Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Το μάθημα τέλειωσε. Πιέ τζιαι να πιείς τσιάϊ τζιαι καφέ ήταν να κατουρήσω πάνω μου. Πετώ σφαίρα δύο ορόφους πάνω στις τουαλέτες των αντρών να ανακουφιστώ τζιαι βαδώνουμε μες το ττόϊλετ. Σε λίγο έρχεται τζιαι ένας συμφοιτητής μου Νιγηριανός, 30-35 χρονών, που κάμνει το πτυχίο ππάρτ ττάϊμ. Νομίζοντας πως είναι μόνος του μες τες τουαλέττες ο τύπος άρχισε να κλάνει. Οι δε κλανίες ήταν διακεκομμένες όπως τα σήματα Μορς, άλλωτε κοφτά και σύντομα και άλλωτε βραχέα και παρατεταμένα. Κάτι όπως τες πουρούες στη μάππα αλλά στο ΠΡΡΡΡΡΡ εντίσιον.
Οι εκκωφαντικοί θορύβοι με έκαναν να υπολογίσω ότι ο φίλος θα έσιει τουλάχιστο 3-4 χρόνια να κλάσει και όσο για τη μυρωδιά δεν το συζητώ. Ενόμισα πως δε θα ξαναδώ το φώς της μέρας. Φανταζόμουν πάντα το θάνατο μου ήσυχο μέσα σε ένα κρεβάτι πλαισιωμένο από τα πρόσωπα που αγαπώ, ή μέσα στο κρεβάτι με 2 Σουηδέζες, ή στο ψάρεμα. Η σκέψη να πάω που ασφυξία λόγω Νιγηριανού φυσικού αερίου μέσα στις τουαλέτες έκανε την όλη εμπειρία ακόμη πιο τρομακτική. Λέω να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια πριν ανοίξει κι αυτός την πόρτα και μου δώσει η μπόχα full force.


Φκαίνω το λοιπόν τζιαι βουρώ να πλυθθώ. Φκαίνει τζιαι ο Νιγηριανός (μαζί με τις τοξικές του αναθυμιάσεις). Βλέποντας ότι είμαι έτοιμος να δώσω χαμάι που την βρώμα ποιάνει τον η αντροπή τζιαι γίνεται ολοκόκκινος (ναι, είναι δυνατόν να γίνουν οι μάυροι κόκκινοι, προς το μπορντώ το χρώμα) διότι ξέρει πως έκλασε τζιαι εβρώμισε τζιαι ξέρω το τζιαι εγώ πως έκλασε τζιαι εβρώμισε.
Με κοιτά αμήχανα και όλο ντροπή. Λυπούμαι τον διότι εν πιο μεγάλος μου, επαγγελματίας και με ενδιαφέρον για το μάθημα. Προσπαθεί να αποφύγει το βλέμμα μου και πλένει νευρικά τα χέρια του. Η ησυχία κόβεται με το μαχαίρι. Δεν αντέχω! Πρέπει να κάμω κάτι! Πρέπει να πω κάτι!

"You know, one must be very gifted and talented to be able to sing through his ass!"
Γυρίζει θωρεί με μες τα μμάθκια. Τα μμάθκια του εν ολοκότσινα τα δόντια του εν κίτρινα. Όχχω μάνα μου λαλώ. Εγλυτώσαμεν τον πόρτο τζιαι θα πάμεν που καννίβαλλο. Τότε άρχισε ένα γέλιο τρανταχτό (πιο τρανταχτό που τις κλανιές του) τζιαι αντινάσσει μου τζιαι ένα πάτσο φιλικό πας την ράσιη (ευτυχώς έφτασεν τζιαι επλύθθηκεν).
"You are very funny my friend. Very funny..." και σκουπίζει τα δάκρυα τού....


You are very funny. Μου θυμίζει της προάλλες που ήμουν σπίτι μιας φίλης και παίζαμε μονόπολη. Έφα τζι έκατσα τζιαι εκίστησα αφάνταστα. Η δε φίλη επερίπαιζεν ασύστολα. Σε κάποια φάση της είπα μια μαλακία που μόλις την άκουσε εστραβοκατάπιε το ποτό της. Βουρά στην κουζίνα να φτύσει. Λαλώ του νού μου "Τούτη παρακάμνει το". Ακούω φασαρία τζιαι ττακκουρκές στην κουζίνα τζιαι βουρά πίσω στο δωμάτιο ολοκότσινη τζιαι να προσπαθεί να μελανιάσει. Σούζει μου τα σιέρκα της. Τα μμάθκια της ήταν γρυλλωμένα παντές τζιαι ήρτεν ο Χάρος να την πάρει. Καταλαμβαίνω πως εν σοβαρό το πράμα.

Πετάσσουμε πάνω τραβώ την στην κουζίνα. Πρώτες βοήθειες ξέρω που την τηλεόραση. Προσπαθώ να κάμω Μανούβρα Χάϊμλιχ. Αρπάσσω την τζιαι τυλίω τα σιέρκα μου στο στήθος της (να λέιπουν οι εξυπνάδες!) τζιαι τσιλλώ τζιαι ποτσιλλώ. Ούτε κοκκαλούθκια πετάσσουντε που το στόμα της ούτε τίποτε όπως τα έργα. Η φάτσα της αρχίζει τζιαι μελανιάζει.
Αντινάσσω της 3-4 γαουρόπατσους πας την ράσιη χαζίριν να φύει η κκελλέ της. Με την λεπτεπίλεπτη μου φροντίδα ίσια ήυρεν τα μίλια της. Τελευταία φορά που λαλώ ανέκδοτο ή μαλακία σε Zone 5 του Λονδίνου πάντως.