλά και γιατί το ππόπ κκάλσιαρ τους έχει διεισδύσει σε όλες τις δυτικές κοινωνίες και όχι μόνο. Ο Μίκυ Μάους, ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, οι Φανταστικοί Τέσσερεις, ο Ποπάϋ και πολλοί άλλοι είναι μερικοί ήρωες με τους οποίους έχουμε μεγαλώσει. Προτείνω λοιπόν κι εγώ μερικούς Κυπροκεντρικούς ήρωες για την αβαντ γκάρντ Κυπριακή Πολιτιστική Επανάσταση.

Σούβλα Μαν - Ο υπερήρωας με τις σμίλες χιαστί στο στήθος. Άφοβος, μουστακαλλής, κκελιάζων. Μυστικό του όπλο να ανάβει τα κάρβουνα ακόμα κι αν φυσάει με 4 μποφόρ, χωρίς μαστραππά και στερεό πετρέλαιο. Η δε σούβλα είναι πάντα σώζουμη, το κοτόπουλο καλοψημένο ενώ οι σιεφταλιές ουδέποτε είναι στότσhιν. Είναι προστάτης όλων των οικογενειαρχών και πετώντας με την ταχύτητα του φωτός βρίσκεται από τον κατασκηνωτικό χώρω στα Πλατάνια στην Πόλη Χρυσοχούς και τούμπαλιν στην αυλή σας σε δευτερόλεπτα.

Σσιεπέτ Μαν (sidekick ο Ψαροτούφεκ Μαν) - Ο προστάτης ήρωας των κυνηγών και του τμήματος θήρας. Δέρνει όσους στήνουν βερκά, πέφτει μπροστά στα σκάγια πριν κτυπήσουν τον κώλο του κυνηγού, μουστουνιάζει όσους ψατζιέφκουν σκύλους ή βάλλουν κασεττόφωνο να τραβούν το θήραμα. Η υπηρεσία θήρας τον καλεί με ένα λέϊζερ τύπου Μπάτμαν που δείχνει στον νυχτερινό ουρανό ένα περτίτζι παιξούμενο. Θρυλική η τριλογία “Λαθροθήρες στον Αστρομερίτη: Οι τετράτροχοι τρόμοι”. Όταν δεν εργάζεται κάμνει δώρο σιεπεττούθκια Μόντε Κάρλο στα μωρά των κυνηγών μαζί με αυτοκολλητούδι “Είμαι κυνηγός! Αγαπώ τη Φύση!” Για τις Ευρωπαϊκές εκδόσεις ο Σσιεπέτ Μαν φορεί φωσφοριζέ πορτοκαλί γιλέκο. Ο βοηθός του περιορίζεται στην καταπολέμηση του ψαρέματος με δυναμίτη.

Φαουσέρα η Αμείλικτη, η Κρέντιντκαρτ και η Μασκαρού: Το θρυλικό Κυπριακό τρίο. Οι Κύπριες ηρωήδες που βρίσκονται πάντα στο πλευρό της καταπονημένης Κύπριας. Η Φαουσέρα τρώει που την γλώσσα όποιον τολμήσει να αντιμιλήσει της γεναίκας του. Μυστικό της όπλο η γλώσσα της: εκτινάσσετε όπως του χαμουλιού και κτυπά τον άντρα στα 30 βήματα. Διαθέτει επίσης ανεπτυγμένες αισθήσεις όπως υπερ-όραση για να βρίσκει τρίχες που άλλη γυναίκα πάνω στους άντρες, υπερακοή για να κάμνει φτίν μέσα από τοίχους πάχους μέχρι και 60 εκ. και σούπερ όσφρηση για αρώματα κακοπροαίρετων θυληκών. Η Κρέντιντκαρντ απαντάται στα καταστήματα της Μακαρίου και της Στασικράτου κυρίως, απ όπου προέρχονται και οι περισσότερες κραυγές βοηθείας. Αν δεν περάσει η πιστωτική κάρτα του παπά αμέσως βάζει τα δακτύλια της στο μηχάνημα τζιε παθαίνουν ηλεκτροπληξία οι υπάλληλοι της JCC μέχρι να καταλάβουν το λάθος τους. Η Μασκαρού με παρόμοιο τρόπο βουρά πουπίσω τες γεναίτζες μες τα κλαμπ. Αν βγεί κάποιας το μέϊκ-απ ανοίγει την καμπαρτίνα της παρουσιάζοντας μια πλήρη συλλογή πασαλειμμάτων; κρέμες, μάσκαρα, άϊλάϊνερ, πούδρα, σουβά, στόκκο, λίπ γκλοσς, κοτσινάδκια, φαουντέϊσιον, γλίττερ, σκιές, χρώματα πολέμου κλπ. Διαθέτει επίσης γόμαν για τακούνια ξηκολλημένα.

Έλα ο σύντροφος! Ζήτω ο κουμμουνισμός (και το Κίνημα των Αδεσμεύτων), είδαμεν τα ούλλα! Ο Πρόεδρος-Σύντροφος-Δικτάτορας Κάστρο, σύμμαχος της Κύπρου, λυτρωτής του Κουβανικού λαού με το μονοκομματικό του Κράτος, συμπολεμιστής του Τσε, φορεί φανελλούδαν Ατίτας!
Γιατί Κύριε Κάστρο μας την χαλάς με έτσι τρόπο; Τί θα πει ο σύντροφος Χριστόφιας; Πώς γίνεται ο άνθρωπος που τα έβαλεν με μιαν αμερική, που εκλότσησεν κοτζάμ Μπατίστα πόξω και τώρα βρίσκεται υπό Αμερικανικό εμπορικό εμπάργκο να φορεί Ατίτας; Πως γίνεται να είσαι Κουμμουνιστής και να φορείς ρούχα της δεύτερης μεγαλύτερης εταιρίας αθλητικών ειδών στον κόσμο που λειτουργεί με ένα άκρως ανταγωνιστικό, νεο-φιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο (μεγάλο μέρος του μετοχικού κεφαλαίου έχουν οι αμερικάνοι);
Πως γίνεται Κύριε Κάστρο να φορείς παπούτσια που τα κάμνουν οι σύμμαχοι κουμμουνιστές στη Κίνα μέσα στα σούετσιοπς χωρίς να πληρώνουνται όσα τους αξίζει;
Ά ρε Κάστρο, είχαμεν σε τζιαι εσένα να πιστεύκουμεν πως έσιει πελλούς ιδεολόγους που παν κόντρα στα συμφέροντα τζιαι τελικά έσσιψες τζι εσύ...
Ας εν καλά ο Κίμ τζιονγκ Ιλ ο δεύτερος στην Βόρεια Κορέα που το λαλεί η καρκιά του ακόμα τζιαι ο Τσιαν Τσιούε της Βιρμανίας!
Ο κουμμουνισμός απέθανεν, ζήτω ο κουμμουνισμός!

ΚΕΝ Λάρνακας
Τους τιμώρησαν γιατί αρρώστησαν

Από την ημέρα της κατάταξης της 2006 Β' ΕΣΣΟ, μέχρι την τελευταία ημέρα της παρουσίας των νεοσυλλέκτων στο ΚΕΝ Λάρνακας, δεν έλειψε η ένταση και οι καταγγελίες. Αυτό προκαλεί ιδιαίτερο προβληματισμό, καθώς στα ΚΕΝ Πάφου και Λεμεσού τα πράγματα κύλησαν ομαλά χωρίς αντιδράσεις και παράπονα.
Χθες προκλήθηκε νέα ένταση, καθώς η Διοίκηση του ΚΕΝ Λάρνακας αποφάσισε να απαγορεύσει την άδεια διανυκτέρευσης σε μεγάλο αριθμό νεοσυλλέκτων, με την δικαιολογία ότι κατά τη διάρκεια της βασικής τους εκπαίδευσης είχαν επισκεφθεί τον γιατρό και είχαν κριθεί ελεύθεροι υπηρεσίας, με αποτέλεσμα να χάσουν μέρος της εκπαιδευτικής δραστηριότητας.
Ο "Π" δέχθηκε δεκάδες τηλεφωνήματα από εθνοφρουρούς και συγγενείς τους οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τη μεταχείριση που υφίστανται οι νεοσύλλεκτοι. Κατήγγειλαν ότι η δήθεν απώλεια εκπαιδευτικού χρόνου λόγω ασθενείας κάποιων εθνοφρουρών είναι αβάσιμη ως δικαιολογία, αφού αξιωματικοί που ρωτήθηκαν αν θα γινόταν εκπαίδευση απάντησαν αρνητικά. Οι εθνοφρουροί θεωρούν την απόφαση εκδικητική και άδικη, αφού όπως αναφέρουν κάποιοι συστρατιώτες τους πήραν άδεια διανυκτέρευσης έστω και αν είχαν κριθεί ελεύθεροι υπηρεσίας, ακόμη και αν είχαν τιμωρηθεί.
Παράπονα έγιναν και στη γραμμή του οπλίτη στο Υπ. Άμυνας χωρίς να υπάρξει κανένα αποτέλεσμα. Στα ΚΕΝ Πάφου και Λεμεσού δεν υπήρξε καμία ανωμαλία και οι νεοσύλλεκτοι πήραν διανυκτερεύσεις χωρίς καμία διάκριση.
Να υπενθυμίσουμε ότι και κατά τη διάρκεια συναυλίας που πραγματοποιήθηκε στο ΚΕΝ Λάρνακας η Διοίκηση απαγόρευσε στους εθνοφρουρούς που ήταν ελεύθεροι υπηρεσίας να την παρακολουθήσουν. (Από τον "Πολίτη")

Μάνα μου τα μωρά. Εν εφκήκαν διανυκτέρευση. Ού στραβάρα μου! Μεγάλος αριθμός νεοσυλλέκτον λέει ήταν ελεύθεροι υπηρεσίας. Να πα να γαμηθούν ούλλοι που τον πρώτο ως τον τελευταίο!
Έτσι καταστάσεις αηδιάζουν με. Δεν ξέρω για σας αλλά όταν έκαμα εγώ τη θητεία μου οι ελεύθεροι υπηρεσίας μες το ΚΕΝ ήταν κάτοι μότες που εχτέρνετουν το δακτυλούι τους που το άρβυλο, τζιαι επαένναν στο γιατρό, ετύλιεν τους το παντές τζιαι επέρασεν άρμα που πάνω τους τζιαι εκυκλοφορούσαν με τες παντόφλες όπως τα ευνουχισμένα με την Πόκα στο σιέρι τζιαι εμείς, τά άλλα τα μαλακισμένα, ετυρανιούμασταν μες το λιοπύρι να μάθουμε για το κλειστρο του Τζι 3. Μπράβο στον διοικητή του ΚΕΝ Λάρνακας που τους εσύγκοψεν ίντα πούττοι βούτηροι ένει τζιαι τους άφησεν μέσα, έτσι για να καταλάβουν ότι εν μπορούν να τα έχουν ούλλα. Κρίμα όμως που δεν λειτουργούν όλα τα ΚΕΝ με τα ίδια μέτρα και σταθμά. Υποτείθεται εν στρατός!
Τζιαι επιάναν τζι οι γονιοί τηλέφωνο. Μανα μου το μωρό μου, το καμάρι μου, το σπλάχνο μου, το λεβέντη μου που ούλλοι μέρα άπλωνεν μες τους θαλάμους ελεύθερος υπηρεσίας τζιαι δεν το αφήνουν να φκει τωρα να έρτει να βυζάσει. Ασσιχτίρ! Αηδίασα!

Η σκηνή διαδραματίζεται στον Χάμστεντ του Λονδίνου ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό πέρυσι, όπου κυριολεκτικά τα πουλάκια κελαηδούσαν κάτω από ένα ευγενικότατο ήλιο.
Εγώ και ο Μίρμιλλος ξυπνήσαμε πρωί και τσακωθήκαμε για το φαϊ της προηγούμενης νύχτας διότι ντελίβερι Κινέζικα για τρία άτομα ήρτεν μας είκοσι λίρες την κκελλέ. Είπαμε να είμαστε χουβαρτάδες αλλά οι Κινέζοι εκόψαν μας την σhοιρινά.
-Ρε πελλέ γιατί επαράγγείλαμε που τζίνο; ρωτώ εγώ όλο παράπονο ενώ πίντονα τα ψηλά μου για ένα πακέτο τσιγάρα.
-Ρε μαλάκα, εν εσύ που εφαήθηκες ότι εννά πεθάνεις της πείνας.
-Ναί ρε μαλάκα αλλά είκοσι λίρες την κκελλέ ρε μαλάκα; Βούκκος τζιαι λίρα.
-Εεεε, εσσιέκ ιξι, εφάμεν τζιαι εσιωπήσαμεν.
-Ήταν καλό το φαϊ όμως.
-Όντως ήταν καλό.
-Άλλα είκοσι λίρες για ντελίβερι ρε μαλάκα; Γιατί εν ερώτησες το ττόταλ πριν να κλείσεις το τηλέφωνο;
-Άλλαξε κουβέντα. Ππίσση!
-Ππίση να σε δω! Είσαι ο γιός του Τσιτσίνια τίποτε; Όξα έτρωεν τζι η μάνα μας 20 λιρών Κινέζικα;....

Κατηφορίζουμε στην πλατεία του Χάμστεντ. Στο μικρό βαγονάκι με τις κρέπες ο κόσμος κάμνει ήδη ουρά. Αναρωτιόμαστε τί να κάμουμε μια τόσο όμορφη μέρα. Κοιτάζω τον Μίρμιλλο ο οποίος διαβάζει την σκέψη μου. “SUNDAY EDITIONS!!!” αναφωνούμε κι οι δύο συντονισμένα και με ενθουσιασμό μωρού που πάει για πρώτη φορά στο Τζάμπο.
Αγοράζουμε τους Times, Observer (Independent on Sunday), Financial Times, Daily Mirror και ότι σοβαρή και ημι-σοβαρή εφημερίδα βρίσκουμε και καθόμαστε σε ένα μικρό cafe να απολάυσουμε τα έντυπά μας. Παραγγέλουμε και από ένα smoothie και ένα σάντουιτς σε ψωμί foccacia για την καύλα. Σκέφτουμε να μουρμουρήσω πάλαι του Μίρμιλλού γιατί εξύπνησα αδιάθετος όπως την γεναίκα.
-Όϊ εν καλλύτερα που το Covent Garden δαμαί! Εν έσιει να πάμε πούποτε... με προλαμβαίνει ο φίλος.
-Καλά ρε κουμπάρε! Εν τζιαι είπα τίποτε!
-Εν για να μεν πεις! Κάμε τα Sudoku τζιαι σιώπα. Μουρμούρη!
-Παστόρεγγα!
-Εν που την αζούλα σου που το λαλείς!
Κάμνουμεν και τα Σουντόκου μας και αρχίζουμε την ανάγνωση. Τα σμούθις διαδέχονται το ένα το άλλο και συνάμα συζητάμε για τα κύρια θέματα: συντάξεις, μεσανατολικό, τες μαλακίες του Μπλέρ, τί μπορούμε να αντιγράψουμε από τους Εγγλέζους στην Κύπρο, την ανεργία που μας περιμένει, το ότι δεν έχουμε υπόθεση, το πόσο άσχετος εν ο Παπαδόπουλος (ΜΕΝ ΜΟΥ ΑΡΚΕΨΕΤΕ!!!! ΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΚΕΙ; ΕΣΙΕΙ ΑΛΛΑ ΜΠΛΟΓΚ!), το ότι οι Εγγλέζες γαμιούνται (και ως συνεπακόλουθο το αχ-βαχ με τις Κυπραίες) και λοιπά θέματα επικαιρότητας. Περνά κανένα δεκαπεντάλεπτο ποιοτικής σιωπής και τότε γίνεται το μπαμ.
-Ρε Μιρμιλλε, δκιάβαστο τούτον το άρθρο..
-Τί λαλεί;
-Έσιει ππερφόρμανς μοντέρνου χορού στο Royal Albert Hall με είσοδο από 120 στερλίνες τζιαι πάνω.
-Πάρακατω. Λαλεί μου ο παρέας σαφέστατα πιο εγκληματισμένος στο Λονδίνο όπου και τελείωνε το μάστερ του.
Ενώ παίρνει την εφημερίδα από τα χέρια μου διαπιστώνει πως η όλη παράσταση είναι μια κοπέλα που κυλιέται τιτσιροβίζα πάνω σε ένα αγιωμένο αυτοκίνητο στην σκηνή και μάλιστα με τη χορηγία της κυβέρνησης.
-What’s your problem? λαλεί μου.
-Ρε πελλέ! 120 λίρες να πάω να δω μιαν που χορεύκει παντές τζιαι έφαεν τταβά τζιαι πείραξεν την, που τζιλιέται χαμαί παντές τζιαι θέλει να σιέσει (με το μπαρδόν) τζι εν ημπόρει, τζιαι μάλιστα με την χορηγία της κυβέρνησης;
Σε αυτό το σημείο σταματάμε για ανεξήγητο λόγω να μιλάμε ελληνικά κι αρχίζουμε να φωνάζουμε στα εγγλέζικα.
-It’s interpretive dancing mate and 120 quid for the Royal Albert Hall is a pretty good deal if you ask me.
-ARE YOU FUCKING OUT OF YOUR MIND? 120 quid for somebody fresh out of art school, and don’t get me started about rolling around considered an art, and with governmental support? Is that where tax money go?
-Man, it’s modern art, you wouldn’t know.
-I wouldn’t, would I?
-Man, this is what they consider art, this is the price they set, you choose whether you wanna go or not!
-ROLLING ON THE FLOOR AND ON TOP OF A CAR IS AN ART? GIVE ME A FUCKING BREAK!
-Man you don’t like it don’t go.
-THE GOVERNMENT IS PAYING FOR IT! FOR CHRIST’S SAKE! IS EVERYONE OUT OF THEIR MIND? AND SHE HAS TO DANCE HALF NAKED? SHE MIGHT AS WELL BE DOING POLE DANCING!
-You wouldn't know art even if it hit you in the eyes!
Σε αυτό το σημείο τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω ενώ η φλέβες στον κροταφό μου έγιναν ανάγλυφες όπως τον Σογκόκου πριν κάμει το Κύμα Κάμε-Χάμε. Αυτό που δεν γνώριζα είναι πως όλα τα τραπεζάκια πίσω και γύρω μας ήταν το πιό πιθανών φοιτητές τέχνης του Κίνγκστον. Η παουρκές μας με τον Μίρμιλλο για το τί είναι τέχνη ή όχι, κατά πόσο μπορεί να υπάρχει αισθητική στην υποκειμενικότητα, το ρόλο της τέχνης στη σύγχρονη ζωή, το ρόλο της κυβέρνησης κτλ κτλ ακούγωνταν σε ακτίνα αρκετών μέτρων.
Κάποιοι δεν άντεξαν και έφυγαν. Εδείξαμεν και πάλιν τον νούν μας οι Κυπραίοι.
-Είσαι άσχετος! τσιριλλά ο Μίρμιλλος (στις ξιτιμασιές ξαναπιάσαμε τα ελληνικά).
-Αδαή!
-Πρίχτη!
-Άνθρωπος που παραγγέλει εξήντα λιρών κινέζικα να μεν μιλά για τέχνη...
-Τούτον που κολλά;
-Πιέ το σμούθι σου τζιαι κανέι...

Χαιρετίσματα από Βρυξέλλες κύριοι και κυρίες. Ξαπολώ τις διακοπές μου και κάθομαι να γράψω ένα μη χιουμοριστικό ππόστ διότι διαβάζοντας τον Ελληνοκυπριακό και Ελληνικό τύπο έφτασεν ο κόμπος στο χτένι τζιαι εψήλωσεν η πίεση μου που τες μονόπλευρες μαλακίες που ακούω.

Τελευταία ο τύπος έπιασε την κρίση στο Λίβανο τζιαι πάει μονότερμα. Οϊ σφαγές, οϊ δολοφονίες, οϊ επιθέσεις με ρουκέττες Κατιούσα, έξυπνες βόμβες κλπ κλπ. Σέ γενικές γραμμές όμως ο τύπος και η ραδιοτηλεόραση μας παρουσιάζει το Ισραήλ σαν τον αδικαιολόγητο φταίχτη και τον Λίβανο σαν το αδικοδαρμένο θύμα. Μπούλσιτ! Όλα αυτά δεν είναι ενημέρωση αλλά Γκεμπελική προπαγάνδα. Μόνο που τα ΜΜΕ μας λένε πως τα πράματα έτσι είναι, έπρεπε να ψυλλιαστούμε πως πάει κάτι λάθος.

Όλοι γνωρίζουμε πως το Ισραήλ σκοτώνει άμαχους κλπ κλπ αλλά ποιος στην Κύπρο έμπηκε στον κόπο να ερευνήσει πιο διεξοδικά (δεν λέω “αντικειμενικά” γιατί έτσι πράμα δεν υπάρχει) και ισορροπημένα το ζήτημα; Ουδείς. Σκοπός του άρθρου είναι να συνηγορήσει υπέρ του Ισραήλ προσπαθόντας να συνοψίσω τα κύρια σημεία τριβής.

α) Το Ισραήλ κατέχει Παλαιστηνιακά και άλλα εδάφη - Ναί, αλλά γιατί τα κατέχει; Όταν απρόκλητα το 1967 έξι αραβικά κράτη επιτέθηκαν στο Ισραήλ το Ισραήλ αντιστάθηκε και τους πάτησε στο λαιμό κατέχοντας έτσι κάποια εδάφη της Παλαιστίνης και τα υψώματα Γκολάν της Συρίας που έχουν στρατηγική σημασία. Τα κατέλαβε δεύτερη φορά στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 όταν τα ξαναχρησιμοποίησαν για να βομβαρδίσουν τις Ισραηλινές πόλεις. Εν πελλοί οι Ισραηλινοί να τα δόκουν πίσω; Το Ισραήλ ουδέποτε ήταν επιθετικό (οι απόψεις διχάζονται για την κρίση του Σουέζ) καθότι βρίσκοταν συνεχώς σε άμυνα. Το 2000 οικιοθελώς εγκατέλειψε το νότιο Λίβανο όπως και οικιοθελώς εγκατέλειψε τη Χερσόνησο Σινά το 1956 σε αντάλλαγμα με αναγνώριση από την Αίγυπτο. Θα επανέλθω αργότερα για την επίθεση στο Λίβανο. Οικειοθελώς επίσης και χωρίς ανταλλάγματα αποσυναρμολόγησε οικισμούς εποίκων. Ο τοίχος που κτίζει όμως τώρα είναι όντως ρατσιστικός, διαχωριστικός και δημιουργεί τετελεσμένα επί του εδάφους αν και έχουν μειωθεί κατά πολύ οι τρομοκρατικές επιθέσεις από τότε που τον έστησαν. Πραγματικά πιστεύκω ότι ως Κύπρος παρτάρουμεν τους Παλαιστήνιους γιατί εμείναν μας κόμπλεξ που την εισβολή τζιαι πάντα όποιος εν ο δυνατός είμαστεν εναντίων του.

β) Το Ισραήλ κάμνει ότι θέλει γιατί έχει πλάτες από τους Αμερικανούς. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Το Ισραήλ δεν είχε πάντα τους Αμερικανούς στο πλευρό του. Ο Αμερικανός πρόεδρος το 1956, Ντουάϊτ Αϊζενχάουερ, έδρασε άμεσα και κατάφορα ενάντια στο Ισραήλ. Καταρχάς αρνήθηκε στο διεθνές νομισματικό ταμείο να δώσει επείγοντα δάνεια στην Αγγλία (σύμμαχο των Ισραηλινών στην Κρίση του Σουέζ. Το Economist με ημερομηνία 29 Ιουλίου είχε εξαιρετικό αφιέρωμα στο θέμα) και μέσω των Ηνωμένων Εθνών επιτεύχθηκε κατάπαυση πυρός με τους κυανόκρανους να παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη σκηνή (περισσότερες λεπτομέριες για την Κρίση του Σουέζ μπορείτε να βρείτε στο Economist της 29ης Ιουλίου). Διαφωνώ με αυτούς που πιστεύουν πως το Ισραήλ, μέσω των Εβραϊκών λόμπυ ελέγχει την Αμερική (αυτά είναι θεωρίες συνομοσίας και θα παραμέινουν θεωρίες ελλείψη στοιχείων). Το Ισραήλ είναι σύμμαχος τον ΗΠΑ γιατί είναι μια χώρα με κοινά συμφέροντα (χωρίς Ισλαμικό φονταμενταλισμό) και εδώ που τα λέμε θα ήταν βλάκες οι Αμερικανοί να μην υποστήριζαν την μόνη χώρα με εκλελεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση στην Μέση Ανατολή (δημοκρατική εν σχέση με τους γείτονες τους).

γ) Το Ισραήλ βασανίζει και καταπιέζει τους Παλαιστίνιους και τους αρνείται μια έντιμη λύση: Το Ισραήλ είναι από τις λίγες χώρες της Μέσης Ανατολής, αν όχι η μόνη, η οποία έχει κατοχυρωμένα τα δικαιώματα όλων των θρησκειών (κι ας μην έχει γραμμένο σύνταγμα). Οι Παλαιστίνιοι επί Αράφατ δεν έχασαν ευκαιρία να χάσουν ευκαιρία και προκαλώ τον οποιοδήποτε να αποδείξει το αντίθετο. Μάλιστα όταν ο Αράφατ είχε συνομιλίες με τον Ραμπίν αποδέκτηκε 97% των αιτημάτων του Αράφατ και ο Αράφατ το απέρρειψε. Οι Παλαιστίνιοι δεινοπαθούν διότι η διοίκηση τους είναι διεφθαρμένη, αναποτελεσματική και ασχολείται με οτιδήποτε άλλο εκτός την επίτευξη λύσης (μέχρι Αράφατ τουλάχιστων). Το Ισραήλ δεν είναι επεκτατική ούτε ιμπεριαλιστική χώρα. Θέλει μόνο σεβασμό του δικαιώματός του να υπάρχει. Οι γείτονές του και ο Αραβικός κόσμος στην πλειοψηφεία είναι ορκισμένος όμως για την καταστροφή του (έμμεσα ή άμεσα). Το Ισραήλ ουδέποτε επιτέθηκε σκόπιμα σε κατοικημένες περιοχές ή απρόκλητα. Ο Σιωνιστικός κίνδυνος είναι η εξάπλωση μιας δημοκρατικής νοοτροπίας και τίποτε άλλο; Είναι τυχαία που οι χώρες που αναγνώρισαν πρώτες το Λίβανο είναι η Αίγυπτος και ο Λίβανος παρά οι οικογενιακές βασιλικές μοναρχίες και οι συντηρητικοί Αγιατολλάδες που βλέπουν το Ισραήλ σαν κίνδυνο στα συμφέροντά τους (αφού με πετρέλαιο με τίποτε φυσικούς πόρους δεν έσιει); Άστε που οι Άραβες επουλήσαν εκατόν φορές τους Παλαιστήνιους...

δ) Τότε τί γίνεται στο Λίβανο; Το γιατί μπήκε το Ισραήλ στο Λίβανο είναι γιατί η Λιβανέζικη κυβέρνηση είναι ανίκανη να ξεφορτωθεί την Χεζμπολλάχ και να επανακτήσει έλεγχο του νοτίου Λιβάνου. Επειδή εν πολλίς ο Λίβανος είναι αποτυχημένος σαν κράτος στον κοινωνικό τομέα, η Χεσμπολλάχ με τα λεφτά που πιάννει που το Ιραν και τη Συρία (που εβρεθήκαν στον Λίβανο οι ρουκέτες Κατιούσα για παράδειγμα;) παράγει και κοινωνικό έργο, έχει διεισδύσει μέσα στο λαό. Το Ισραήλ πριν βομβαρδίσει μια περιοχή ρίχνει φυλλάδια και καλεί τον κόσμο να φύγει (προειδοποιόντας έτσι και τη Χαμάς). Οι Κατιούσα δεν εκτοξεύονται από στρατιωτικές εγκαταστάσεις αλλά από αυλές σπιτιών που ανέχονται και υποστηρίζουν τη Χεσμπολλάχ και το έργο της. Τί θέλετε να κάμει το Ισραήλ δηλαδή; Να κάτσει να τες τρώει;
Η Χεζμπολλάχ, όπως και η Χαμάς (που χρηματοδοτούνται από Συρία και Ιράν) είναι δύο οργανώσεις ορκισμένες, όπως και οι σπόνσορες τους, στην καταστροφή του κράτους του Ισραήλ. Αυτό από μόνο του είναι έγκλημα όπως και η Τουρκική εισβολή που σκοπό είχε την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η στρατιωτική πτέρυγα αυτών των οργανώσεων (διότι έχουν και πολιτική και κοινωνική) είναι καθαρά τρομοκρατική καθώς δεν διαθέτει ιεραρχία τακτικού στρατού, επιτίθεται σκόπιμα σε κατοικημένες περιοχές και αμάχους, και δεν σέβεται ή ακολουθεί τις συνθήκες της Γενεύης και άλλους κανόνες τακτικού πολέμου. Τώρα θα μου πείτε πως και το Ισραήλ κάνει το ίδιο αλλά κι αυτό κατά τη γνώμη μου απέχει από την αλήθεια.

Στο τέλος της ημέρας οι άμαχοι όμως στοιβάζονται, ο Λιβανικός λαός υποφέρει, ο Ισραηλινός λαός επίσης υποφέρει και ο κύκλος αίματος συνεχίζεται. Σκοπός του άρθρου δεν είναι να φκάλει το Ισραήλ κούππα άπαννη (εν πολλά τα φταιξίματα του, όπως η δυσανάλογη χρήση βίας κτλ, αλλά χρόνου επιτρέποντως θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο με αυτό) αλλά να πει μια άποψη που δεν ακούμε ποτέ στην Κύπρο: την αντίθετη.