Ξενύχτικον "Μιραμπέλλα"

Όλοι ξέρουμε τα γνωστά one liner ανέκδοτα του τύπου "Χωρκάτικον είναι ... να στέλνεις τον γιό σου καράτε."
Το μπλόγκ προσθέτει τα δικά του χωρκατιλλίκκια για μια μοντέρνα αναβάθμιση. Απολογίες στους Ελλαδίτες αναγνώστες.

Χωρκάτικον είναι...

-να έσιεις βίτεο του Τσιουπή στο μόπαϊλ σου.
-να κλείνεις ραντεβού για να πάεις Στάρμπακς.
-να πηγαίνεις κκάμπινγκ στην Πόλη Χρυσοχούς.
-να έσιεις αυτοκόλλητο του "ΟΧΙ" και του "ΝΑΙ" πάνω στο αυτοκίνητο σου.
-να σιέρεσαι που η φιλενάδα σου ξιουρίζει το μ..... της.
-να είσαι αρσενικός τζιαι να κάμνεις χαλάουα τες τρίχες σου το καλοκαίρι.
-να είσαι αρσενικός τζιαι να νομίζεις ότι εν ππουστλίκκι να κάμνεις χαλάουα τες τρίχες σου το καλοκαίρι.
-να νομίζεις ότι είσαι open minded γιατί έσιεις φίλους τουρκοκύπριους.
-να είσαι ανάμιση μέτρο τζιαι να γοράζεις μοτόρα γιατί έσιεις κκόμπλεξ.
-να συζητάς με παρέα σου τζιαι άμα περνά μια όμορφη κυπραία να σχολιάζεις "εσάσαν οι Κυπραίες"
-να πηγαίνεις να ακούσεις όπερα στην Πάφο αλλά να μεν σου αρέσκει η όπερα.
-να είσαι του "προσθέστε το όνομα του αγαπημένου σας cafe".
-να είσαι γεναίκα τζιαι να παίζεις πιλόττα όπως τον αρσενικό.
-να είσαι αρσενικός τζιαι να σε περιπαίζουν οι παρέες σου που δεν ξέρεις πιλόττα.
-να δέρνεσαι μες το πανεπιστήμιο Κύπρου για τις κομματικές παρατάξεις.
-να γοράζεις ΤV Μανία για να δκιαβάσεις τες μαλακίες που γράφουν οι κλαμούρηδες στο Σταύρου.
-να είσαι δικηγόρος (ή Λευκωσιάτης γενικότερα) τζιαι να πηγαίνεις μόνο στο ΝΑΥΣΙΚΑ για μπάνιο
-να κόφκεις που τη Χώρα για να πάεις Πλην Δύο.
-να είσαι Λεμεσιανός τζιαι να νομίζεις πως το Haagen Danzs εν το καλύτερο πράμα που έτυχε.
-να υποστηρίζεις συγκεκριμένο μητροπολίτη για τις αρχιεπισκοπικές.
-να είσαι ψαροτουφεκκάς γιατί εν "ιν"
-να παραγγέλεις μιλώντας εγγλέζικα στο Costa και στο Σταρμπακς.
-κάθε τετάρτη και πέμτη νύχτα να είσαι Σφηνάκια τζιαι στο πατάρι του Λε Κκαφέ
-να είσαι που χωρκό της επαρχίας Λευκωσίας τζιαι να πηγαίνεις Μπλίνκερς.
-γενικά να πηγαίνεις Μπλίνκερς.
-να φκάλλεις γεναίτζες που το ίντερνετ.
-να λαλείς πως γαμιέσαι μες το στρατό.
-να βουράς τον κάθε ντί τζεϊ πουπίσω γιατί είσαι της Τράνς!
-να είσαι γυναίκα τζιαι το πρώτο σου αυτοκίνητο να είναι toyota starlet τζαι να το αποκαλείς "το σταρλεττούι μου".
-να πηγαίνεις γυμναστήριο τζιαι να μιλάς με τις γεναίτζες αντί να γυμνάζεσαι.
-να κάμνεις ποδηλασία τζιαι να φορείς ασκήσιμο παντελονούι.
-να είσαι γυναίκα, να σε σταματά η αστυνομία τζιαι να χαμογελάς του αστυνομικού να μεν σε γράψει.
-να σπουδάζει εξωτερικό τζιαι να σου φταιν οι πάντες και τα πάντα στην κύπρο.
-να μεν παραδέχεσαι ότι έσιεις δονητή.
-να δηλώνεις "ελείψαν οι γεναίτζες/άντρες που την Κύπρο".


τούτα ρε κοπέλια για σήμερα. έχουμεν τζιαι δκιαβάσματα.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΕΥ ΧΑΡΤΟΣΗΜΟΥ: ACHTUNG! ACHTUNG! H ΣΤΗΛΗ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ! ΝΑ ΧΑΡΕΙΤΕ ΜΕΝ ΜΟΥ ΑΡΚΕΨΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑΒΚΩ ΤΟΝ ΕΝΑ ΤΖΙΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟ!

Μέσα στην κατάμεστη αίθουσα της Α.Τ.Ε.Π.Ε.Κ. Εργατών, έγινε το προηγούμενο Σάββατο η τελετή της απονομής των Βραβείων "ΑΧΑΠΑΡΙΩΝ" 2006. Προηγουμένως γνωστά ώς Βραβεία "Φιρφιρίων", τα βραβεία "ΑΧΑΠΑΡΙΩΝ" τιμούν τα πιο ευτράπελα άτομα, οργανισμούς και γεγονότα της Κυπριακής κοινωνίας. Οι νικητές και οι υποψηφιότητες έχουν ως εξής...

Ποιό Άσχετη Κυβέρνηση -
1η Θέση: Κυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου. Σε μιά πενταετία διάλυσε τις προοπτικές λύσης του Κυπριακού Προβλήματος. Οι δε υπουργοί του χαρακτηρίζονται ως μοντέρνοι και Ευρωπαίοι. Εγάλεψε την ΑΤΗΚ και την ΑΗΚ τζιαι μας περιπαίζει πως εμείωσε το δημοσιονομικό έλλειμα. Η παράταση του ορίου αφυπηρέτησης είναι έμμεση φορολογία στη νεολαία. Ετράβησε μας την τζιαι ούτε το καταλάβαμε. Ενώ στη Σουηδία η ΥΠ.ΕΞ Λάϊλα Φρίβαλντς παραιτήθηκε γιατί κατηγορήθηκε πως προσπάθησε να εμποδίσει μια Σουηδική ιστοσελίδα να προβάλει τα σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ, η δική μας Ακκέλίδου εγάντζωσε όπως την φτείρα πάνω στην υπουργίκή καρέκλα για να μεν χάσει την υπουργική σύνταξη τι στιγμή που τα απόρρητα του υπουργείου υγειας καταστρέφονταν σε φούρνο στο Ακάκι και η ίδια περίμενε να καταδικαστεί για παρεμβολή στο έργο της δικαιοσύνης για να παραιτηθεί. Μπράβο Τάσσο μου.
2η θέση - Κυβέρνηση Μακαρίου. Έφκηκεν πρόεδρος ενιαίου κράτους με 18% Μουσουλμάνους, τη στιγμή που ήταν αρχηγός της Εκκλησίας της Κύπρου, τζιαι εφώναζε ότι η ανεξαρτησία είναι το βήμα πριν την Ένωση. Το μόνο πράμα που μας θυμίζει Μακάριο σήμερα είναι η σημαία στον Πενταδάκτυλο (ξέρω πως φταίσιν τζι άλλοι) και οι αγιατολλάδες στη μέση ανατολή.
3η Θέση - Κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού - Το ρουσφέττιν γίνεται επιστήμη. Όλοι μπήκαν στην κυβέρνηση πλην των αριστερών και των συναγερμικών. Ποτέ τόσοι πολλοί δεν εξυπηρέτησαν τόσο κακά τόσους λίγους...

Ποιό Άνοστος Άντρας -
1η Θέση - Τάσσος Παπαδόπουλος. Συνδυάζει το Μογγολικό Μουστάκι της δεκαετίας του '60 μαζί με την μούττη του Αστερίξ.
2η - Γιώργος Ιακώβου. Ογλάνι του Τάσσου το οποίον διαθέτει τον μύστακα αλλά όχι την μούττη. Η φύση ήταν πιο γενναιόδωρη και καλή μαζί του.
3η - Νίκος Πιττοκοπίτης - Το φρύδι του είναι μονοκόμματο όπως την μούζα. Λίγο πολύ όπως το μίκιμαους το γιαπωνέζικο.

Εύφημη μνία - Χρήστος Πουργουρίδης. Τα γυαλιά του είναι τα μοναδικά στον κόσμο μαζί με τζίνα της Νανάς Μούσχουρη. Τουλάχιστον τζίνην αρέσκει σου να την ακούεις.


Ποιό Άνοστη Γυναίκα -
1η Θέση - Ελένη Φωκά. Λαμπρό σημάδι της πλούσιας Κυπριακής Ιστορίας και παράδοσης. Η γυναίκα Νεάντερθαλ με το τσιγκελοτό μουστάκι.
2η - Ελένη Θεοχάρους- Καλή ψυχή μεν, αλλά η φάτσα δεν!
3η - Καίτη Κληρίδη - Γιατί μας θυμίζει στρουθοκάμηλο.

Βραβείο Πολιτικής Ευθηξίας Και Πολιτικής Ορθότητος.
1η Θέση - Χρήστος Πουργουρίδης. Θα παραιτηθεί (ακόμα) αν δεν οδηγηθούν στη δικαιοσύνη οι υπεύθηνοι για την καταστροφή του ΧΑΚ. Ουδείς τολμά να πεί πως η απληστία μας φταίει εν μέρη, που ούλλοι θα γινόμασταν εκατομμυριούχοι σε μια νύχτα. Καλά να πάθουμε...
2η Θέση - Ντίνα Ακκελίδου - Εεεε, θέλετε τζιάλλα; Ισοψηφία με τον Γιώργο Λιλλήκα του οποίου η γυναίκα ανάλαβε εκστρατεία του υπουργείου στο εξωτερικό χωρίς προσφορά.... Απάντηση Λιλλήκα "εγιώ εν τζαι..."
3η Θέση - Νίκος Πιττοκοπίτης - Οι Πόντιοι φταίσειν για ούλλα τα δεινά της Πάφου. Το να τον ακούεις το πρωί στο ράδιο να κάμνει δηλώσεις ισοδυναμέι με τριπλό εσπρέσσο. Δεν τολμούν να ξανακαμμίσουν τα μμάθκια σου.
Ευφημη μνία -Λάζαρος Μαύρος - Ποτέ θα κάνει ποτέ θα κάνει ξαστεριάαααααααα....Στα άρματα να διώξουμε τους Τουρανομογγόλους Τούρκους και τους Αγγλοσάξωνες!

Καλύτερη Κυπριακή Ταινία -

1η - Ο Ποικιλίας. Ο Αντρέας Αργυρίδης σε ρεσιτάλ γέλιου. "ΕΛΑ ΚΫΡΙΕ ΕΧΩ ΛΟΥΒΙ ΑΛΛΑ ΜΕΝ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ"
2η- Τα πεζούνια της Παρασσιευκούς - Όποιος δεν είδε την Δώρα Κακουράτου με ποδκιά τζιαι σσιπέττο έχασε. Χωρκαθκιόν στο ζενίθ.
3η - Χασαμπουλιά. Ο Κώστας Δημητρίου έκαμε το θαύμα του με μια ανούσια ταινία που δεν αντί νόημα έχει τιτσιρκόν για να σιοκκάρει. Οι πούττοι οι αξιούριστοι και οι θρούμποι ακόμα προκαλούν μου εφιάλτες. Μόνο με σμυρίλιο και ττεκκάλεμιτ αν καθαρίσουν.
Ευφημη μνία - Τσιωρονής Ο Καυκατζής με τον Ηράκλη Γιωργαλλή.



Κύπριοι Τραγουδιστές/Τραγουδίστριες

1η Θέση - Andy Paul - ΩΩΩΩΩ Άννα Μαρία Λένα.....σας λέει τίποτε;
2η θέση - Κωνσταντίνος Χριστοφόρου (τέως Κωνσταντίνος Σκέττος). Να ζήσει ο Άνθρωπος που έκαμε το ππουστλίκκι εξαγώγιμο προϊόν. (με όλο το σέβας στους ομοφυλόφυλους αναγνώστες. ξέρω πως δεν θέλετε να σχετίζεστε μαζί του).
3η θέση - Έυη Καπάταη και Έλενα Πατρόκλου. Εν ζωντανές ακόμα;

Εύφημη μνία : Μιχάλης Ττερλικκάς ισοβαθμία με την Κυριακού Πελαγία. Εν τζιαι οι δκυό σχέδια αλλά τουλάχιστον προστατεύουν την παράδοσή μας. Το μουστάτζι του Ττερλικκά για κάποιο λόγο θύμιζει μου βρούτσα που γυαλλίζουν τα άρβυλα.

Κάθε μέρα ζούμε μικρούς εξευτελισμούς. Κάθε μέρα κάποιο συμβάν, που αν του δώσουμε την πρέπουσα σημασία, μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε μικρότεροι, μειωμένοι. Μπόρεί να είναι ο μάστρος που μας έκατσε τις φωνές και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί χρειαζόμαστε τη δουλειά, μπορεί να είναι ο ΜΜΑΔίτης που μας πιάνει στα πράσα με τη φιλενάδα μας στο πάρκιγκ της κρατικής έκθεσης τίτσιρους τζιαι δεν μπορούμε να του πούμε τίποτε γιατί θα μας κάμει να πιτιλλούν τα γαίματα μας, ή γενικά οποιαδήποτε άλλη αδικία γίνεται εις βάρος μας χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Ο μεγαλύτερος εξευτελισμός όλων όμως είναι αδιαμφισβήτητα το να ταξιδεύεις αεροπορικώς Economy Class.

Καταρχάς η θέσεις οικονομίας δεν έχουν καθόλου ωραίο ή καλόηχο όνομα. Συνήθως είναι Economy Class, Coach class, Traveller Class και κάτι τέτοιες μαλακίες δίχως νόημα εν αντιθέση με το Bussiness, First Class, Executive Class. Ακόμη και στις Κυπριακές Αερογραμμές η θέση Αφροδίτη ονομάζεται από μια θεά γεννημένη από ένα αρχίδι η οποία κι αυτή ήταν Budget, παντρεμένη με ένα ανάπηρο και κυκλοφορούσε τιτσίρα τραππηδώντας την κάθε πούτσα που έβρισκε στο διάβα της, ενώ η θέση Απόλλων ονομάζεται από τον θεό του Ήλιου και των τεχνών που είχε και καλή φήμη παρά σαν το δικό μας το τσουλί.

Ο όλος εξευτελισμός ξεκινά από το αεροδρόμιο. Οι επιβάτες Economy πρέπει στα αεροδρόμια να στέκονται γραμμή σαν τους λιμασμένους της Σομαλίας και της Ρουάντας μπροστά από το καμιόνι των Ηνωμένων Εθνών. Ο κάθε βρωμιάρης backpacker στέκεται μπροστά σου και προσπαθεί να σου πιάσει τη θέση ενώ συνήθως όσοι έχουν προβληματικά εισητήρια συμβαίνει να είναι επιβάτες της εν λόγω κατηγορίας. Οι δε καλοντυμένοι επιβάτες της Μπίζνες Κλάςς έχουν το χαλάκι τους στρωμένο (εμ βέβαια, δεν είναι πλέμπα σαν εμάς) και τελειώνουν στο πι και φι, όσο για να προλάβουν να πάνε στο Bussiness Lounge για να απολαύσουν το καπουτσίνο τους και να διαβάσουν το Economist. Για τους υπόλοιπους καλό είναι και το υπερτιμολογημένο νέσκαφε του Σμπάρο.

Κατόπιν, στην αίθουσα αναμονής έχουν προτεραιότητα στην επιβίβαση, παντές τζιαι το αεροπλάνο θα πετάσει αν δεν μπουν τζίνοι μέσα. Αν δεν το ξέρατε, ο λόγως που έχουν προτεραιότητα είναι για να κάθονται στις θέσεις τους όταν θα μπαίνετε εσείς μετά ώστε να σας τρίβουν στη μούρη την ανωτερότητά τους και το στάτους τους. Αφού λοιπόν μπείτε στο αεροπλάνο αναγκάζεστε πάντα μα πάντα να περάσετε πρώτα από την αναβαθμισμένη θέση ώστε να θαυμάσεις την άνεση των δερμάτινων καθισμάτων, την προσωπική τηλεορασούλα και την ευρυχωρία τους και τον δίσκο με τα complimentary ποτά που δεν θα δείς ποτές σου. Μέχρι να φκάλεις τα μμάθκια σου η αεροσυνοδός σου θυμίζει με εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο που μοιάζει σαν ψύξη προσώπου πως πρέπει να προχωρήσεις.
Αφού φτάσεις στη θέση σου βασανίζεσαι να σφηνώσεις τα πράματα σου στο ερμαράκι πάνω από το κάθισμά σου που σχεδόν είναι πάντα γεμάτο και κατόπιν να κάνεις ακροβατικά προσπαθώντας να δρασκελίσεις τον συνταξιδιώτη σου για να κάτσεις στη θέση σου (αν είναι ελεύθερη). Μόλις κάτσουν όλοι με χίλια ζόρια η πεντάμορφη αεροσυνοδός που εξυπηρετεί την bussiness class τραβάει την κουρτίνα ώστε τα εκλεπτισμένα αυτία των μπιζινεκλασάτων απομονωθούν από το θόρυβο του όχλου. Αν ήταν δυνατόν θα το έκλειναν και αεροστεγώς μπας και τους φάμε το οξυγόνο.
Ο κόσμος της μπίζινες κλας χαρακτηρίζεται από ευγένια, καθαριότητα, λεπτότητα και σεβασμό. Οι συνταξιδιώτες σου εμπίπτουν όμως σε αυτές της κατηγορίες :

Βρωμιάρηδες: Γέροι, Ινδοί, Πακιστανοί κλπ Κοινό χαρακτηριστικό τους η κακή προσωπική υγιεινή. Αν δεν βρωμούν για θρησκευτικούς λόγους, τότε θα είναι άλουτοι, η θα κλάννουν και θα κάμνουν τους αχάπαρους, ή θα φκάλλουν τα παπούτσια να αεριστούν τα πόδκια τους τζιαι νιώθεις σαν Εβραίος σε θάλαμο αερίων. Γυναίκες με βρέφη χεσμένα επίσης ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

Θορυβώδεις: Τύποι με ipod στο διαπασών να κάμνουν τουρου τουρου τα μπασα, με τα laptop να βλέπουν ταινίες ή που κάθονται κοντά σε δικούς τους ανθρώπους και αποφασίζουν να πιάσουν την κουβέντα. Όσο πιο ηλικιωμένοι τόσο το χειρότερο γιατι βαρυκουφούν τζιαι πρέπει να φωνάζουν. Μωρά που κλαίσιν γιατί πονούν τα φκια τους που απογειώνετε το αεροπλάνο ή αυτιστικά μωρά που κάμνουν συνέχεια παράξενους ήχους.

Ενοχλητικοί: Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όσοι θέλουν να σε πιάσουν κουβέντα ενώ διαβάζεις ή κοιμάσαι (πόθθεν είσαι ρά κορού, τίνος είσαι ρε παλλικάρι κλπ), γυναίκες που κατουριούνται κάθε δεκαπέντε λεπτά, μωρά τετράχρονα που κάθε λλιον ρωτούν "παπά τί εν τούτο, παπά τι εν τζίνο, παπά θελει πολλίν ωρα ακόμα ; " και τέτοια.

Κατά φαντασίαν μπίζινες κλαςς: Ειδική κατηγορία που ανήκουν συγκεκριμένα είδη αντρών. Πργματικά νομίζουν ότι ταξιδεύουν μπίζινεςς κλαςς. Τραβάνε το εξειδικευμένο τους περιοδικό ή τους New Work Times και κάμνουν πως καταλάβουν. Καλά ρε κουμπάρε, αν εκαταλάμβαινες που μπιζινεςς ας πούμε γιατί ταξιδεύεις ικόνομι; Παραγγέλουν κρασί με το τον εμετό που σου σερβίρουν για φαϊ φαντασιώνοντας πως πρόκειται για το μποζολέ ή το μπορντώ της μπιζνες κλάςς. Είναι η πρώτη που θα κάμουν φασαρία και σαματά αν τους πιάσεις τη θέση κατά λάθος ή κάτι πάει στραβά.

Και έτσι περνά η πτήση, τα φτηνά ποτά διαδέχονται το ένα το άλλο (οι αερογραμμές προσπαθούν να σε μεθύσουν για να μην καταλάβεις τα ρεζιλίκια τους) και φτάνεις τελικά στον προορισμό σου. Την ώρα που κατεβαίνεις αντιλαμβάνεσαι ότι "αυτοί" απόλαυσαν φαγητό αλα κάρτ, και η αεροσυνοδός τους είναι άγγελος μπροστά στην μέγαιρα που σε εξυπηρέτησε εσένα. Εννοείται ότι έχουν γίνει καπνός καθώς έχουν προτεραιότητα και στην αποβίβασ, έχοντας αφήσει πίσω τα εξεζητημένα έντυπά τους γιανα σου υπενθυμήσουν το στάτους τους.

Φυσικά θα μου πείτε "Καλά ρε κουμπάρε, αφού πληρώνουν, εσένα πιο το πρόβλημά σου;" Απλούστατα, το ικόνομι κλαςς είναι τόσο χάλια διότι αν ήταν καλύτερο ουδείς θα είχε κίνητρο για να πληρώνει τον κούκο αηδόνι για να πετάσει φέρστ κλάςς (2.5χ την τιμή του ικόνομι). Είναι η ίδια αρχή που αποθαρρύνει την εγκατάσταση τραπεζιών στο ικόνομι κλαςς των τραίνων (που μπορεί να γίνει με ελάχιστο κόστος). Δηλαδή οι εταιρίες για να προσελκύσουν τους πλούσιους τραβούν την βιλιά σε εμάς τους υπολοίπους. Αν δεν με πιστεύετε διαβάστε το The Undercover Economist του Harford (Oxford University Press) όπου θα μάθετε αυτό και πολλά άλλα (όπως λχ γιατί τα Σταρμπακς είναι τόσο ακριβά και γιατί είναι αδύνατο να αγοράσεις μεταχειρισμένο αυτοκίνητο της προκοπής).

Η αλήθεια είναι πως πολύ θα το ήθελα να ταξιδεύω Πρώτη θέση και ελπίζω μια μέρα να τα καταφέρω να ξεφύγω από τα κάτεργα. Ποιός ξέρει; Ίσως στην Πρώτη πρώτη θέση να σου κάμνουν τζιαι πίππα. Στο κάτω κάτω την πλήρωσες...

Όπως οι καραόλοι, έτσι τζιαι οι Καναδοί, μετά που θα βρέξει τζιαι κάμει ήλιο φκαίνουν έξω να λιαστούσιν. Σήμερα μας έκαμε ένα ωραίο ηλιούδι τζια έπιασα το καφεδάκι μου, σιγαρέττον στο άλλο χέρι, τζι έκατσα να απολαύσω την μέρα. Χαρά Θεού! Άλλο να σας το λαλώ τζιαι άλλο να απλώνεις πίσω, τα μάτια κλειστά και να απολαμβάνεις τις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου. Ανοίγω τα μάτια να δω αν δεν μου εκλέψαν τίποτε τζιαι παθαίνω συγκοπή σε σημείο που εσιώνωσα τον καφέ πάνω μου (Φιρφίριον Θεώρημα Υπ' Αριθμόν 1 - Όσο πιό καλά περνάς τόσο πιο πιθανών είναι να ξημαρήσεις). Τριγύρω μου στέκονταν 5-6 κινεζόφατσες και με κοίταζαν.

Εκ πρώτης όψεως φαίνονταν να θέλουν να με τραμπάρουν τσιγάρα, αλλά τελικά θέλαν αναπτήρα. Πιάσαμε την κουβεντούλα μιας και είμαστε όλοι παρά το σίγαρον αδερφοί, και τα παιδιά με προσκάλεσαν σε τουρνουά Capcom vs Streetfighter. Αυτό είναι ένα βιντεοπαιχνίδι όπως το Streetfighter (από τον καιρό του WonderBoy όσοι θυμούνται), αλλά πιο εξελιγμένο. Αυτή η παρέα Ιαπώνων (δεν ήταν Κινέζοι τελικά) χρειάζονταν όγδοο για να συμπληρωθούν τέσσερεις ομάδες των δύο και μου έκαναν την τιμή να με προσκαλέσουν. Άν και αρνήθηκα αρχικά, εντούτις με έπεισαν διότι το τουρνουά ήταν ήδη προπληρωμένο. Λαλώ του νού μου "What the fuck και γιατί όχι!" και πάμε στο σφαιριστήριο του πανεπιστημίου. Από κει και πέρα όλα γίναν μπάχαλο...

Μάθημα πρώτο: Οι Γιαπωνέζοι έχουν πρόβλημα. Όσοι έχετε δει το Lost in Translation θα καταλάβετε τί εννοώ. Διαόλου κάλτσα οι Γιαπωνέζοι, σκαρφίζονται τις πιό περίεργες παιγνιδομηχανές. Από τη μια να βλέπεις κάποιο να κρατά μια ψεύτικη κιθάρα χωρίς χορδές και να οδύρεται σαν τον Τζίμη Χεντρίξ με overdose LSD, από την άλλη δυο Γιαπωνεζούλες να χορεύουν λες τζι εφάσιν κάτι τζιαι επείραξε τες πάνω σε ένα μουσικό χαλί τζιαι να τσιριλλούν σαν κάμνουν σβούρες. Στην μια γωνιά κάποιος να παίζει ψεύτικα ντραμς τζιαι να σούζει τζιαι το κκελούδιν του ρυθμικά, ενώ από ένα θάλαμο να ακούς χάχανα και σισσινίσματα γιατί ένα ζευγαράκι βγάζει αστείες φωτογραφίες. Τελικά φτάσαμε στον τόπο του "πρωταθλήματος" όπου ήταν δύο σειρές με τέσσερες μηχανούες η κάθε μια, κολλημένες πλάτη πλάτη. Πάνω σε κάθε μηχανούα είχε λαμπάκι που έγραφε Winner και Loser.

Μάθημα δεύτερο: Οι Γιαπωνέζοι είναι ψυχωτικοί. Ο Soturo, ο σύντροφός μου, μου ζήτησε να κάμνω ότι μου λαλεί τζιαι άμα θέλει βοήθεια να του κάμνω Σούπερ Κκόμπο Ασσίστ, ότι διάολο κι αν είναι αυτό. Επειδή με τους πελλούς δεν φκάλλεις άκρη, έσουσα την κκελέ μου καταφατικά. Με το που ξεκινά το παιγνίδι ο Σοτούρο παθαίνει κρίση επιληψίας και σύνδρομο Τουρέτ ταυτοχρόνως. Ούτε που πρόλαβα να δω τα δακτύλια του διότι εκινούνταν με ταχύτητα φωτός. Στην οθόνη μου έβλεπα τον Σοτούρο να κάμνει τον κόσμο όλο άχρηστο με Σούπερ Κκόμπο, Ππάουρε Ρέϊτζ, 36 Χίτ Κκόμπο, κλπ. Η δε μηχανούα κάθε λλίγο φώναζε στα αγγλικά με ιαπωνέζικη προφορά "Excellent", "You Are Great!", "Good job partner". Εγώ ούτε τζιαι έπαιξα, ενώ ο Σοτούρο όποτε τέλειωνε το παιγνίδι πήγαινε απέναντι και κορόϊδευε τους αντιπάλους μας που αναβόσβηναν τα λαμπάκια τους (αυτά που έλεγαν Loser). Ξαφνικά χωρίς να κάμω τίποτε έγινα διασημότητα, εξ αγχιστείας, καθώς γύρω μας τότε στεκόντουσαν καμιά 30 Ασιάτες, οι φάτσες τους Copy Paste όλες οι ίδιες. Καμιά φορά αν κάμω κοπελλούδιν με ασιάτισσα δεν θα το ξεχωρίζω στο νηπιαγωγίο εκτός τζι αν εν φκιακουρέτικο. Ένιγουέϊ, επροκριθήκαμε.

Μάθημα τρίτο: Οι Γιαπωνέζοι δεν ξέρουν να χάνουν. Στον δεύτερο και τελικό γύρο (3 ματς) οι αντιπάλοι μας ήταν σαφέστατα δυσκολότεροι. Ο Σοτούρο τα χρειάστηκε και πήγε Σόττο (που τα βρίσκω ο άτιμος, εννα πελλάνω). Ξαφνικά έρχεται η σειρά μου να παίξω. Μέχρι να καταλάβω τί έγινε με κάμαν άχρηστο τζι ησύχασα. Ανάψαν τα λαμπάκια μας τζιαι ο σύντροφος άρχισε να με θωρεί με το μισό του. Λαλώ του στα αγγλικά "έννεν τίποτε σιορ. εν ώστε να συνηθίσει το σιέρι μου". Δεύτερο μάτς πάλε τις έφαεν ο Σοτούρο κι έπαιξα εγώ. Όλα κι όλα εκατάφερα να δώσω μια ππουνιά του αντιπάλου. Πάλι χάσαμε. Ο Σοτούρο ήταν στα γόνατα τζιαι κουτουλλούσε τζιαι βλαστημούσε στη γλώσσα του. Ο αντίπαλος ήρθε απέναντι και για να μας κοροϊδέψει μου έκαμε παρατήρηση γιατί να του δώσω τη ππουνιά και να χάσει το Flawless Victory. Ο Σοτούρο του έβαλε της φωνές και τον διαολόστειλε. Άρχισα κι εγώ να του φωνάζω να κάτσει στην πλευρά του και να μην μας αποσπά την προσοχή μας!!!! Ο σύντροφος μου έβαλε της φωνές και άρχισε να μου δείχνει τους συνδυασμούς κινήσεων. Τζιαι καλά ρε κουμπάρε να πούμε, έπρεπε να ξέρω ότι 3/4 του κύκλου πίσω και τα κουμπιά Β+Β+Ε+ΑD κάμνουν Σούππερ Φάϊαρ Αττάκκ (εγώ ένα φάϊαρσιόου ξέρω ο γέρημος, ΠΑΜΕΝ ΠΑΜΕΝ η Νάντια από το Κίεβο) ; Προσπαθώ να διασκεδάσω τις ανησυχίες του συμπαίκτη αλλά για να είμαι ειλικρινής άρχισα να βράζω ...

Μάθημα τέταρτο: Οι Γιαπωνέζοι εν πούττοι. Στο τρίτο ματς κατάφερα να καρπαζώσω τον αντίπαλο, αλλά ο σύντροφος του με έκανε σιμιδκιά. Ανάβουν για τρίτη φορά τα λαμπάκια μας και ο Σοτούρο έβγαζε καπνούς από τα αυτιά. Συγχάρηκα τους αντιπάλους και όταν έδωσα το χέρι μου στο σύντροφο για ττόκκα (τα μάτια του έτοιμα να πλαντάξουν στο κλάμα) μου το μπάτσισε μακριά!!!!! Άρχισε να μου φωνάζει ότι είμαι άχρηστος τζιαι ξέρω γιω κούβέντες. Τζιαμαί εφόρεσα τα (btw, άμα νευριάζω έχω το σύστημα να πετάσσουντε οι νεύρες μου όπως τον Σογκόκου) τζιαι έβαλα του την παουρκά. Ενάμιση μέτρο με τα χέρια ανάταση τζιαι εννά μου φκάλει τζιαι γλώσσα γμτ! Σσοινίν τζι εκόπη. Είπε μου τζιαι συγνώμη. Φυσικά υπάρχει και η περίπτωση να ξέρει καράτε ή τίποτε άλλο και να με δέσει σταυρόκομπο αλλά ευτυχώς δεν. Μετά που φύγαν όλοι έπιασα τον Σοτούρο και τον πήρα δίπλα στο Little Tea Shop και τον κέρασα ένα smoothie να παν οι πίκρες κάτω. Βλέπετε, ήταν απαρηγόρητος...


Disclaimer: No Japanese were harmed during the production of this post. Inspired by a true story (the rest being lafazanies).

Το πολιτικό σώμα δεν διαφέρει από το ανθρώπινο καθότι κι αυτό πονά, αρρωστά, εξελίσσεται, ακρωτηριάζεται, αφουγκράζεται, έχει παλμό, και εκάστοτε πέρδει. Όπως το ανθρώπινο σώμα, και το πολιτικό σώμα της Κύπρου διαθέτει ένα δεξί κι ένα αριστερό κωλομέρι. Το ενδιάμεσο τους ονομάζεται ΔΗΚΟ...


Ιδεολογία: "Όπου φυσάει ο άνεμος πάμε" λέει το τραγούδι του Τουρνά ενσωματόνοντας απόλυτα την ιδεολογία του ΔΗΚΟ. Το ΔΗΚΟ αδιαμφισβήτητα είναι το το πιο ιδεολογικά ευέλικτό κόμμα από της Ιδρύσεως της Κυπριακή Δημοκρατία. Κόμμα ευέλικτο που πάντα καταφέρνει να συμμετέχει στις εκάστοτες κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις. Ο αείμνηστος Σπύρος Κυπριανού, του οποίου η χαρακτηριστική φωνή έγινε ψωμοτύρι του Δημήτρη Καλλέργη και του Σταυρή του Άτσιουτσιου, είπε για το ΔΗΚΟ στην εξάγγελία ίδρυσης του το 1976 (μαζί με το ΔΗΣΥ) πως σκοπός τους ήταν "η ενίσχυση της αγωνιστικής γραμμής του Eθνάρχη Mακαρίου, την κάλυψη του κενού στα πολιτικά μας πράγματα, την αποτροπή της πόλωσης και την συμβολή στην ανασυγκρότηση του τόπου όπως το επέβαλλαν οι συνθήκες μετά το πραξικόπημα και την εισβολή». Με τον Μακάριο για πρότυπο (εδώ μας πιάνει το γελόκλαμα) το ΔΗΚΟ έχει λοιπόν σαν σκοπό να ενώσει τον κυπριακό λαό και να ανασυγκροτίσει τον τόπο. Μετά το δημοψήφισμα τα κόκκαλα του Μακαρίου στην Παναγιά του Κύκκου γυρίζουν όπως δωδεκατάχυτο μοτοράκι της σούβλας. Ιδεολογία του περιληπτικά είναι "παίξετε πελλόν να περάσουμε" κι αν πάει κάτι στραβά "φταιν οι προηγούμενοι, εμείς είμαστε μαρτούθκια!".

Σύντομη ιστορία: Το δεύτερο παρακλάδι του Ενιαίου Κόμματος που διασπάστηκε που την πολλήν ενώτητα, το ΔΗΚΟ εμπεδώθηκε αμέσως σαν καθοριστικότατος παράγοντας του Κυπριακού πολιτικού στερεώματος. Ο Κυπριανού, τσιουράκκιν του Μακαριού, ανάλαβε πρόεδρος μετά το θάνατό του, και έμεινε πρόεδρος για τα επόμενα 11 χρόνια μέχρι το 1988 - Το 1983 με 56.5%, το 1988 με 27.2% και το 1991 με 19.5% στις Βουλευτικές. Πως κατάφερε το ΔΗΚΟ τόσα ψηλά ποσοστά; Απλούστατο! Με το ΔΗΚΟ το ρουσφέττι από κακό αγκάθι έγινε επιστήμη! Όποιος είχε ταυτότητα του ΔΗΚΟ και την Ελευθεροτυπία παραμάσχαλα, έμπαινε μες την κυβέρνηση. Συναγερμικοί και ΑΚΕΛικοί δεινοπαθήσανε επί Κυπριανού. Το μέσο, ο πατερναλισμός και οι αναξιοκρατία έγιναν καθημερινό φαινόμενο τζιαι όλοι τους πληρώνονταν από την πούγκα του φορολογούμενου. Θετικά στοιχεία είναι η σε πρώτη φάση πετυχημένη διεθνοποίηση του Κυπριακού προβλήματος (αφού ο Μακάριος μας έκατσεν μες το ευνουχισμένο Κίνημα των Αδεσμεύτων μαζί με την Αίγυπτο, την Κούβα και την Λιβύη του Καντάφι) και η πολιτική και νομική μας νίκη μετά την εισβολή. Φυσικά το τί γίνεται σήμερα είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Επίσης έγινε και ο υπεραστικός αυτοκινητόδρομος Λευκωσίας-Λεμεσού τζιαι τζίνον ήταν. Το 1998, παρά τα χαμηλά του ποσοστά, μπαίνει στην κυβέρνηση με τα μισά υπουργεία υποστηρίζοντας τον Κληρίδη ενώ σήμερα φταίει τον Κληρίδη για τα χάλια της Κύπρου. Ο Τάσσος, άνθρωπος ηθικού αναστήματος που επαντρεύτηκε την γυναίκα του μυρωδικού του κουμπάρου του Γιωρκάτζη αμέσως σχεδόν μόλις ο τελευταίος δολοφονήθηκε, τάσσοντας του ΑΚΕΛ (και γαμώ τα λογοπαίγνια) βγήκε στην κυβέρνηση τζιαι τρώει τζιαι λαρτομουστατζιάζει.


Highlights: Ο αυτοκινητόδρομος Λευκωσίας-Λεμεσού, το 56.5% του 1983, και η ωραιότατη, και συγκινητική, ομιλία του μακαρίτη του Κυπριανού όπου άρρωστος και καταβεβλημένος απάγγελε Σεφέρη. Η μούττη του Τάσσου και το μογγολικό του μουστάκι (αλώπος εν μαζί με τον Ιακώβου που το ξιουρίζουν). Που μόλις εκλέγηκε ο Τάσσος εμείωσε μέχρι και 70% το ποσοστό των διπλωματικών μας ακόλουθων στο εξωτερικό τζιαι άφησεν τους Τούρκους να αλωνίζουν τα Ευρωπαϊκά σαλόνια.

Συνθήματα: Ο θεός τζι η ψυσιή τους, αφού εν τέλεια φυσανέμηδες οι ευλοημένοι. Όπου φυσάει ο άνεμος, γίνομαι άνεμος....

Ομάδες προϊόντα: Ταυτότητα ΔΗΚΟ, αυτοκολλητούθκια του ΟΧΙ, Ελευθεροτυπία, Σημερινή, Χαραυγή, όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί και η Χαραυγή. Απαγορεύεται ο Μακάριος Δρουσιώτης (η μόρφωση βλάπτει σοβαρά το βόλευμα στην κυβέρνηση) και ο Πολίτης. Ο φουστανελάς αντάρτης Λάζαρος Μαύρος θεωρείται must and trendy. Αν δεν ξυπνάτε το πρωί βάλτε το ράδιο να ακούσετε τις μαλακίες του... αν τζοιμηθείτε χ**** μετά. Και μην ξεχνάτε Έλληνες, πρωτεύουσα της Ελλάδας είναι η Κωνσταντινούπολη (αλλά ως την Κερύνεια ούτε και πρόκειται να πάμε).



Υ.Γ. Φακκά μου το ΔΗΚΟ και ο Τάσσος.

Υ.Y.Γ. Ομιλία του μακαρίτη του Κυπριανού. Έτσι για να θυμόμαστε πως υπάρξαν κάποτε πολιτικοί με όραμα. Από την επίσημη ιστοσελίδα του ΔΗΚΟ

"Όραμα μου και σκοπός της ζωής μου είναι να δω ξανά τη μικρή πικρή πατρίδα μας ελεύθερη και ευτυχισμένη. Και το λαό μας ελεύθερο να διαφεντεύει τον τόπο του και να ορίζει το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του.

Όραμά μου είναι να δω ξανά τα κυκλάμινα να ανθίζουν ελεύθερα στον Πενταδάκτυλο χωρίς τον κίνδυνο να καταπατηθούν από την μπότα του Αττίλα, τις αμυγδαλιές να φουντώνουν στο Μπέλλαπαϊς , τους λεμονανθούς να πλημμυρίζουν τον κάμπο της Μόρφου και της Λαπήθου, την Κερυνιώτικη θάλασσα να παιγνιδίζει με τους ανέμελους γλάρους, το άσπρο κύμα να σμίγει με την χρυσή ακτή της Αμμοχώστου , τον κάμπο της Μεσαριάς να χρυσίζει.

Όραμά μου είναι να ξαναβρεθώ μέσα στο κατακαλόκαιρο και να ξεδιψάσω στον Κεφαλόβρυσο της Κυθρέας, να γευτώ ξανά τα χρυσόμηλα του Αγίου Αμβροσίου και προς τ’ απόβραδο να σεργιανίσω ξανά ανέμελα στο λιμανάκι της Κερύνειας.

Όραμά μου είναι να μπορώ , μαζί με κάθε συμπατριώτη μου , να ανάβω ελεύθερος το κερί της πίστης μου στον Απόστολο Ανδρέα, στον Χρυσοσώτηρο της Ακανθούς, στον Άγιο Παντελεήμονα της Μύρτου, στον Απόστολο Βαρνάβα, στον Άγιο Μάμα της Μόρφου, στην Παναγία της Κανακαριάς.

Όραμά μου είναι να ξαναβρεθώ στη Σαλαμίνα και στους Σόλους σ’ ένα νοερό συναπάντημα με τον Ευαγόρα, τον Ονήσιλλο τον Φιλόκυπρο και τους άλλους προγόνους της φυλής μας.

Όραμά μου είναι να περιδιαβάζω ελεύθερος κάθε σπιθαμή της πατρίδας μου χωρίς την παρουσία ξένων στρατών και το φόβο του πολέμου.

Όραμά μου είναι αυτός ο πολύπαθος λαός να προχωρήσει με ασφάλεια και σιγουριά προς το μέλλον και να δημιουργεί ελεύθερος θαυμαστά και αξιόλογα έργα.

Μ’ αυτό το όραμα θα συνεχίσω την προσφορά μου προς την πατρίδα και το λαό μας με μόνη φιλοδοξία να δω τον ήλιο της δικαιοσύνης να μεσουρανεί πάνω από την πατρώα γη ».

Πού είσαι κατακαημένε Σπύρο...

Y.Y.Y.Γ.


ΚΓ' (Μυθιστόρημα, Γιώργος Σεφέρης)

Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει

λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

Ιδεολογία: Εμπρός της γής οι κολασμένοι. Εργάτες του κόσμου ενωθείτε ενάντια στον καταναγκαστικό φιλελεύθερο δυτικό καπιταλισμό και νεοιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχουν άσπροι, μαύροι, Τούρκοι, Εγγλέζοι, Κογκολέζοι και Έλληνες αλλά μονάχα πτωχοί και τίμοι εργάτες και αδίσταχτοι άπληστοι κεφαλαιοκράτες. Η αφελής έννοια πως μας ενώνει όλους ο ανθρωπισμός μας τρέφει την ψευδαίσθηση πως κάπου κάπως κάποτε θα γίνει η παγκόσμια κουμμουνιστική επανάσταση τζιαι θα λείψουν οι φτωχοί και οι πλούσιοι (ότι θέλουν λαλούν δηλαδή). Η τουρκοκύπριοι είναι αδέρφια μας και οι δεξιοί, και δη ο Συναγερμός, οι Εγγλέζοι τζιαι οι Αμερικάνοι εκάψαν μας τζιαι εκαουρτίσαν μας. Είμαστε κόμμα υπεύθηνο αλλά πουττέφκουμε να κατεβούμε εκλογές αυτόνομα. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης εκλάψαμεν τζι επλαντάξαμε γιαυτόν και αλλάξαμε το όνομα μας από Κουμμουνιστικό Κόμμα Κύπρου σε ΑΚΕΛ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ για να νομίζουμε πως εν καλλύτερα. Μόνο εμείς μαχούμαστε για τα δικαιώματα των εργαζομένων τζιαι μόνο εμείς θέλουμε το καλό τους. Κατέχουμεν που οικονομικά όπως τους οικονομολόγους της Ρουμανίας που ετζερνούσαν καφέ τον καφετζή. Ώσπου μας εσύμφερον ο Στάλιν εγλύτωσεν την Ευρώπη που τους φασίστες τζιαι τα εκατομμύρια που επεθάναν στην Σιβηρία καλά να τους κάμουν (κρυπτοφασίστες φαίνεται!). Είμαστε άνθρωποι με άποψη και γι'αυτό αποφασίζουμε ελεύθερα ότι πεί το κόμμα. Είμαστε τόσο προοδευτικοί που μόλις το 1995 στο 18 Παγκύπριο συνέδριο του ΑΚΕΛ αποφασίσαμε ότι εν καλό πράμα για την Κύπρο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σαν το Χριστόφκια δεν έσιει τζιαι να ζήσουμε να τον δούμε πρόεδρο. Κάθε μέρα μες τες Λαϊκές Οργανώσεις ακούμε τον Χατζηγεωργίου που τον Άστρα τζιαι πιάννουμε να κάμνουμεν αφιερώσεις στον Ορέστη που πάιζει Ρεμπέττικα που τις τρεις ως τις πέντε. Το βαλάντιο μας στάνταρτ στο Κόμμα κάθε χρόνο.


Σύντομη ιστορία: Ιδρυθήκαμε το 1926 ως Κουμμουνιστικό Κόμμα Κύπρου τζιαι εθέλαμεν να μας πει το κόμμα να πάμεν εθελοντές στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά εκάτσα μας του βούρου οι Εγγλέζοι γιατί εθέλαμεν ένωση με την Ελλάδα που θα το καταφέρναμεν με πολιτικό αντί στρατιωτικό αγώνα (ξέρετε, είναι πολλές οι χώρες που αποσχιστήκαν μές τα δικαστήρια ως το 1950!) Τραβά μεγάλο μέρος του εργατικού κόσμου καθότι μαχητικότατο για τα δικαιώματά τους. Μετά το 1960 προσπαθεί να υπερασπιστέι την Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζοντας να υποστηρίζει την Σοβιετική Ένωση τζιαι να θωρεί πετειναρούθκια στον ύπνο του. Το 1990 κολλά και τον τίτλο ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ (ΑΚΕΛ ονομάστηκε το 1941) για να το παίξει μοντέρνο και προοδευτικό άσχετα αν ο Χριστόφιας εν γενικός γραμματέας του που το 1988 (ελειφτήκαν τα ταλέντα αλώπος). Πρωτοστατούν στην επαναπροσέγγιση με τους Τουρκοκύπριους που αναθεματίζονταν από τα υπόλοιπα κόμματα, για να τους κάτσουν τελικά την βιλιά με το σχέδιον Ανάν που εψηφίσαν όχι για να τσιμεντώσουν το ναι, σαν να λέμε "έγινα αρχιεπίσκοπος για να φκάλλω γεναίτζες". Προωθεί τον Γιώργο Ιακώβου για πρόεδρο τζιαι ακόμα περιπαίζουν τους. Το μουστάτζιν του "ανεξάρτητου" υποψηφίου προκαλεί κοσμοσυρροή στις ψυχιατρικές κλινικές. Ιδεολογικά είναι αδελφό κόμμα του Κουμμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος που ακόμα έχει την Σοβιετική σημαία με το σφυροδρέπανο μπροστά που τα γραφεία του, και του δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο. Αν και ουδέποτε έπαψε να κατηγορά τους Αγγλοαμερικανούς για παρεμβατισμό στα της Κυπριακής δημοκρατίας και για χρηματισμός ενάντιά τους, τα λεφτά που εσιώνοσεν η Σοβιετική Ένωση για να μπόρει να κάμει το Λαϊκόν Καφεκοπτείον, τον Άστρα, τις πισίνες ΕΚΑ και την ΛΟΕΛ δεν τους επειράξαν. Εφκάλαν τον Τάσο πρόεδρο τζιαι σιέρουνται τωρά. Ούλλοι οι Δεξιοί εν φασίστες καπιταλιστές, ενώ ο Λιλλήκας να πούμε δεν είναι.



Highlights: Όποτε πιάννει η Ομόνοια το πρωτάθλημα τζιαι κάμνουν παναύρκα ωσάν να εκατάρρευσεν η Αμερική, τζιαι που εφκάλαν τον Τάσσο πρόεδρο. Οι κατασκηνώσεις της ΕΔΟΝ στα Περβόλια και οι συναυλίες με τα φτηνά εισητήρια και τις χιλιάδες κόσμου με τις φανέλες του Τσε Γκεβάρα που νομίζουν εν Κουβανός (εν Αργεντινός) τζαι επιδή η Κύπρος εν εσιει καθόλου μα καθόλου ήρωες να τιμήσουμεν! Που εμουντάραν τον Χριστόφκια που επίε να κάμει κατάθεση στεφάνου στο μνημόσυνο του Αυξεντίου με 40 χρόνια καθυστέρηση.

Συνθήματα: Και τώρα και πάντα, ΑΚΕΛ ΑΚΕΛ ΑΚΕΛ! Πουτάνας γιοί, φασίστες γαλανοί! Ομόνοια Λαός Πρωτάθλημά! ΑΚΕΛ ΑΚΕΛ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΣΟΥ ΛΑΕ!

Ομάδες, έντυπα, και προϊόντα: Ομόνοια Λευκωσίας, ΑΕΛ Λεμεσού, Νέα Σαλαμίνα, ΕΝΠ. Χαραυγή, Απογευματινή (για ώσους δεν θυμούνται εν η φυλλάδα με τον Μακάριο πάνω) και Άστρα. Οτιδήποτε προιόν της ΛΟΕΛ, του Λαικού Καφεκοπτείου (Τσιπς, Κάφες του Λαικού με σήμα το νεγράκι) πισίνες ΕΚΑ και ότι άλλο πεί το κόμμα.

Ο πολιτικός χώρος στην Κύπρο είναι ένας κυκεώνας συμφερόντων και ως εκ τούτου τα πολιτικά μας κόμματα πάσχουν από αλλεπάλληλες κρίσεις ταυτότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υφιστάμενη κυβέρνηση. Στη εξουσία βρίσκεται ένα κόμμα του κέντρου που συμπεριφέρεται σαν κόμμα της ιταλικής ακροδεξιάς, το οποίο βγήκε στην κυβέρνηση από ένα κουμμουνιστικό κομμά που συμπεριφέρεται καπιταλιστικά με τις ιδιωτικές του εταιρίες, ενώ η παραδοσιακή δεξιά και συντηριτική αντιπολίτευση συμπεριφέρεται ως νεοφιλελεύθερο κόμμα κέντρου. Η στήλη, πιστή στην αποστολή της για την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας του έθνους, αναλαμβάνει επιμορφωτικά μαθήματα πολιτικής συμπεριφοράς και ορθοδοξίας. Ιδού λοιπόν πως πρέπει να συμπεριφέρεται ο σωστός δεξιός...(Εννοείται γράφω γενικότητες, να χαρείτε μεν μου αρκέψετε!!)

Ιδεολογία: Ο Κουμμουνισμός είναι για τους άθεους τζιαι τους πατριδοκάπηλους, ο Στάλιν έκαψεν τον κόσμο τζιαι η Ρωσσία επούλησεν μας. Ευτυχώς που είχαμεν την Αμερική που έκατσεν την Σοβιετική Ένωση στη θέση της τζιαι σήμερα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού χαιρούμαστε που ιδεολογικά είχαμε δίκαιο, άσχετα με το αν μας επουλήσαν τζιαι οι Αμερικανοί τζιαι οι Εγγλέζοι. Τουλάχιστον φακκάς του γείτονα σου του αριστερού ότι κομμουνισμός γιοκ! Ελλάς - Κύπρος - Ένωσις. Είμαι Έλλην το καυχώμαι και δεν συμμαζεύεται. τους ρίψασπεις και όσους δεν συμμερίζονται την ιδέα πρέπει να τους ροτσιάζουμεν. Η αγάπη μας για την Ελλάδα είναι τόση όσο συμμετέχουμεν σε απόπειρα πραξικοπήματος με όλες τις γνωστές συνέπειες. Ο Μακάριος ο τράουλλος εκατάστρεψεν την Κύπρο τζιαι είναι υπεύθυνος για τα δεινά μας, άσχετα αν τον εψηφίζαμεν ούλλοι. Ο Κληρίδης είναι άνθρωπος έντιμος και με όραμα διότι τζιαι στον παγκόσμιο πόλεμο επολέμησε, τζιαι τους αγωνιστές επροσπάθησε να γλυτώσει, τζιαι γιατί πρώτος εμίλησε για Ευρωπαϊκή Ένωση. Ψήφο στο Δημοκρατικό Συναγερμό και στα παρακλάδια του. Οι λίγοι γνήσιοι δεξιοί που απέμειναν (πριν της πλεονότητας της upper-middle class,) θα βρείτε στα Εθνικόφρονα Σωματεία του χωριού σας ονομαζόμενα από τους Αγωνιστές της ΕΟΚΑ) μαζί με κάδρα της επανάστασης του 1821, του Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού, και του Γρίβα.

Σύντομη ιστορία: Η δεξιά κομματικά έχει τις ρίζες της στον αγώνα της ΕΟΚΑ, και τον θεωρεί βάσιμα δικό της διότι τότε η αριστερά προωθούσε μόνο τον πολιτικό αγώνα. Το Ενιαίο Κόμμα μετά την ανεξαρτησία έφερε στους κόλπους του όλους του δεξιούς (που τότε ήταν και συνώνυμο του Αντικομμουνιστή και αντιδιεθνηστή) και όταν όταν διασπάστηκε έγινε ΔΗΚΟ και ΔΗΣΥ. Ο ΔΗΣΥ, υπό την λαμπρή ηγεσία του Γλαύκου Κληρίδη, από μικρό και άσιμο κόμμα έγινε σύντομα το μεγαλύτερο κόμμα της Κύπρου. Ο ΔΗΣΥ στέγασε εθνικόφρονες, αγωνιστές, πολύτεκνους, πραξικοπηματίες, όσους δεν βόλεψε το ΔΗΚΟ και ο Μακάριος, και τη οικονομικά εύρωστη ανώτερη μεσαία τάξη. Πολλά χρόνια απομονωμένος από την διακυβέρνηση του τόπου, όταν ανάλαβε την εξουσία εβόλεψεν όσους επρόλαβε. Σημαντικές νίκες είναι η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση που ήταν όραμα του Κληρίδη (και ξεκίνησε επί Βασιλείου) και το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου όσο κράτησε, ακι η σύσφιξη σχέσεων με την Ελλάδα. Ήττες είναι η εσωτερική διακυβέρνηση (με ευρωπαικά στανταρτ) αν και σαφέστατα καλύτερη από της προηγούμενες. Το θέμα Σ-300 αποτελεί αντικείμενο συζήτησης ακόμα και σήμερα. Πρόσφατα ακροδεξιά και οπορτουνιστικά στοιχεία διέσπασαν τον Συναγερμό ο οποίος αναλόγως κράτησε τα ποσοστά του αλλά θα φανεί στη πορεία. Η προεδρία Μάτση θεωρείται από ουδέτερη ως κακή ενώ η προεδρία Αναστασιάδη αρκετά καλή παρά το ότι εν τον χωνεύκει κανένας (Ο ΔΗΣΥ βγήκε το πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές παρόλο που ο Μάτσης τράβηξε αρκετούς). Η απόφαση του ΔΗΣΥ να στηρίξει το σχέδιο Ανάν δεν θα σχολιαστεί επί του παρόντως διότι ο γράφων έχει πολλά να πει για το θέμα. Ιδεολογικά είναι αδελφό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Highlights: Να πετάσσεις κουρτουνιά μες τις αυλάες των αριστερών όταν φκαίνει ο Κληρίδης πρόεδρος τζιαι να φίρνεσαι μες το "Ελευθερία" στις προεκλογικές.

Συνθήματα που άφησαν ιστορία: Στον Κληρίδη λέμε ναι! Σεισμός Σεισμός Συναγερμός. Πάλι μαζί, πάντα μπροστά! Ιακώβου ξεκίνα, για πρόεδρος στην Κίνα! Ζεί, ζεί, και μας καθοδηγεί, Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Πουτάνας γιοί Αριστεροί! κλπ κλπ ανάλογα με το περιβάλλον.

Ομάδες, έντυπα, και προϊόντα: ΑΠΟΕΛ, ΑΠΟΛΛΩΝ ΛΕΜΕΣΟΥ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (οι Στροβολιώτες δικαιούνται και ΚΕΡΑΥΝΟ). Διαβάζεται ελεύθερα Μάχη, Θάρρος, Αγώνα (ένα καιρό) και Σημερινή ανάλογα με το πόσο μπλέ είσαστε. Μπράντυν Αγγλίας, τσίπς Κορίνα, μπύρα Κκάρλσπερκ, καφές Χαραλάμπους κλπ προιόντα που σχετίζονται με τη δεξιά. Απαγορεύονται δια απαγχονισμού προιόντα του Λαικού Καφεκοπτείου (και τα τσίπς τους δεν είναι καλά).

Αυτά προς το παρόν...

Σύντομα με το καλό αποφοιτώ και θέτω τον εαυτό μου στις τάξεις των άοκνων άνεργων φοιτητών. Έχοντας λοιπόν περατώσει τις ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις καιρός είναι πλέον να αρχίσω να προγραμματίζω τα μετέπητα. Κι επειδή είμαι άνθρωπος που προτιμά την θαλπωρή της οικογενειακής ζωής παρά το κυνήγι της επαγγελματικής καριέρας, καλά θα ήταν να βρω μια κοπέλα καλή να την αρμαστώ. Επειδή όμως ένα με έσιει η μάνα μου, δεν θα αρκεστώ σε ότι ότι. Κατόπιν συλλογισμού και ωρίμου σκέψεως (τη παρουσία του πιστού μου φίλου Jack Daniels) απεφάνθην ότι η μέλλουσα νύφη πρέπει να πληρεί της ακόλουθες προυποθέσεις:

Η υποψήφια νύφη ωφείλει να:

1. Ξέρει να μαγειρεύει. Η καρδιά του άντρα περνά από στομάχι κι εμένα το στόμα μου είναι το round-about της Ριζοελιάς. Αν το φαΐ βγαίνει από το θάλαμο δεν κατηγοριοποιείται ως φαΐ. Πατάτες τηγανιτές, σαλάτες, ελιές τσακκιστές, ψωμί και καππάρη θεωρούνται συνοδευτικά και όχι κυρίως πιάτα. Θα προτιμηθούν κοπέλλες που ξέρουν να κάμουν πατάτες αντιναχτές, πατάτες καουρμά, κουνέλλι τταβά, κουπέπια, ανθούς παραγεμιστούς (εύφημη μνία σε όσες τους πετυγχαίνουν) και στρουθκιά με τα λάχανα. Όσες δεν κατέχουν από μαγειρική παραδίδει μαθήματα η μάνα μου. Λειτουργούν μικρά τμήματα.

2. Αδαμάντινο ήθος και χαρακτήρας. Ξετσίπωτες, ξαπόλυτες, ποδκιάντραπες, τσούλες, τσουλάρες, κλπ τσουλοειδή need not apply. Επειδή όμως ζούμε εν έτη 2006 (όπου επαναλαμβάνονται όσα γίνονται το 1906 αλλά πιο οφθαλμοφανή) δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Παρθένες αποκλείονται, όπως επίσης και όσες καλησπερίζουν πάνω άπο 30 αρσενικούς όποτε παν για καφέ στη Μακαρίου. Θα δωθεί προτεραιότητα σε όσες κατάγονται από καλή οικογένεια. Πίστη στα Θεία και τακτικοί εκκλησιασμοί θα θεωρηθούν επιπλέων προσόν. Να αγαπά τα μωρά γιατί θέλω να γίνω πολύτεκνος (αριθμός τέκνων διαπραγματεύσιμος) και να με ανέχεται όταν θα αφήνω μουστάτζιν για τιν καύλα.

3. Άμεμπτος προσωπική υγιεινή. Το λούμα είναι στοιχείο πολιτισμού και όχι αγγαρία. Άλουτες, άσαστες, κκιλιντζίρες, κουλλούφισσες μακριά. Η αποτριχώσεις θεωρούνται καταναγκαστικές. Όσες θέλουν κκομπάϊν για να καθαρίσουν θα τιμωρούνται με ραβδισμούς. Γενετική προδιάθεση για υπερβολικό πάχος και άλλοι ανασταλτικοί παράγοντες απορρίπτονται ασυζητητί.

4. Στοιχεία χαρακτήρα. Μουρμούρες, ιδιότροπες, μονίμως πονοκεφαλιασμένες, ακοινώνιτες, και νεραϊδοπαρμένες ούτε και να το σκέφτονται. Προτίμηση θα δωθεί σε όσες πάσχουν από ελαφριά μορφής νυμφομανία και μουγγές. Απαραίτητα πρέπει να ξέρουν να τρώνε με μαχαιροπήρουνα, να έχουν κοινωνική ανατροφή και να μην το παίζουν "μή μου άπτου". Χάϊ κλας, σπαστικές, υπερβολικά ζηλιάρες, φαρμακόγλωσσες και λοιπές θα πιάσουν τον πούλλο. Ωφείλει επίσης ως καλή νοικοκυρά να κόφκει τσαμαρέλλα τζιαι λούντζα όποτε έρχονται τα ξαδέρφια για χαρτάκι. Μη αριστερίζουσες πολιτικές πεποιθήσεις επίσης προσόν.

5. Προαιρετικά. Ικανότητα παράλληλης στάθμευσης, προίκα, καλά πεθερικά, φειδωλότης και οικονομία, καθώς και γαμώ τα κορμιά θα θεωρηθούν με θετικότατο φακό. Ανατολικοευρωπαϊκή καταγωγή και Χριστιανορθόδοξο πίστευμα επίσης θετικά προσόντα (βαφτίζομεν και ξένες αν θέλετε, τα έξοδα δικά μας).


Ένεκα του ότι αι απαιτήσεις μας είναι λογικαί, θα εξετάσομεν σοβαρές προτάσεις μόνο -> τηλ Κον Φιρφιρήν.

Λίγα πράματα σιχαίνομαι τόσο, όσο τις δημόσιες τουαλέτες. Ακόμη και σε σπίτια των φίλων μου αισθάνομαι άβολα, χωρίς να αμφιβάλλω για τα επίπεδα υγιεινής μιας και καθαρίζει η μάνα τους, αλλά με τις δημόσιες τουαλέτες παραπάει. Όχι μόνο είναι αισχρές και βρώμικες, αλλά και άβολα σχεδιασμένες για να κάνουν τη ζωή των αντρών δύσκολη. Και εξηγώ.
Καταρχάς, οι αντρικές τουαλέτες είθιστε να βρίσκονται δίπλα από τις γυναικείες. Αν βρίσκεσαι σε ξένη χώρα όπου η γλώσσα σου είναι παντελώς άγνωστη χέσε μέσα και τρέχα να καταλάβεις τί σημαίνει ember και τί asszony (Άντρες και Γυναίκες στα Ουγγαρέζικα μιας και ρωτάτε). Αν δεν υπάρχουν πινακίδες με εικόνες το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να δεις πια πόρτα από της δύο έχει bouncer και τροχονόμο οπόταν και ξέρεις πως είναι των γυναικών.

Οι αντρικές τουαλέτες, όταν τις επισημάνεις, αποτελούνται από τρία κυρίως μέρη: τον ουρητήρα, την τουαλέτα, και τον νιπτήρα. Ο ουρητήρας κανονικά πρέπει να βρίσκεται στο ύψος ενός μέσου άντρα ώστε με ευκολία να κρατά το μόριό του και να κάμνει πισσιά του χωρίς την ανάγκη για ακροβατικά, αυτό εξυπακούει εξάλλου και η κοινή λογική. Στις δημόσιες τουαλέτες όμως η κοινή λογική δεν έχει θέση. Ο ουρητήρας βρίσκεται πολύ χαμήλα οπόταν και πρέπει να σκύβεις μπροστά για να μεν κάμεις τους τόπου γέρημους, και όταν δεν βρίσκεται χαμηλά τότε βρίσκονται σχεδόν πάντα πολύ κοντά αναμεταξύ τους. Το κατούρημα είναι προσωπική υπόθεση και δεν κάνει να έχεις τον κάθε κουρούπεττο πάνω από τον ώμο σου. Τυγχάνει επίσης οι τουαλέττες να τραβάνε το χειρότερο είδος κόσμου, όπως άστεγους και μεθυσμένους, που πάντα θέλουν να σε πιάσουν κουβέντα.
Εκεί που στέκεσαι λοιπόν και κάνεις την ανάγκη σου μοναχός σου, νάσου και ο ρακένδυτος άστεγος ο οποίος αποφασίζει να κατουρήσει μαζί σου και να σε πιάσει και κουβέντα. "Nice weather today ain't it mate? I saw you smoking outside, mind if I bum a cigarette off you?" Ή ο μεθύστακας παπούς του Ποπάϋ που ερμηνεύει δραματικό μονόλογο του τύπου "Fucking bastards, throwing me out like that. Fuck that shit man, you know?, fuck that shit. I don't fucking need them fucks! Fucking pricks!" Όταν δεν είναι άστεγος ή μεθύστακας τότε είναι μάυρος οπότε και στέκεσαι στη γωνιά κρύβοντας τη τσουτσού σου μή γίνεις και ρεζίλι διότι οι μαύροι, επειδή την έχουν που την έχουν, ανεμίζουν την όπως το φλάμπουρο και στέκονται και δυο πόδια πιό πισω για να μεν τα πιτσικλούν πάνω τους. Οι Ασιάτες, στους οποίους μπορούμε εμείς οι Καυκάσιοι να παίξουμεν τους βιλλάδες πάντα στέκουνται στην άλλη άκρη διακριτικά και ταπεινά. Το μεγαλύτερο δράμα είναι όμως οι τουαλέτες. Δεν θα συζητήσω το θέμα καθαριότητα διότι μπορεί να τρώτε και δεν θέλω να σας κάμω να νεκατσιάσετε. Ας υποθέσουμε ότι η τουαλέττα δεν μοιάζει λες και έκανε έκρηξη ο κώλος κάποιου. Πρώτα απ'όλα είσαι αναγκασμένος να ακούσεις τα γύρω τεκτενόμενα. Αν ο διπλανός σου έφαε κάτι βαρύ το μεσημέρι το νοιώθεις στα μειλίχια σου και μπορείς ακόμη να δεις τα πόδια του που κινούνται σπασμωδικά και την ζώνη που κάνει "κλινγκ κλινγ στο πάτωμα" ενώ προσπαθεί να ανακουφιστεί. Οι τυχεροί που πιάνουν μεσαία τουαλέτα έχουν τo προνόμιο να ακούνε τους πιο αισχρούς θορύβους σε Dolby Surround. Μόνη παρηγοριά σου είναι τα ευφυέστατα σχέδια και στοίχοι στους τοίχους. Επαρκούμαι να πω ότι η φαντασία τον αντρών εν ώρα ανακούφισης αφήνει πολλές προσδοκίες για το ανθρώπινο γένος. Ουδείς μπορεί να αφοδεύσει με την άνεσή του διότι πάντα θα υπάρρχει κάποιο πρόβλημα με την πόρτα. Ή που δεν θα κλείνει διότι κάποια αλητόπαιδα έσπασαν το λουκέτο, ή γιατί η πόρτα έχει μια χαραμάδα ΤΟΣΗ και φαίνεσαι απ'έξω.
Όταν τελειώσεις την ανάγκη σου και γλυτώσεις τη ψυχρολουσία διότι η εν λόγω τουαλέτα λειτουργέι με ηλεκτρονικό μάτι που μιτσοκαμμώντας νόμισε πως τάραξες από τη θέση σου, ψάχνεις απεγνωσμένα για χαρτί υγείας (περιμένατε να γράψω κωλόχαρτο, έτσι;). Σε όλα τα σπίτια, σε όλες τις οικίες του κόσμου, δεν πα' νάναι οι τουαλέτες Τούρκικες και να πρέπει να τσουλλοκάθεσαι, το ρολό βρίσκεται πάντα μα πάντα δίπλα σου ώστε να μπόρεις να κόψεις όσο χρειάζεσαι χωρίς να ταλαιπωρήσαι. Στις δημόσιες τουαλέττες όμως το χαρτί βρίσκεται σε ένα πλαστικό κατασκεύσμα του οποίου η ωπή (η σσισμαδκιά για όσους δεν ξέρουν) βρίσκεται απέναντι από εσένα. Αυτό σε αναγκάζει να σκύψεις όσο γίνεται πιο μπροστά τουμπόνωντας τα οπίσθιά σου (και να ευχεσαι να μην σε δει ο διπλανός γιατί ο τοίχος είναι τρυπημένος). Εκεί που τραβάς με δύναμη το χαρτί να το κόψεις νασου και το τρίψιμο στα μεταλλικά δοντάκια που κόβουν το χαρτί και ο κίνδυνος αιμορραγίας. Όσοι παραπονιούνται για την ποιότητα των δημόσιων τουαλέτων τουλάχιστον έχουν επιλογή στο χαρτί το οποίο βγαίνει σε δύο είδη:Τσιγαρόχαρτο και γυαλλόχαρτο. Το μεν τσιγαρόχαρτο πρέπει να το τυλιχτείς σαν μούμια για να κάμεις την δουλεία σου διότι εν διάφανο όπως το φύλλο του μπακλαβά, το δε γυαλλόχαρτο είναι τόσο σκληρό που παρακαλάς Αγίους και Παναγίες να τελειώσει το μαρτύριο σου σύντομα χωρίς να ξιπετσιστείς.
Υποθέτοντας επίσης πως δεν είμαστε καμιά ξιμαρόρατσα όπως τους Εγγλέζους, το τελευταίο που μένει είναι το πλύσιμο των χεριών. Οι νιπτήρες έρχονται, όπως το χαρτί υγείας, σε δύο είδη: αυτόματοι ηλεκτρονικοί, και κανονικοί με πίεση. Στους αυτόματους πρέπει να τοποθετήσεις το χέρι σου από κάτω για να τους ενεργοποιήσεις, πράμα που σπανίως δουλεύει. Μόλις μετανιώσεις και πας να αλλάξεις νιπτήρα, νάσου και το νερό! Βάζεις το χέρι από κάτω να πλυθείς, σταματά. Αρχίζει το παιχνίδι του ποντικιού με την γάτα όπου προσπαθείς να ξεγελάσεις το νιπτήρα για να βγάλει νερό. Οι κανονικοί νιπτήρες έχουν την τάση να πιτιλλούν το νερό με πίεση με αποτέλεσμα, αν δεν κρούσεις λόγω ακανόνιστης θερμοκρασίας, να γίνεις σούππα λούμα και να αρχίσεις να βρίζεις. Προσπαθείς να στεγνώσεις με τον ηλεκτρονικό στεγνωτήρα αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, τίποτε δεν στεγνώνει. Και έτσι ταπεινομένος φεύγεις σα βρεγμένη γάτα. Άλλη φορά σαν κατουρήσεις σπίτι σου...

Επειδή είμαι με τις καλές μου τζιαι έχω γραπτά να παραδώσω είπα να σας γράψω ανέκδοτα να γελάτε.


Τι κοινό έχουν τα σπερματοζωάρια με τους δημόσιους υπαλλήλους; - Χιλιάδες τρέχουν αλλά μόνο ένα κάνει τη δουλεία.

Τι κοινό έχουν τα χελιδόνια και ο Θρύλος (Ολυμπιακός); - Το φθινόπωρο φεύγουν απ'την Ευρώπη!!!

- Τι κοινό έχει ο τεμπέλης με την διοξύνη; - Και ο τεμπέλης δύο ξύνει!

Πώς λέγεται αυτός που κυνηγάει τα Στρουμφάκια με ένα φονικό όπλο? Δρακουμέλ Γκίμπσον.

Τι κάνει νιάου νιάου στη ταράτσα; Ο σουβλατζής με την απόχη

Τι φτιάχνει ένας σιδεράς σε ένα μπουρδέλο; Της πουτάνας το κάγκελο

Τι κάνει ένας σκαντζόχοιρος πάνω σ' έναν άλλο; Ξύνει τ' *@#!#ια του

Τι είδε η Στρουμφίτα όταν μπήκε στο χαμάμ των στρούμφ; Πούτσες μπλε

Τι είναι 603 μπαλάκια; Ο Λεωνίδας οι 300 του Λεωνίδα και το *@#!#ι ο εφιάλτης που τους κάρφωσε

Σε τι μοιάζουν η πουτάνες και οι οδοντογιατροί? Χρεώνουν 40 λίρες την τρύπα!

Τι κάνει μια ψείρα στο κεφάλι ενός φαλακρού; Αποτοξίνωση

Πως λέγεται στα αρχαία η φράση 'ΠΡΩΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΠΙΣΤΑ'; ΑΛΦΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Πώς λέγεται αλλιώς το προφυλακτίκο? Αγάπη από νάύλον.

Σε τι διαφέρει ένας παλαιστής Σούμο από μια φεμινίστρια; Ξυρίζει τα πόδια του

Ποια είναι η πιο μαλακία δουλειά; Κομπάρσος σε τσόντα

Γιατί οι Ιταλοί φοράνε πάντα χρυσές καδένες στο λαιμό; Για να ξέρουν ως που να ξυρίζονται!!

Γιατί ο Ηρακλής γυρνούσε γυμνός και μ ένα ρόπαλο; Γιατί γαμούσε κι έδερνε.

Για τι Οδυσεας πυγε στην Τροια? :Για τι δεν ειχε εισητιριο για την τεσσερα.


Πως λέγεται ο ξάδερφος του Μίκη Θεοδωράκη; Γκούφης Θεοδωράκης

Άτε κανεί σας. εβαρέθηκα να κάμνς κκόπυ ππέϊστ.

Συνέχεια...

On the bus I sit on the upper level right to the front so that I can look at the lovely view of a post industrial English city. Then a toddler comes and sits right next to me accompanied by two other identical children and their father. Either they are triplets or twins with one brother older. The oldest looks 5 year old at most. The little guy sitting next to me seems to be fascinated with my Pocket Pc (I turn on the Bluetooth device to make it flash its little blue light) while trying to act as If I know how to use it and I accidentally erase an mp3 file. Then the second child begins singing a nursery rhyme and is joined by his brother and father.
That is a beautiful moment and for some reason I feel my eyes water at the sight and sound of such beauty and harmony. Then they sing the theme song from Winnie the Pooh and without hesitation I close my eyes and join. I officially classified at that moment as a Grade A Fuck Up.
“And, nooooww, its Winnie the Pooh, and how do you do? EVERYBODY IS HAVING FUN AT POOH’S CORNER! WELCOME TO YOU AND HOW DO YOU DO?...”
When I open my eyes I notice children and father looking at me astounded. The shortest kid says “You got an awful voice mister!” dashing my hopes for Super Idol. “Awful voice” repeats the second child like a little cockatoo, and the third completes “Yeah! You shouldn’t sing!”
I always knew I was no Andrea Bocelli, but to hear that you got an awful voice in Dolby Stereo Surround is all the more disheartening. I get off the bus at the next stop which happened to bε my destination and avoid myself further embarrassment.
Where I get off there is always a street bum begging for money. The trick with them to avoid harassment is to avoid eye contact. I have nothing against street bums but when they are young and very capable of work I get infuriated for obvious reasons. This man should be in his early thirties but he looks older. He smells of marijuana, beer, and puke and I am pretty sure he could use some ointment. I try to walk past by him when he shouts at me.
“Excuse me Sir!” I have been in the UK for a whole year and this is the first time I have been addressed as SIR. My, my! That gives me an aura of nobility and royalty. Perhaps I should introduce myself as Sir Theo of Strovolo, protector of People with residing hairlines and Bluetooth Sticks! I choose to respond in a chivalrous manner too.
-Yes?
- I am very pleased to make your acquaintance Sir, (there he goes again) I was wondering if you could spare some change.
-I beg your pardon? (I say that with fake poise and a poor imitation of English accent, as if I’ve been insulted).
-I haven’t eaten since yesterday and I was wondering if you could spare some change to have lunch.
-Well, if it’s lunch you want come with me at the store and I will buy you lunch (there was a fish and chip shop next to the bus stop).
-To be honest Sir, (one more sir and I will start demanding from people to address me in my full title) I need money to buy some weed and beer.
He smiles back, he is missing a couple of teeth, his breath something less deadly than mustard gas, and expecting me to tip him for being honest.
Blood rushes to my brain, my heart beat rises and I feel exploding like Donald Duck. Then I gave him a speech that he would never forget and that would make my dear father proud.
-I will have you know, Sir, that I do not condone the use of Drugs for recreation, or alcohol as means of getting your daily calorie servings. You are pretty young and able to work and I am sure. If you get a copy of the Evening Standard you will find hundreds of jobs that even people with lobotomy qualify for. Money doesn’t grow on trees and definitely not in my pocket.
At this point he is trying to leave and I am following him to finish him off. All the anger from the Boot store mounts inside me and he is going to pay for it.
-My father left Palekhori, his village back in Cyprus, at the age of twelve and came to Nicosia, which is the Capital of the Republic of Cyprus, to work. He didn’t get married until he had gathered enough money to make a dowry for his two sisters and then he made himself what he is today. He has been working like an ox trying to put me through university and you expect me to give you his money, money that were intended solely for my education, while you are definitely capable for work, so that you can waste yourself with drugs and alcohol? Naaay! Nay I say! (I heard that expression when I was watching the House of the Lords on television) You have refused me buying you lunch thus offending me further and still you want me to spare you some change?
The man couldn’t take it any longer and fastened his pace away from me. Obviously the dull mornings with my further preaching were preparing me for this instance in life. After he got away for a good 30 meters he turned back, extending his middle finger and shouting “Fucking bastard!” I responded with the same courtesy. I rest assure I will not be hearing from him any time soon.

I went downtown with the intention of buying a shoe spray, a Bluetooth stick for my laptop and then cosy down with a decent cup of coffee, read the Times and enjoy a cigarette. And so I go downtown, get my Saturday edition of The Times (good exercise mind you since the bloody thing weighs at least a kilo) and seat at Nero café and enjoy my life and youth. On another note, the Giles Coren articles are the best; I always laugh out loud when I read them and the way he humiliates restaurants in his reviews is a pleasure to read.
So I buy my Bluetooth stick to stick it where I know and make my minimalist room wireless (as if I need it, but I’ve always been a technology buff). With that little piece of plastic I can synchronize my Outlook 2003 with my Samsung D500 while never actually touching the damned thing due to my Bluetooth headset. So next time you are calling and my voice sounds funny its almost definitely me talking to you while tied in a knot practicing my yoga.
The ease through which I purchased my Bluetooth stick (I just looove saying Bluetooth stick, pronouncing in Cypriot fashion the “ck” part) was overwhelmed by the ordeal of buying my shoe spray. Truth be told, I wear the same pair of athletic shoes every day. I am not dirty, but due to poor genetic material, of which I blame my parents, I have flat feet (platypodia) so regular shoes are a pain to wear for long walks.
I go to Boots, a lovely girl seems very eager to assist me, an eagerness which makes me suspect that either I am too sexy without realizing it or she wants to be employee of the month (working on commission is not an option to be ruled out). The dialogue goes like that:
-Hello! Can I have a shoe spray please?
-Sure, follow me! (We zigzag our way to the Foot Care department.)
-Here it is! Dr Scholl’s Athlete’s foot spray.
- I need a shoe spray I’m afraid, not a foot spray.
-Would you care for a Dr Scholl Athlete foot powder then?
-No, just a shoe spray please.
-We got these Boots brand soles for comfortable walking, and if you buy a pair you get this callus trimmers at half price.
-No, no, no. Just a shoe spray please.
-We even got these foot masks (I beg your pardon?) that help your feet relax, only 1 pound.
-No, just a shoe spray PLEASE!
-Have you seen our new range of nail care products? They are on discount this weekend and you can get triple Boots points!
At this point I’m starting to lose my patience.
-No, thanks. Just the shoe spray.
-This Dr Scholl ointment works miracles! I’m using it myself.
Take my word for it people. At that particular instance the last thing on my mind was whether the aforementioned shop assistant had fungi growing between her toes. Those of you who know me well can pretty much figure out my response.
-Listen to me woman! I don’t want miraculous ointments! Actually, it would be a miracle if you just showed me a bloody shoe spray!
Obviously I said that a bit loud because an old lady, a cousin of Methuselah no doubt and a relative to the old lady in my last posting, in a tweed skirt touches me on the shoulder and joins the conversation.
-Where are your manners young man? She is only trying to help! Back in my days men used to be more courteous and polite! (There we go again.)
Great, Just what I needed; Mary Poppins with one foot in the grave. The clerk encouraged by the old woman delivers the final blow.
-I will have you know that this store operates a non-toleration policy for troublemakers. And NO! We don’t carry shoe sprays!
An epiphany! She spend a good quarter of my hour assuming mushrooms were growing between my toes and now she tells me I misbehave. I also notice that the security guard is looking at me. I leave to avoid being beaten up or even worse, be forced to by Dr Scholl’s foot ointment.
I go to Superdrugs with no luck there either. Remember that story we used to read in junior school where a women is taken to court because “Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει τη μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι κ.ο.κ.; It can happen. I leave Superdrugs and head to Wilkinsons, then Athlete’s Foot (it’s curious they are not selling Dr Scholl products) then JD and finally to Drugmart and Pound Store. I decide to use my deodorant for the shoes. Obviously the British have no cares about their smelly shoes. I suspect store clerks get high by smelling them.

Για να μην ξεχνάμε ότι κάπου ο κόσμος υποφέρει, απολαύστε αυτό το εξαίρετο βίντεο με υπόκρουση Radiohead.

Αυτή την εβδομάδα θα διαβάσετε πραγματικές ιστορίες, με δόση λαφαζανιάς, που έγραψα πέρυσι όταν ήμουν στην Αγγλία σε πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Όλα ξεκίνησαν μια μέρα που είχα να παραδώσω μελέτη και δεν δούλευε ο εκτυπωτής μου. Είχα τόσο εξοργηστεί που έκατσα και έγραψα ένα πέρα για πέρα αληθινό email που έστειλα στους φίλους μου και έκτοτε έγινε συνήθεια (την πρώτη ιστορία κάπου την έχασα και θα την δημοσιεύσω όταν την βρώ).


As you all know, packing can be a tedious chore. Women, Cypriot women in particular, whenever they travel, they have to pack their dowry with them including clothes that allow up to 246346 colour combinations and mysterious electronic devices whose use can only be imagined (I’ve been told they are called hair curlers or something). Therefore, when us guys, in theory being more practical and all, have to pack and go it should be a pretty straightforward and simple procedure. NOT!!!
I wake up late on my last day in England and rush to the post office to buy some carton boxes to pack and ship my books. The Indian teller tells me she cannot accept credit cards (long live the age of information). I sprint back to the COOP and get some paper money before I return to the post office and, oh lucky me, there is an old lady in tweed cloths and a mini shopping trolley and a toy dog at the till.
For some reason she doesn’t move yet she seems to communicate with the woman behind the bench. Is she dead? Is she alive? God knows! I move closer breaking the “personal space barrier” everyone here in England has.
“I got a grandson in Australia, Jonathan his name is, and his fiancée gave birth to a lovely girl. I told him, Jonathan why don’t you marry Sheila? She seems awfully nice, but young people don’t marry nowadays I’m afraid. When I met my Ian (sigh) I was only seventeen and the following year we got married. We were both 18 at the time and then the war broke out, horrible thing the war, I was working at the munitions factory in Raleigh and my Ian was blah blah blah…”

“This isn’t happening” I thought myself. Here I am standing in an empty post office for Christ sakes and the fossil in front of me makes small talk with the teller. I’m beginning to lose my patience. I give an angry look to her Yorkshire Terrier (a fleabag the size of a shoe with a bowtie around its neck) and the dog barks back. The old woman turns back.

“Oh, don’t mind Winston, he is nervous with people he doesn’t know, isn’t it Winston?” She pets the dog and then turns to the clerk. “As I was saying when London was bombed my Ian was in Dunkirk…”
This is a fine state of affairs. The old hag will never finish and I have to pack clothes, books, and then go to he accommodation office and then to the international office to sort my exchange papers.
“Excuse me, madam, would you mind concluding your business as I am in a great hurry?” said I in fake British accent (the pronunciation of the Rs in a hurry gave me in though).
The woman turns back and gives me the look. You know what kind of look I’m talking about. The “Watch your mouth young man before I get pissed” look.
“Back in my time men used to be more courteous” said she, pointing and waving her finger at me. “Back in your time men used to hit women with clubs” was my reply but never dared utter it.
She then turned back again at the clerk and asked for stamps to send a card in Australia.
“Lovely, now we are getting somewhere” I spoke through my teeth. Of course nothing is that bad that cannot turn worse.
Again she is not moving. I peer over the old woman’s shoulder to see her counting pennies!!! CAN YOU BELIEVE THE NERVE? THE STUPID OLD COW WAS COUNTING TWO AND A HALF POUNDS IN 1p AND 2p COINS!!!!! In the middle of the
counting the dog barks for attention. She stops to pick him up. “What’s with my squiggly wiggly? Is he lonely? Did Winston miss his mama? He did, didn’t he?” and then turning to the cashier “We look great today with our bowtie don’t we?” and the cashier stops counting to pet the dog as well. FOR HEAVEN’S SAKE YOU OLD RAG!!!! My nostrils dilate as I’m about to exert violence on an octogenarian woman age.
After about 8-10 minutes of talking with Winston the old woman resumes counting only to find out she forgot where sh e was. Rejoice! I saw the Light! I feel like John Cleese in Fawlty Towers being tempted to strangle Prunella Scales. I take out my Sudoku puzzle book while she is counting. After I was a quarter through the puzzle the old woman decides to leave. She turns back to me “patience is a virtue young man” and then left. On her way out I think I saw Winston smile sarcastically at me.
I finally get the carton boxes and run home. Directions and illustrated instructions are for women and Kinder Surprise chocolate eggs, and decide that my manly spatial and mechanic skills are more than sufficient to fold the boxes. The first one comes rather OK. I feel like pounding my chest gorilla-like for my achievement, I certainly have the chest hair of one.
The bigger box is a bit tricky. The top cover wouldn’t fit the rim of the opposite site, obviously a manufacturing error (εξυπνάδες κομμένες). I use some brute force to shut it close and manage to catch my thump in it that starts bleeding. As you may well know, three things I cannot stand at all costs: Cockroaches, Syringes and Blood. My finger is bleeding and I feel like I am going to faint for if it keeps bleeding in a month I will be dead. In fear, I take one step back and step barefoot on a pin that fell off my message-board. I scream like Fred Flintstone and start hopping on one leg while kissing my thump. As I am jumping my trainers get loose and drop while I manage to hit my knee on the corner of my desk and my whole leg goes
numb. Unable to balance I fall down managing to land my arse on the corner of the carton box and from what I recall was extraordinarily painful.
There I am, the strong and proud male lying on the floor, my pants down to my ankles, my back arched and my thump in my mouth. Then to make things more interesting a brief knock on the door and my cleaning lady peers without permission her head in, holding two rolls of toilet paper.
“Want toilet paper love?” Seeing me in this condition she immediately shut the door and shouted from outside “I’ll leave them here!”
Stupid bitch! HOW MUCH DO YOU EXPECT ME TO SHIT ON MY LAST DAY? AND WHY DO YOU KEEP ENTERING UNINVITED????
With Band Aid around my tormented thump and a traumatised pride, I go to the post office with three boxes of books. We put them on the scales and two of them are nearly 5kg each, the third a wee bit more. I go the cashier, who is Indian too, to pay.
“I am sorry my friend, but we cannot deliver boxes heavier than 5kg” he said sounding like Peter Sellers in The Party.
“I will gladly pay the extra” said I.
“No, we cannot deliver something heavier than 5kg. Yours is 5.12kg my friend.”
“Let me get this straight. You cannot deliver a box because it is 120 grams heavier than it should?”
“That is true my friend.”
“I’m fairly sure they can lift it” I replied in protest.
“It is a company policy my friend...”
I was a volcano about to erupt.
Every time he called me “my friend” after what I’ve been through all day, I felt like a bull with the red flag waving in front of him.
I took a knife and opened all boxes and spread 15kgs of books on the floor and tried various combinations of books in each box trying to balance them all. People were waiting in the line but I didn’t give a fiddler’s fart. The scales were mine, all mine, and I would give them whenever I decided. Seeing the line becoming longer my friend Gupta told me that 5.12kg were no problem and he would gladly send them for me.
“Ππεζεβέγκη, τωρά μπορείς!”
“What?”
“Nothing my friend! Cheers!”
I left the post office and lit a cigarette, and boy, did I enjoy it!

Ώρα 7:00 το πρωί. Με την τσίμπλα στο μάτι μπαίνω στο ασανσέρ και κάνω double click στο κουμπί. Γελώ μόνος μου αναλογιζόμενος την πράξη μου. Προσέχω στη γωνιά του ασανσέρ μια Κινεζούλα φοιτήτρια που δεν την είχα δει προηγουμένος. Χαμογελώ ευγενικά αλλά αυτή φοβάται και στον επόμενο όροφο πετάγεται έξω. Κοιτάζω τη φάτσα μου στο καθρέφτη και καταλαμβαίνω το γιατί. Είμαι πέντε ημέρες αξύριστος με ένα σκούφο που η σκιά του κάνει τα μάτια μου να φαίνονται μαύρες κόγχες.

Την πρωινή διάλεξη δεν τη θυμάμαι και πολύ. Κάτι για Ρουσώ και Στούαρτ Μίλλ είχαμε πει. Το πιό πιθανών για το Κοινωνικό Συμβόλαιο και Χρηστική Θεωρία. Δεν πα' να γαμιούνται κι ο Ρουσώ κι ο Λόκκι κι ο Χόμπς και ο κάθε μαλάκας ανέραστος που καθόταν και φιλοσοφούσε για να σηκώνομαι από τις έξι τα χαράματα. Με το που τελειώνει το σεμινάριο υπνοβατώ προς το κοντινότερο Στάρμπακς.

Στέκω γραμμή σαν εκπαιδευμένο ευνουχισμένο Καναδόπουλο και περιμένω τη σειρά μου...που είσαι Κύπρος μου που κάθεσαι στον καφενέ και σηκώνεις το χέρι σου και ο καφές έρχεται και σε βρίσκει (Ναί, πάω σε καφενέ! Είπατε τίποτε;). Φτάνω στο ταμείο με διάθεση που δεν σηκώνει και πολλά γιατί είμαι ολίγον Πίτσιλλος και πλάσμα ευαιρέθhστο, σαν ένα φίλο Δικωμίτη... Τελευταία φορά που είχα έρθει Στάρμπακς ήταν με τον Chris, Sean, και Vicente (οι συγκάτοικοι στην τρέλα) τότε που είδαμε το Zoolander με τον Μπέν Στίλερ τζι απποθήκαμεν τζιαι εθέλαμεν σσιού τζιαι καλά να πιούμε Orange Moccha Frapuccino (προφέρεται χαζοχαρούμενα).
Ένιγουέϊ...Πετάγετε σαν κουγκάς μπροστά μου μια ασιατοκαναδή, απ' αυτές που είναι γεμάτοι η τόποι, και μες στην τρελλή χαρά με ρωτά "Morning! How are you todayy? What can I get for you?"
Σίγουρα η ευγένια βγάζει το φίδι απ την τρύπα αλλά όταν είμαι μίζερος θέλω όλοι νάναι μίζεροι, όχι μες την τρελλή χαρά. Στο κάτω κάτω πιος φυσιολογικός φοιτητής είναι με τις καύλες πρωί ξημέρωμα;
"Can I have a small coffee please?" ρωτάω αφελέστατα. Ξέχασα πως στα Στάρμπακς μιλάνε άλλη γλώσσα που πρέπει να την μάθεις αν θέλεις να πιείς τα παλιοζούμια τους.
"Will that be a latte, mocha, macciato, frapeccino, espresso, ristretto, vanilla latte, our special pumpkin caramel latte, an Americano or a regular coffee?"
Μέχρι το μακκιάτο άκουσα, μετά έχασα τον ειρμό της σκέψης.
"No, a French coffee" δήλωσα εννοώντας καφέ φίλτρου.
"Sorry, today we only have Antigua Guatemala (Fairtrade) and Sunrise Kenya".
"What?"
"We do not have French Βistro Roast today, only Antigua Guatemala and Kenyan".
Αρχίζουν να ψηλώνουν οι στροφές μου...Έναν καφέ εζήτησα τα ευλοημένα..
"One Kenya" λέω ελπίζωντας να είναι καφές.
"Would that be a tall, grande, or Venti?"
"Come again?"
"TALL, GRANDE, OR VENDI?"
Αμαναμουαμαναμου, φκάλλει μου γλώσσα! Θα πιάσω την Κινεζόφατσα της πρωί ξημέρωμα να την κάτσω μες την μηχανή του εσπρέσο να την κάμω ατμό.
"A small one!"
"A tall one then?" Α ρε μαλάκα Σταρμπακς! Ο πλανήτης όλος έχει μικρό, μέτριο και μεγάλο, τα Στάρμπακς, ττόλ, γκράντε τζιαι βέντι! Αϊ σσιχτίρ! Εν ο χάρος μου να έρκουμε Κύπρο, να με τραβολογάνε οι γνωστοί Στάρμπακς διότι νομίζουν εν ο καλύτερος καφές του κόσμου, και να πάω να παραγγείλω τον υπερτιμολογημένο μου καφέ και να μου μιλούν τα μαλακισμένα τα μπαρρίστα Εγγλέζικα! Ε ΤΖΙΑΙ ΧΕΪ ΡΕ! ΕΜΙΛΑΝ ΤΖΙΑΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΕΓΓΛΕΖΙΚΑ!
Με τα πολλά εξηγούμαι και πάω να πληρώσω.
"Would you like a cookie with your coffeε?"
"Ίντα πράμα;"
"Excuse me?" (Όϊ εννά σε κάμω πούλλα!)
"What thing?"
"I said, would you like a cookie with your coffee?"
"For vuttin?"
"Excuse me?" (Φιρφιρής - Κινέζα 1-1)
"Vuttin? You don't know?" και κουνάω το χέρι μου σαν να βαστώ ξυλάκια και να προσπαθώ να πιάσω ένα σπυρί ρύζι.
"Sir, we have chocolate chip cookies, blueberry muffins, scones, biscotti, and granola bars".
Εκείνη την ώρα με σκουντάει ο πισινός που βιάζεται. "Hey buddy, hurry up!"
Γυρίζω πίσω και βλέπω πως είναι του χεριού μου οπότε πουλώ τσαμπουκά άνετα.
"You see me as I see you?" και γουρλώνω το μάτι μου.
"Take your time dude!" απαντά χεσμένος ο τύπος σαν σκυλί με την ουρά στα σκέλια. Όλοι οι Καναδοί βιαστικοί, δεν κάθονται να απολαύσουν τη ζωή, γιαυτό τζι εν έτσι ασπρουλιάρηδες όπως τους αρρωστημένους.
Τέλος πάντων....
Αγοράζω πισκοττούι να κάμω βουττί κι η κοπέλα μου δίνει ρέστα και εκεί που πάω να φύγω πέρνει μια Starbucks Card και προσπαθεί να με ρωτήσει αν θέλω να αγοράσω. Το βλέμμα μου δεν αφήνει περιθώρια...Μετανιώνει...
"Have a nice day!" λαλεί μου.
"Grrhmph!" απαντώ άναρθρα.

Ετοιμάζωτον καφέ και κατόπιν, κάθομαι σε μια γωνιά έξω και προσπαθώ να απολαύσω τον καφέ μου. Βγάζω τον σκούφο ξεχνώντας πως το κεφάλι μου είναι ξυρισμένο. Πρέπει να έκαμε παγετούι η κκελλέ μου γιατί ετουρτούρισα. Ξαναβάζω τον σκούφο και βγάζω το βιβλίο με τα Σουντόκου μιας και δεν έχω εφημερίδα σήμερα. Αλλά επειδή έχω ρέντα σήμερα όλα τα σουντόκου είναι λυμένα (είμαι άρρωστος) και νευριάζω που το κουβαλούσα όλη μέρα το βιβλίο άδικα. Πάω να ανάψω τσιγάρο και το κακό τριτώνει.. Ο γαμημένος αναπτήρας δεν δουλεύει. Τραμπάρω τον αναπτήρα του διπλανού και χαμογελό με το συγκαταβατικό, γεμάτο κατανόηση χαμόγελο, που έχουν οι καπνιστές. Με την δική μου τύχη μάλλον θα πεθάνω από μετεωρίτη την νύχτα που θα καταφέρω να κάμω παρτούζα με 2 Playmates. Αν ήμουν αρνί θα είχα τα γενέθλια μου τιν Κυριακή του Πάσχα..Κάπως έτσι.

Με τα πολλά βρίσκω κάτι να διαβάσω από το διπλανό τραπέζι, το πρώτο τσιγάρο της ημέρας στο χέρι, και ξαφνικά όλα πάνε καλά. Η ζέστη από το ποτήρι του καφέ διαχέεται στα δακτυλά μου, ο ήλιος κάπου ξεπετάγεται και τα μεγάφωνα παίζουν πρωί ξημέρωμα τα acid κομμάτια του Sergio Mendez. Φέρνω το ποτήρι του καφέ σιγά σιγά στα χείλη μου. Τόσο σιγά, σχεδόν ηδονικά.. Διαβάζω την ανακοίνωση στην ετικέτα που λέει "Warning: The Beverage you are about to enjoy is extremely hot!" Δεν θα πιώ καφέ σήμερα, θα τον απολαύσω (υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα νευρίαζα με την ηλιθιότητα της ανακοίνωσης και την χρήση της λέξης enjoy αντί consume ή drink)! I'm a happy dog!
Αγγίζω το πλαστικό στα χείλη μου και νιώθω το ζεστό ατμό να βγαίνει από την τρυπίτσα του καππακλιού και να γαργαλάει τους αισθητήρες της μύτης μου σαν μια μικρή οργασμική εμπειρία. Νιώθω τον καφέ στην άκρη της γλώσσας μου. . .

ΧΤΙΤΖΙΟΝ!!!!!!!!! ΓΑΜΩ ΤΑ SOY-MILK!! ΕΒΑΛΑ SOYMILK ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ!!! ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ! Ο ΚΑΦΕΣ ΔΕΝ ΠΙΝΕΤΑΙ!!!!! ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΠΟΥ ΕΚΑΤΣΕΝ ΤΟ ΠΠΟΥΣΤΟΓΑΛΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ!

Λίγες στιγμές παιρνούν και διαπιστώνω ότι είμαι θέαμα. Ηρεμώ και ανασυγκροτούμαι. Πάνω απ'όλα αυτοέλεγχος. Αυτή θάναι μια ηλιόλουστη μέρα και μια πανέμορφη κοπέλα κάθεται στο διπλανό τραπέζι με το σκύλο της, βγάζει το βιβλίο της με τα Σουντόκου (θα την παντρευτώ!) και μου χαμογελά...φαίνεται υπάρχουν βιτσιόζες που τους αρέσουν οι κκέληδες αξύριστοι...
Χαμογελώ πίσω και σκέφτομαι αφορμή να την πιάσω κουβέντα. Προσπαθώ να φιλέψω το σκύλο και να τον χαϊδέψω.
"Here boy!" τζιαι πισκαλώ του να' ρτει. Ο σκύλος ξξιππάζεται τζιαι λάσσει μου. Ξιππάζουμαι τζιαι εγώ που το λάξιμο τζιαι σιονώνω τον καφέ πάνω μου ο οποίος είναι extremely hot όπως ελάλεν η ετικέττα. Βάλλω την παουρκά τζιαι ξιτιμάζω πουμέσα μου. Ώστε να καταλάβω τη έγινε η κοπέλλα φεύγει, ο σκύλος με το πισκοττούι μου στο στόμα του (ίσσιαλλα νάσει λανέϊτ) κι εγώ με δκυό σκέλη καμένα.

Αρχίζω να γελώ νευρίκα, παραληρώντας...Έφτασα τη νιρβάνα...
"Ού στραβάρα μου! Έμεινε μου η τάτσα!"



Υ.Γ. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΥΧΗΘΗΚΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΕ Ο ΣΚΥΛΟΣ! ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΑ ΠΟΤΤΕ ΜΑ ΠΟΤΤΕ!