Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Εσιόνισεν στο Λονδίνο. Μεν περιμένετε σπουδαία πράματα, κάτι παραπάνο από μαλλούππαν μας έκαμεν. Εντούτις ήταν όμορφα για κανένα δκυο ώρες. Μετά εξημαρίσαν οι δρόμοι τζι ελασπώσασιν τζιαι μια κοκέττα μες το ρέϊντζ ρόβερ της εφρόντισεν να μου κάμει το παντελόνι μου designer item. Σαν ήμουν καλά καλούλλικα στο κκαφέ τζι ερούφουν το τσιάϊν μου με πιάννει μια φίλη τηλέφωνο να μου πεί πως εξεπέρασεν τον πρώην της και πως συνεχίζει τη ζωή της. Εκατάληξεν πως δεν θα μαραζώνει και δεν θα αγχώνεται για κανένα. Πως δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία που έφαν τα μούτρα της, σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμεν, τωρά τζιαι να πάει θα είμαι τζιαι εγώ μαλάκας κλπ κλπ κλπ. Ότι λαλούν δηλαδή οι χωρισμένοι για να πιστέψουν πως εξεπεράσαν τους πρώην. Και τους ξεπεράσαν φυσικά μέχρι να τους δούν έξω με άλλη να διασκεδάζουν όπόταν θα νιώσουν ένα σούβλισμα στο στήθος και τον χαρακτηριστικό πόνο στο σαούνι πρίν να πιάσουν τα κλάματα. Είπα της μπράβο, εμιλήσαμεν για άσχετα πράματα (εδέχτηκα τζιαι τες συμβουλές της για το διαμέρισμα) τζιαι εκλείσαμεν.

Κατόπιν έκατσα τζιαι εσκέφτηκα. Γιατί να θέλει σχέση δηλαδή; Τί της προσφέρει. Όπως ήρταν τα πράματα εν καλλύτερα μόνοι μας στο τέλος της ημέρας. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Αρχίζουμεν λοιπόν ομαδικά να αναπτύσσουμεν συμπεριφορές για να αποφεύγουμεν τον πόνο και την θλίψη. Δεν θέλουμε ρίσκα, δεν θέλουμε να ραΐζει πλέον η καρκιά μας, δεν θέλουμεν να πονούμεν, να υποφέρουμεν. Θέλουμεν έναν γυαλλοκλούβιν να μπούμεν μέσα τζιαι να είμαστεν επάπειρον σε κατάστασην ευδαιμονίας. Παντές τζιαι ο πόνος, η απογοήτευση, το μαράζιν, η απόρριψη, η προδοσία, τζιαι ούλλα τα ανθρώπινα κακά δεν είναι μέρος της ζωής μας, παντές τζιαι δεν είναι ακριβώς τούτα τα πράματα που της προσδίδουν νόημαν, ουσία τζιαι σημασία.

Έχουμεν nova τζιαι myvision, πι εμ τάπλουγιου που κάθουνται μες τα πόντετ, πλέϊστέϊσιον, συλλεκτικές άπσολουτ βότκες, περιοδικά που μας παραντζίελλουν πως να γαμούμεν, χαππούθκια με βιταμίνες, σιαμπού με εκχυλίσματα, ντελίβερι και ότι φανταστεί ο νούς μας. The least effort principle. Γιατί να κουραστούμεν τζιαι να δρώσουμεν; Γιατί να κοπιάσουμεν τζιαι να γαιματώσουμεν; Γιατί να ΡΙΣΚΑΡΟΥΜΕΝ να πληγωθούμεν;

Έτσι σιγά σιγά θα ευτελιστούμεν σαν ράτσα και σαν είδος. Οι σχέσεις θα γίνουν καθαρά περιστασιακές και πελατειακές τζιαι μόλις φκαίνει ο ήλιος να βουρούμεν σαν τα βαμπίρ να χωστούμεν στις τρύπες μας άμπα τζιαι ανταλλάξουμεν καμιάν κουβέντα τρυφερή τζιαι συνδεθούμεν. Θα βρεθούμαστεν για καφέδες τα απογεύματα τζιαι θα μιλούμεν για τα σιυλλούθκια μας, τα καναρίνια μας, για τα διαμερίσματα μας τζιαι τα ταξίδκια μας χωρίς να αννοίγουμεν κουβέντα για σχέσεις. Αν τύχει τζιαι συναφέρουμεν κανένα γνωστό που επαντρέφτηκεν τζιαι έκαμεν κοπελλούθκια θα μας εκπλήσσει όπως μας εκπλήσσουν οι γεννήσεις πάντα στην Κίνα.."Μάνα μου ρε" αλλά δεν μας κόφτει. Δεν είναι για μας τούτα τα πράματα, δεν θα μας πιάνουν, δεν θα μας επηρεάζουν. Φτάνει να πληρώνουμεν τες δόσεις τέλος του μήνα.

Τέλος, θα επιστρέφουμεν σπίτι τζιαι αν είμαστεν μόνοι μας δεν θα μας πιάνει το μαράζι πλέον. Δεν θα κλαίμεν την κατάντια μας. Θα έχουμεν συνηθίσει την μοναξιά όπως συνηθίζουμεν τα παπούτσια που μας κόφκουν αλλά δεν κάμνουμεν τίποτε. Θα είμαστε σαν τροπικά ζώα καταδικασμένα στην εξαφάνιση, σαν ένα φαϊ ανάλατο. Θα είμαστεν τζιαι μόνοι μας, τζιαι εντάξει με τον εαυτό μας. Η ανωμαλία θα είναι πλέον μέρος του γενετικού μας κώδικα.