Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Τελείωσε! Έχω κατάρα. Γρήγορα ένα παπά να με ξορίσει!
Το προηγούμενο ππόστ έχει να κάμει με μια μέρα που πήγε στραβά. Χτές πήγαμε με μια φίλη για καφέ στο Σόχο και κατάφερε με μια τσέντα γεμάτη (δεν ξέρω τι βάλλουν οι γεναίτζες μες τες τσέντες τους αλλά θα έχουν βάρος 1-2 τούβλά) μια φατσιά μες τ’ αχαμνά χαζίριν να τρέξει το μάτι μου που τον πόνο. Εδιπλώθηκα όπως το γάμμα το κεφαλαίο τζιαι επερίμενα να μου περάσει.

Σήμερα η γκαντεμιά συνεχίζεται. Ξυπνώ το πρωί μετά από ένα ολονύχτιο διάβασμα, κωλοσύρνομαι στο ντούς. Το ζεστό νερό μου φέρνει νύστα και προσπαθώ να αντισταθώ. Συνειδητοποιώ ότι άργησα για μάθημα. Τρέξε ΦΟΡΕΣΤ! ΤΡΕΞΕ! Από τη μιά άκρη του Λονδίνου βρέθουμε κέντρο σε χρόνο ντε-τε. Προσέχοντας τους ποδηλάτες αυτή τη φορά μπάινω στο κτήριο και τρέχω στην τάξη. Φαίνεται πως ήρθα πρίν από τους άλλους γιαυτό και κάθομαι στην καλύτερη θέση (όϊ στην μπροστινή που κάθουμαι πάντα όπως το καθυστερημένο γιατί είμαι καθυστερημένος (στην ώρα μου)). Περνούν 10 λεπτά τζιαι κανένας δεν πατά. Ρε εν δυνατο να αναβλήθηκε το μάθημα;
Πάω βρίσκω τον καθηγητή ο οποίος με χαιρετά σαν να μην τρέχει τίποτα.

-Γειά σου Θείο.
-Γεια σου Σιέϊν.
-Πώς απο δώ;
-Έχουμεν μάθημα. Γιαυτό σε πληρώνουμε (εδώ μπαίνει ελαφρό μειδίαμα αλα small talk humour).
-Ναι αλλά εν αύριο το μάθημα…
-Πότε άλλαξε το μάθημα;
-Έτσι ήταν πάντα…
-Τί μέρα είναι σήμερα;
-Τετάρτη…
-Ου γαμώτο! Ενόμιζα εν Πέμπτη!!!
-ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ! (Γέλιο Μάυρου Πητ).

Ρεζίλιν πάλε!

Πολλή αφηρημάδα. Μπάς κι είμαι ερωτευμένος;