Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Το είπα και το έκανα. Ή τώρα ή ποτέ. Ητάν ή επί τας. Είμαι 25 χρονών γάρος, τελειωμένος άνεργος επιστήμων τζιαι εβαρέθηκα να μου συγιρίζει η μάνα μου. Όπως το πουλλίν ανοίγει τα φτερά του και πετώντας μακριά πάει και κτίζει τη φωλιά του, έτσι κι εγώ αγόρασα τη δική μου φωλιά 87 τετραγωνικών μέτρων (στεγασμένα α!) και δύο υπνοδωματίων.

Το πρώτο πράμα που συνειδητοποιείς όταν αγοράζεις διαμέρισμα είναι πως το καθιστικό του εν ίσια με το παλιό σου υπνοδωμάτιο. Το δεύτερον είναι πως θα είσαι μόνος σου. Το να είσαι φοιτητής σου χαρίζει σχετική ανεξαρτησία διότι ξέρεις πως τις γιορτές θα πάεις εις την μάμμαν σου που θα σου λαλεί "γιόκκα μου", "το μωρό μου", "ο άγγελος μου", "πούρεκκε μου", "έλα τζιαι έκαμα σου πατατούες καουρμά που σου αρέσκουν". Αν έχεις φιλενάδα το πιό τρυφερό πράμα που θα ακούεις μόλις μπεις της πόρτας είναι "σύναξε τις κλάτσες σου", "επαράγγειλα φαΐ", "είμαι με την περίοδο μου, ούτε να το διανοηθείς", και "γιατί άρκησες;" το τελευταίο χωρίς την μητρική τρυφεράδα. Σημαντικό λοιπόν είναι το διαμέρισμά σας να είναι αρκετά κοντά στο πατρικό σας ώστε να είσαστε πάντα κοντά στην μητρική αγγαλιά και στο βυζίν της μάμμας σας, τζιαι η φιλενάδα σας επειδή δεν υπήρξεν ποττέ "γιόκκας" δεν μπορεί να σας καταλάβει (όπως δεν καταλαμβαίνει τι εστί θητεία"), αλλά αρκετά μακριά ώστε να μεν έρκεται η μάνα σας περπατητή τζιαι να κάμνει εφόδους για να δει αν είσαι συγυρισμένος, καθαρός ..άσε που μπορεί να σκοντάψει και σε τίποτε τζιαι να ανακαλύψει πως ο γιός της δεν είναι παρθένος.

Το δεύτερον πράμα που συνειδητοποιείς όταν αγοράσεις διαμέρισμα είναι πως όσοι δεν έχουν δικό τους είναι ειδικοί σε κατασκευές οικοδομών και στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Δεν ξέρουν απολύτως τίποτε για το θέμα που μιλούν, όμως ξέρουν κάποιο που ξέρει.

Μια μερίδα ορκίζεται στα πλακάκια, ενώ άλλη μερίδα πάνω στα παρκέ τα λάμινεϊτετ. "Έβαλεν ο γαμπρός μου παρκέ, τραβά τα μαλλιά του ακόμα, πλακάκια θα βάλεις". "Μια συννύφισσα της μάνας μου έβαλεν πλακάκια τζιαι τωρά εν μπορεί να περπατά ξυπόλητη, παρκέ θα βάλεις". "Θέρμανση άμπα τζιαι γελαστείς να βάλεις σώματα. Του πατώματος θα βάλεις". Κουζίνες ιταλικές, μίξερ των 600 λιρών, πλακάκια μπάνιου ψυχεδελικά. Ούλλοι, ως τζι η στετέ μου, εν ειδικοί. "Έπιπλα θα πιάσεις που τον Ξιναρή" λαλεί μου μια θεία μουμ "έσιει τόσα χρόνα δεν επάθαν τίποτε, κτύπα ξύλο". Άρα σε περίπτωση που θέλω να χοροπηδώ πάνω στα έπιπλα ξέρω που θα πάω. Πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο που ούλλοι ξέρουν τις πιό ακριβές μάρκες να μου πλασάρουν, κι ας είναι οι ίδιοι ακτήμονες. Με ξένον κώλο όποιος θέλει κλάννει.

Το τρίτο που συνειδητοποιείς είναι πως το διαμέρισμα σου δεν θα είναι το άσυλο σου από την καθημερινότητα αλλά κέντρο νεότητος και κέντρο διερχομένων. Οι φίλες κάμνουν κωλότουμπες ότι θα έρκουνται να θωρούν ντί βι ντί τζιαι να κουτσομπολεύουμε με ώρες πίνωντας εσπρέσους και καπουτσίνους από την πανάκριβη μηχανή που θα επιβάλλεται να αγοράσω. Οι δε φίλοι θα έρχονται όποτε έσιει μάππαν να θωρούμεν τζιαι να παίζουμεν πλαέϊστάϊσιον γιατί έτσι τους αρέσκει. Το δεύτερο υπνοδωμάτιο για τις φίλες είναι το υπνοδωμάτιο του μωρού. "Άτε τζιαι θα παίζει το Φιρφιρούδι δαμέσα. Να κάμεις κρεμούι χρώμα τους τοίχους..." Οι παρέες υποστηρίζουν πως πρέπει να γίνει δεύτερο υπνοδωμάτιο τζιαι να φέρνω τζιμέσα τις γεναίτζες (όταν δεν έρχονται οι ίδιοι να γαμήσουν, εννοείται).

Το τέταρτο που μαθαίνεις είναι πως κάθε Κύπριος (επαναλαμβάνω, που δεν έχει σπίτι ή διαμέρισμα δικό του) κρύβει μέσα του κι ένα αρχιτέκτονα. "Εν μιτσιά η βεράντα σου", "Το υπνοδωμάτιο θωρεί που την λάθος πάντα", "Εννά πυρώννεις το καλοτζαίρι", "δαμαί τούτον ίνταλως εν έτσι", "εν ακριβά πολλά που το εγόρασες", "Δαμέ εν θα χωρεί το ψυγείον". Ούλλοι ήβραν τζιαι μιαν αβανιά του Πριγκιπάτου του Φιρφιρή ( το όνομα του διαμερίσματος, οι εξυπνάδες να αποτυπωθούν σε άλλον μπλογκ), που ώρες ώρες βλέποντας τα σχέδια απορώ αν είναι διαμέρισμα που κοιτάζω ή την παράγκα του Καραγκιόζη. Ειδήμονες Κυπραίοι γμτ...Καλύτερα να πάρω την στετέ μου να το καπνίσει..ξέρει τζίνη.